Πόσο χρονών είναι η εσωτερική σου φωνή;

Η κάθε μια μας κρύβει μέσα της πολλές γυναίκες, και μία από αυτές τις γυναίκες ίσως να την εκφράζει περισσότερο από τις άλλες.

Θυμάσαι πολύ καλά πώς ήσουν στα 15, 25, 35, 45, 55 - σε όλες τις ηλικίες που πέρασες με πολλά κεράκια και όχι απαραίτητα με τον αριθμό 5: σε στιγμές ηρεμίας και περισυλλογής (σπάνια, ξέρουμε…) μπορείς να ακούσεις αμυδρά ή δυνατά την φωνή σου από κάποια άλλη, παλιότερη φάση της ζωής σου. Όχι με την έννοια «ακούω φωνές», δεν εννοώ μια φωνή που σου λέει ότι στο σοβατεπί κρύβεται ο Βελζεβούλ ή ότι τα μακαρόνια σκοτώνουν αγέννητα γουρουνάκια – εννοώ την δική σου προσωπική φωνή από τις εποχές που ήσουν σε άλλες ηλικίες. Σε ποια φωνή, σε ποια ηλικιακή φάση αισθάνεσαι πιο κοντά;

Η ερώτηση είναι στο βρόντο, δεν την βρήκα σε τεστ ψυχανάλυσης, κάποιος με ρώτησε, και αυτόματα απάντησα ότι η εσωτερική μου φωνή είναι γύρω στα 17… μετά το ξανασκέφτηκα και ανέβηκα μια δεκαετία τουλάχιστον: η φωνή μέσα μου είναι λίγο κάτω από 30 χρονών. Πριν κλείσω τα 30 και για κάμποσα χρόνια ακόμα αφού τα έκλεισα, ένιωθα χαλαρά 17, αλλά κάπως είχα φάει τις ανάποδές μου (από τη ζωή), κάπως είχα καθίσει καλύτερα μέσα στο σώμα μου και δεν το έβλεπα εξεταστικά, επικριτικά ή ανταγωνιστικά, κάπως είχα αποφασίσει με αρκετή καθυστέρηση ότι, αυτό είναι, ήρθα για να μείνω.

Η απόφαση είναι δύσκολη, δεν την παίρνουμε αμέσως μόλις καταλαβαίνουμε τον εαυτό μας, ούτε στο τέλος της παιδικής ηλικίας ή στην αρχή και μέση της εφηβείας. Μέχρι να προχωρήσει η εφηβεία και να έρθουν οι ορμόνες μας στα ίσια τους, δεν είμαστε σίγουρες καθόλου, για τίποτα. Δεν είμαστε σίγουρες για το σώμα μας που έχει ψωμάκια/διπλάκια/κοκαλάκια/σπυράκια, για το μυαλό μας που χτυπάει κάθε τόσο σε τοίχο λόγω εξωτερικών πιέσεων, οικογενειακών απαιτήσεων και ορμονικών ανεβοκατεβασμάτων, για την ψυχή μας που ακόμα κοπανιέται ψάχνοντας τι μπορεί να την διευκολύνει/ηρεμήσει/ισορροπήσει. Διαβάζω ότι η εφηβεία κρατάει πέντε χρόνια, αλλά όταν  συγκεντρώνομαι στη φωνή της εποχής εκείνης, είναι σα να κράτησε τουλάχιστον μια δεκαετία. Άρα, λίγο πριν τα 30, έβγαινα με το καλό από την εφηβεία.

Η φωνή λοιπόν μιας παρατεταμένης και πολύ ανήσυχης εφηβείας… ακουγόταν και ακούγεται μέσα μου πιο συχνά από ότι ακούγονται άλλες φωνές, πχ της λογικής, της ωριμότητας και της μεγαλύτερης σταδιακά ηλικίας μου. Είναι μια φωνή που λέει σωστά πράγματα σπανιότερα από ότι λέει αερολογίες – αλλά έχει έναν αυθορμητισμό, μαζί με την δυνατότητα να ενθουσιάζεται εύκολα, να πιστεύει σε αυτό που κάνει, να πιστεύει στους καλούς ανθρώπους και στο καπάκι, ότι όλα ή τα μισά τουλάχιστον, θα πάνε καλά. Είναι η φωνή που λέει  δυνατά  και ξεκάθαρα, «αχ τι ωραία ακούγεται αυτή η φρέσκια ευκαιρία, δοκίμασέ το, αποκλείεται να μην το καταφέρεις, το’χεις, το’χεις!» ενώ ταυτόχρονα μουρμουράει μέσα από τα δόντια της «εντάξει μη τρελαίνεσαι, δε θα βγει τίποτα, δεν είναι για σένα, σκέψου το καλύτερα». Κι επειδή το μουρμουρητό είναι σιγανό, το περνάω στο ντούκου κι ακούω πάντα την πρώτη εκδοχή, αυτήν που είναι πιο κοντά στα 17 και λίγο πιο μακριά από τα 27…

Το να έχεις συναίσθηση μιας εσωτερικής φωνής σου, η οποία κρατάει από άλλη ηλικιακή φάση, είναι τρομερά βοηθητικό: σε κάνει να μην αισθάνεσαι ποτέ ότι είσαι «πολύ μεγάλη» για το Α ή το Β, άρα να τολμάς πράγματα που η πραγματική σου ηλικία μπορεί να απέρριπτε, να χαρακτήριζε άσχημα, από ρεζιλίκια μέχρι εξτρήμ κι επικίνδυνα, από ακατάλληλα μέχρι κακά για την καριέρα ή την προσωπική σου ζωή. Ίσως να μην συμφωνεί η ψυχοθεραπεία (και τα γράφω αυτά σαν σκέτη γυναίκα που έχει κάνει τα χιλιόμετρά της, χωρίς καμία επιστημονική κατάρτιση), ίσως είναι καλή ιδέα να το συζητήσετε με την ψυχο πριν ξεκινήσετε… αλλά η επικοινωνία με την εσωτερική μας φωνή είναι ανανεωτική, σα φρέσκο αεράκι που έρχεται από εμάς τις ίδιες και μας φουσκώνει τα πανιά. Ήδη αισθάνομαι ότι είναι σάχλα, έτσι όπως το έγραψα – ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Αν όχι, μπορεί η εσωτερική σας φωνή να το καταλάβει, αυτή που είναι μακριά από την πραγματική σας ηλικία αλλά πολύ κοντά στην ψυχή σας. Ή στην βαθύτερη προσωπικότητά σας, ή στις ανάγκες και επιθυμίες σας. Όπως και να’ χει κανένας δεν έχασε τίποτα ποτέ ρίχνοντας μια ματιά μέσα του, ή στήνοντας προσεκτικά ένα αυτάκι…