Η «ανάρτηση» που ξεχώρισα για τα Τέμπη και γιατί

28/02/24. Ξύπνησα λίγο μουδιασμένη- εικάζω οι περισσότεροι. Δεν έφταιγαν οι κλειστοί δρόμοι, το άλλοτε ενοχλητικό μποτιλιάρισμα, η δυσκολία να φτάσουμε στις δουλειές μας. Ούτε το ότι το μετρό δε φάνηκε ποτέ. Έφταιγε το ότι εκείνο το τρένο, ακριβώς ένα χρόνο πριν, δεν έφτασε ποτέ…αλλά σταμάτησε στα Τέμπη. Και κάπως μαζί του, όλα σταμάτησαν εκείνη τη νύχτα. Μετά προχώρησαν (όπως άλλωστε γίνεται πάντα, γιατί είναι τέτοια η φύση του ανθρώπου, άδικη) και ξανά πάγωσαν χθες.

Ξαφνικά λίγη σημασία είχε τι γίνεται στον κόσμο. Ο παλαιοχριστιανός της σπηλιάς, ερωτικά τρίγωνα της showbiz, εβδομάδα μόδας στο Παρίσι. Θέματα επικαιρότητας, που υπό άλλες συνθήκες θα σκρόλαρα όλο το feed μου για να τα χαζέψω, πέρασαν φευγαλέα από το μυαλό μου και αποσύρθηκαν ησύχως, ακριβώς όπως ήρθαν. Το
(μόνο) ηχηρό θέμα ήταν, είναι και θα είναι η Τραγωδία στα Τέμπη. Το Τ κεφαλαίο. Δύο γραμμές που τέμνονται: η ζωή και ο θάνατος, ο χειμώνας και η άνοιξη, το έγκλημα και το ατύχημα, η τραγωδία και τα Τέμπη, τα δύο τρένα…

Το feed μου είχε γεμίσει πληροφορία για τα Τέμπη. «Τώρα το θυμήθηκαν πάλι όλοι;», αναρωτήθηκα. Γρήγορα πέταξα αυτή τη σκέψη. Φάνταζε πολύ δηκτική και σε τέτοια ζητήματα δε χωρούν υποδείξεις με το δάχτυλο. Ποια είμαι εγώ να κρίνω; Μου θύμισα αυτούς που στις κηδείες σχολιάζουν πως η χήρα δε φαίνεται και τόσο στεναχωρημένη ή αυτούς που βιάζονται να πουν: «Μα καλά έχασε τον πατέρα της και άλλη όρεξη δεν είχε από το να ανεβάσει story αποχαιρετισμού;». Μετά το γρήγορο meeting με τον εαυτό μου, κατέληξα στο ότι ο καθένας μπορεί να εκφράζεται με τον τρόπο και στο χρόνο που θέλει.

Άλλοι ανήρτησαν στιχάκια, άλλοι λόγια, άλλοι ζωγραφιές, άλλοι εικόνες και άλλοι βίντεο. Κάποια ήταν πιο συναισθηματικά, άλλα με οργή, άλλα «ζητούσαν» δικαιοσύνη. Σίγουρα θα είδατε κάποια από αυτά, κάποια θα τα αναπαράξατε, ομοίως και εγώ. Εστιάζω όμως σε αυτό που μου άρεσε ίσως και περισσότερο απ’ όλα. Του έλειπαν οι λέξεις, αλλά και αυτές πολλές φορές χάνουν το νόημα τους.

Τέμπη: Ένα βαγόνι στη βιτρίνα του Πενθερουδάκη

Ήταν ένα τσίγκινο βαγόνι στην βιτρίνα του Πενθερουδάκη, το οποίο εντόπισα διασχίζοντας χθες το πρωί τη Βουκουρεστίου. Ήταν μικρό σα μινιατούρα. Εικάζω πως ανήκε στην προσωπική συλλογή του Μάνου Πενθερουδάκη- ξέρω πώς έχει «κόλλημα» με κάτι τέτοια. Το χρώμα του, το έκανε να μοιάζει με καμένο, σαν ένα κομμάτι παραδομένο στις φλόγες. Ήταν άδειο. Δεν είχε επιβάτες μέσα. Ίσως είχε και έφτασαν στον προορισμό του. Ίσως πάλι να είχε και να μην έφτασαν ποτέ. Ο παραλληλισμός με το Intercity 62, ήταν εμφανής. Το κοσμηματοπωλείο μας έχει συνηθίσει σε επίκαιρες βιτρίνες, αυτή όμως ήταν αλλιώτικη. Δεν ήταν γεμάτη από διάσπαρτα αντικείμενα, όπως τα μολυβένια τσολιαδάκια ή οι πιγκουίνοι (άλλες βιτρίνες), εστίαζε μόνο σε ένα αντικείμενο. Γύρω από αυτό σιωπή ή κραυγή που δεν ξεπερνάει το τζάμι (για πόσο ακόμη;). Μόνο κάτι κηροπήγιά, των οποίων η βάση τους, μου θύμισε συνειρμικά τα 57+1 καρφιά που έχει σχεδιάσει ο Γιώργος Κόφτης για τα θύματα. Ίσως να συμβόλιζαν κεριά στην μνημή αυτών που έφυγαν. 

Το βαγόνι στέκεται παγωμένο σε μια βιτρίνα στη Βουκουρεστίου, οδός που καθημερινά περνάει χιλιάδες κόσμος, ως μια υπενθύμιση. Κάποιοι θα προσπεράσουν και άλλοι θα κοντοσταθούν. Κάποιοι θα συνεχίσουν αμέσως και άλλοι θα αναλογιστούν. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με τη ζωή.

Αυτή η διαφορετική βιτρίνα είναι ένα παράδειγμα ότι η στάση που κρατάμε απέναντι σε ζητήματα και καταστάσεις μπορεί να εκφραστεί από οποιονδήποτε και με οποιονδήποτε τρόπο. Όλοι έχουμε άποψη και γνώμη. Όλοι είμαστε παρόντες, ειδικά σε ζητήματα που αφορούν την κοινωνία και τη χώρα μας. Και έτσι θα έπρεπε να είναι. Μπορείς να εκφραστείς με πανό σε πορεία, αλλά και σε μια βιτρίνα πολυτελούς κοσμηματοπωλείου. Κάποιοι προτιμούν το ένα, κάποιοι το άλλο. Κοινός παρονομαστής: η έκφραση.

Φεύγοντας κοιτάω για τελευταία φορά το μικρό βαγόνι. Στο τζάμι αντανακλάται η μορφή μου. Μόνο τυχερή νιώθω που δεν ήταν το δικό μου βαγόνι.