Γιατί η κλιμακτήριος δεν πρέπει να θεωρείται ταμπού

Καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα την αποφύγεις την κλιμακτήριο – την προ-εμμηνόπαυση, περι-εμμηνόπαυση, την εμμηνόπαυση την ίδια με φούντες, την μετα-εμμηνόπαυση τελικά, και όχι τέλος. Λέω «καλώς εχόντων» γιατί θέλεις να ζήσεις φορέβα, εννοείται, να φτάσεις στις ηλικίες 45+, να την περάσεις κι αυτή τη φλεγόμενη στεφάνη (σα λιοντάρι τσίρκου που πηδάει από τη μία στην άλλη: εφηβεία, ενηλικίωση, εγκυμοσύνη, επιλόχειος κατάθλιψη, θηλασμός, επανόρθωση συστήματος, κι άλλη εγκυμοσύνη, επανόρθωση συστήματος, πορεία προς κλιμακτήριο κ.λπ. κ.λπ. – αυτή είναι η σωστή σειρά φάσεων του γυναικείου σώματος, άρα της γυναίκας, από όπου κι αν την πιάσεις).

Παρόλο που ο κόσμος καίγεται, εσύ προσωπικά μπαίνεις στην κλιμακτήριο ή βγαίνεις από την άλλη μεριά, και δεν είσαι η μόνη: αυτό που προσπαθώ να πω συνήθως στις γυναίκες είναι «δεν είσαι η μόνη, άρα δεν είσαι μόνη σου, είμαστε κι εμείς εδώ, τα έχουμε περάσει»…. ΑΝ είναι καθόλου βοηθητικό κι αυτό γιατί, όταν είσαι με τα μυαλά στα κάγκελα, χαμένη στη φάση σου, δεν ξέρω πόσο βοηθάει το να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη τρελή… μακάρι να καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι καθόλου τρελή από τις ιστορίες των άλλων.

Λοιπόν το έχω ξαναγράψει: μην τσιμπάς με τις φήμες, μην δίνεις σημασία στην αρνητική διαφήμιση, στα σχόλια «άει μωρή κλιμακτηριακιά!», στον συσχετισμό της ηλικιακής/ορμονικής γυναικείας φάσης με δυσάρεστη και δυσοίωνη συμπεριφορά. Μην επηρεάζεσαι από το μεγάλο ταμπού-κακιά μάγισσα. Μην χαλιέσαι που καμία επώνυμη δεν βγαίνει ποτέ να πει «περνάω/πέρασα κλιμακτήριο, κορίτσια!» Η κλιμακτήριος δεν είναι τέρας, δεν βγάζεις κρεατοελιές και κέρατα, δεν χοντραίνεις ξαφνικά, δεν κρεμάς από τη μια μέρα στην άλλη.

Δηλαδή ακόμα και να πάρεις μερικά κιλά, το παθαίνεις λάου λάου. Φταίνε «οι ορμόνες» αλλά σε συνδυασμό με το ότι κινείσαι λιγότερο και τρως περισσότερο. Κινείσαι λιγότερο επειδή όσο μεγαλώνεις μειώνεται η ενέργεια κι οι σωματικές αντοχές σου, δεν έχεις καμιά όρεξη να σηκωθείς στις 7 το πρωί να κάνεις 120 κοιλιακούς. Αν υποθέσουμε ότι κάποτε το έκανες. Τρως περισσότερο επειδή δεν κινείσαι τόσο, είσαι μέσα στο σπίτι πολλές ώρες, τέλος… δεν φλερτάρεις, δεν ερωτεύεσαι, δεν ψάχνεσαι και δεν κάνεις σεξ όσο έκανες.

Αυτό συμβαίνει επειδή (1) βαριέσαι, το έχεις δει το έργο πολλές φορές, και (2) η λίμπιντό σου πέφτει μαζί με τις «γυναικείες» ορμόνες – αλλά επειδή οι ορμόνες είναι πολύ μπερδευτικό θέμα, τις παραλείπω τελείως και πάω στην λίμπιντο.

Η οποία πέφτει ιντίντ. Αν σκεφτόσουν το σεξ 10 φορές την ημέρα, το σκέφτεσαι 1 ή και καμία. Αν χάζευες πίσω από τα γυαλιά ηλίου, δεν χαζεύεις πια (άντρες/γυναίκες λέμε, ανάλογα με τα γούστα σου. Σκασίλα σου για τα τοπία). Μέχρι να σου κοπεί η περίοδος, ίσως ιδρώνεις και ξε-ιδρώνεις, φυσιέσαι, κουνάς βεντάλιες και φοράς μόνο βαμβακερά. Όταν σου κοπεί και μετά, ιδρώνεις λιγότερο αλλά και φτιάχνεσαι λιγότερο. Μαθαίνεις το θέμα «κολπική ξηρότητα» απ’ έξω και ανακατωτά – με κυστίτιδες και κολπίτιδες τοίχο-τοίχο, μια και το μαγικό μέχρι, πρότινος όργανο, δεν καταπολεμάει πια τα μικρόβια λόγω ανομβρίας. Ακούς ανατριχιαστικές ιστορίες για ακράτειες αλλά είναι υπερβολές, αρκεί να μην φταρνιστείς μέσα σε λεωφορείο ενώ είσαι όρθια και μετά από ώρες στον δρόμο (οπότε σόρι, σου φεύγουν ακόμα κι αν είσαι 35).

Τίποτε από ό,τι συμβαίνει στην κλιμακτήριο δεν είναι τραγικό. Τραγικό είναι να πεθάνεις, να σε χτυπήσει νταλίκα ή να αρρωστήσεις βαριά, και η κλιμακτήριος δεν είναι ατύχημα ούτε αρρώστια. Είναι μια άβολη φάση η οποία, σε κοινωνίες που θεοποιούν τα νιάτα, παίρνει διαστάσεις ταμπού. Έχεις ups-and-down, πάνω-κάτω σαν ασανσέρ, κι έτσι και σου κάτσει, συνδυαστικά, ένα παιδί στην εφηβεία, τα έχεις δει όλα: φίλη μου πέρασε κλιμακτήριο παράλληλα με την αρχή-και-άνθηση εφηβείας της κόρης της και κάνανε το σπίτι λαμπόγυαλο οι δυο τους, κλαίγανε κάθε μέρα σε χωριστό δωμάτιο. Κι αυτό ήταν το λιγότερο.

Τα νεύρα σου μπορεί να είναι πατατάκια στην κλιμακτήριο, μπορεί να κλαις, να χτυπιέσαι, ή να θες να μονάσεις. Δεν μου συνέβη κάτι από αυτά. Έχασα ενέργεια, κάνα-δυο δόντια, κάμποσα μαλλιά, σίγουρα οστική μάζα με τις οκάδες, τους κοιλιακούς μου, επειδή σταμάτησα να τους δουλεύω με επιμέλεια. Έχασα δουλειές και χρήματα και, πολύ τραγικά, έχασα αγαπημένους ανθρώπους, όχι λόγω κλιμακτηρίου. Χάνεις πράγματα μεγαλώνοντας δυστυχώς, δεν γίνεται διαφορετικά. Και η ρημάδα η κλιμακτήριος που «δεν είναι ωραίο θέμα συζήτησης τώρα» ή ποτέ, με κολλητά την συνειδητοποίηση ότι πουρεύεις με βήμα ταχύ, δεν είναι πάρτι-με-στρίπερς, κάθε άλλο…

Υπάρχει η Θεραπεία Αντικατάστασης Ορμονών, αλλά με σαλτάρει λίγο η φαρμακευτική αντιμετώπιση ενός φυσιολογικού φαινομένου (πολλά Φ στη σειρά… φάουλ!) Δεν παίρνω φάρμακα αν δεν είναι απαραίτητο. Παίρνω όμως συμπληρώματα, πχ Evening Primrose Oil – έπαιρνα στην αρχή της εμμηνόπαυσης και μου τα ξανα-θύμισε η φίλη μου η Κάτια. Τα Ωμέγα γενικά είναι καλά, όπως και το σύμπλεγμα βιταμινών Β. Μπαίνεις στο ίντερνετ και ψάχνεις τι προτείνουν οι άλλες, οι προηγηθείσες, ή ρωτάς μεγαλύτερες/συνομήλικες φίλες σου. Υπάρχουν σκευάσματα στα φαρμακεία για κολπική ξηρότητα αλλά το ελαιόλαδο είναι μια χαρά, όπως και το λάδι καρύδας και το λάδι άρνικας για μικρο-τραυματισμούς, αμυχές κλπ, που όλο και σου τυχαίνουν στα επίμαχά σου χωρίς να το καταλάβεις.

Το Μαγικό Εργαλείο χάνει στροφές επειδή πουρεύει κι αυτό όπως όλο το Σύστημα: αν είσαι παχουλή, κρατάει μερικά χρόνια παραπάνω. Αν είσαι αδύνατη, πιτσικάρει πιο γρήγορα. Οι ορμόνες φταίνε, το πάχος τις διατηρεί πιο αφράτες. Είναι λίγο σαν να ψιλο-χάνεις μια από τις αισθήσεις σου, όχι τόσο βαρύ σαν να μην βλέπεις καλά ή να μην ακούς, αλλά αρκετό σοβαρό για την γυναικεία σου ταυτότητα: δεννννν πως το λένε, δεννννν κάτι, πάνω που είχες απενοχοποιηθεί για καμιά 40-50αριά χρόνια, ορίστε που το μηχάνημα ξεμένει από λάδια και αυτό σε ρίχνει ως γυναίκα και ως επιστήμονα.

(Να συζητάς όμως για την κλιμακτήριο, να ρωτάς, να μιλάς και να γράφεις για το θέμα. Μην μπαίνεις στην λογική «αχ ευτυχώς έχω χρόνια ακόμα!» - έχεις, αλλά καλό είναι μέχρι να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια που δεν είναι εκατομμύρια, να έχει αλλάξει το σώου. Αν δεν ασχοληθείς εσύ κι οι φίλες σου, η εμμηνόπαυση θα μείνει ταμπού όχι μόνο για σένα αλλά ΚΑΙ για τις κόρες σου, δηλαδή τις κόρες μας. Είναι κρίμα…)

Πάμε στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: πολλά πράγματα στη ζωή αποκτούν την σημασία που τους επιτρέπουμε να πάρουν. Ένας χωρισμός είναι όσο δραματικός αντέχουμε, μια κατάθλιψη κρατάει όσο την αφήνουμε να απλωθεί, ένα κέρατο προκύπτει επειδή χαλαρώνουμε τόσο ώστε να το επιτρέψουμε στον εαυτούλη μας που τόσο τον αγαπάμε. Γούτσου γούτσου.

Επειδή τον αγαπάμε λοιπόν τον εαυτούλη μας… μας αγαπούσαμε έγκυο με την κοιλιά στο στόμα, λεχώνα με τα μεμέ να στάζουν, ντεφορμέ μέχρι αηδίας, φορμαρισμένες στο φουλ, κουρεμένες, φιτ και φύτουλες, μαδημένες, χωρισμένες, μαλωμένες, μόνες και αγαπημένες… επειδή μας αγαπάμε πάντα και σε βάθος… οφείλουμε να μας αγαπήσουμε και γριούλες. Πουρούτσικες, από κλιμακτήριο και μετά, λίγο παρμένες στις άκρες, λίγο ψιλο-χοντρο-μαραμένες. Ένα στάδιο είναι κι αυτό, αν είμαστε τυχερές κρατάει κάμποσα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα περάσουμε από δω και πέρα….