Καρδούλες παντού

Αγόρασα τρεις μεγάλες καρδούλες-μπισκότα με ζαχαρόπαστα για δύο από τα παιδιά μου και την φίλη μου: η φίλη έφαγε το μισό καρδουλομπισκότο, επειδή η ζαχαρόπαστα (ροζ, με κόκκινες καρδούλες) ήταν περισσότερη από το μπισκότο, κι όταν έφαγα το υπόλοιπο (μπισκότο) για να μη πάει χαμένο, η ζάχαρη μου βγήκε από τη μύτη μαζί με βανίλια, ροζ τρουφίτσα και χρώμα ζαχαροπλαστικής. Το παθαίνω κάθε χρόνο, που βλέπω μπισκότα-Άγιος-Βαλεντίνος σε διάφορες παραλλαγές σε ζαχαροπλαστεία, φούρνους και μπακάλικα, δεν μπορώ να μην απλώσω το ξερό μου.

Τα χρώματα, ροζ και κόκκινα, πάνω στην μπεζ μπισκοτένια βάση, δείχνουν τόσο ορεκτικά που δυσκολεύομαι να τα προσπεράσω. Είναι τόσο όμορφα φτιαγμένα, τόσο γλυκούλια, τόσο χαριτωμένα, που μετά δυσκολεύομαι και να τα φάω… κυρίως επειδή τα λυπάμαι, αλλά σε δεύτερη σκέψη, επειδή έχουνε τόση πολλή ζάχαρη στην τόσο μπάνικη ζαχαρόπαστα. Όχι τόση-όση: τόση μέχρι να πεις ήμαρτον.

Στις ηλικίες που ερωτευόμουν πάρα πολύ και θα τσίμπαγα με το φεστιβάλ καρδούλας, δυστυχώς δεν υπήρχε Άγιος Βαλεντίνος καθόλου στην Ελλάδα, δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του, πόσο μάλλον τα ζαχαροπλαστεία. Όλες αυτές οι κόκκινες καρδουλόσχημες συσκευασίες γλυκών, από σοκολατάκια, σοκολάτες και κέικ μέχρι μπισκότα, γλειφιτζούρια, κουλούρια και τούρτες, ήταν άγνωστα κόλπα που επειδή δεν υπήρχαν, δεν έδιναν κανέναν αέρα ρομαντισμού/αισιοδοξίας/πάθους στον μουντό και μουντρούχο Φλεβάρη. Ο οποίος κυλούσε βλοσυρός, με τη μούρη κατεβασμένη, με συνάχια, κρυώματα, ιώσεις και μονίμως προβληματικά συστήματα θέρμανσης.

Όταν είχαμε τρελές καψούρες ως έφηβα και νεαρά άτομα, δηλαδή κάθε τρεις και πέντε, φτιάχναμε καρδούλες από χαρτόνι… για την ακρίβεια, ποιόν κοροϊδεύω, καθόλου δεν ισχύει αυτό, δεν φτιάχναμε καρδούλες από χαρτόνι (ίου), σα να βλέπω τον εικοσιπεντάχρονο εαυτό μου να ξεκαρδίζεται στην ιδέα ότι θα κάνει κοπτοραπτική για γκομενάκι, ίσως καυτό, ίσως και άχρηστο όμως. Η τρελή καψούρα εκφραζόταν με άλλους τρόπους και όχι με καρδούλες, σοκολατένιες, μπισκοτένιες ή χάρτινες. Δε θυμάμαι καμία φίλη να φτιάχνει καρδούλες, ούτε να χαρίζει καρδούλες - γενικά την καρδούλα ως μη χρηστικό αντικείμενο και όχι από μάθημα ανατομίας (που δεν παρακολούθησα ποτέ γιατί πέφτω ξερή με τα αίματα) την καρδούλα όπως την ξέρουμε σήμερα την ανακάλυψα μαζί με όλη την Ελλάδα μέσα στην δεκαετία του ’90.

Την συμπαθώ, χαμογελάω όταν την βλέπω να ξεχειλίζει από ράφια σουπερμάρκετ, μπακάλικα, ντέλι, ζαχαροπλαστεία, ανθοπωλεία, φούρνους και παιχνιδάδικα. Μου φαίνεται χαριτωμένη, φωτίζει όντως τον γκρίζο Φεβρουάριο έτσι όπως είναι κατακόκκινη ή/και ροζ. Την χρηματοδοτώ ως ένα βαθμό, αγοράζοντας αυτές τις μέρες κανένα μπιρμπιλωτό μπισκότο ή μια καρδουλόσχημη σοκολάτα. Αλλά δεν την πιστεύω. Δεν πιστεύω ότι η ζαχαρωτή, χάρτινη, πλαστική, χαρτονένια, μπισκοτένια ή σοκολατένια καρδούλα δείχνει αγάπη, έρωτα και τα σχετικά, απλώς δείχνει πολύ ελκυστική, και επίσης πάντοτε δείχνει νοστιμότερη από ότι είναι.

Περίπου όπως και οι έρωτες, εδώ που τα λέμε.