Πρώτη μέρα στο σχολείο: είναι μια μικρή πρωτοχρονιά;

Μα πώς θυμάμαι ακόμη τα κλαμπ σάντουιτς που είχα φτιάξει για τους φίλους μου πριν πάμε πρώτη μέρα στην τρίτη Λυκείου. Πώς ξέραμε ότι είμαστε απογευματινοί στο σχολείο χωρίς κινητά και ομαδικές whatsapp γονιών; Είχαμε μια φριτέζα, ο κάδος της οποίας ήταν κεκλιμένος κι έτσι χρησιμοποιούσε μόνο το μισό λάδι από οποιαδήποτε άλλο τηγάνι. Αισθανόμασταν διαστημάνθρωποι, μισός γύρος για τη φριτέζα, ολόκληρος γύρος για την ανθρωπότητα. Είχαμε ένα παγκάκι από ξύλο σουηδικό κι έτσι κάτσαμε και οι τρεις στο μπαλκόνι, το πλάτος του οποίου δεν ξεπερνούσε το 1,5 μέτρο. Τι σημασία είχε τότε; Τα μόνο τετραγωνικά που μας ενδιέφεραν ήταν στους λογάριθμους και τα παράγωγα.

Η μάνα μου είχε φύγει για τη δουλειά από τις 05:30 κι ο πατέρας μου για τη δική του στις 08:30. Είχε ξυπνήσει νωρίτερα για να την πάει στη βιοτεχνία που δούλευε, μια απόσταση γύρω στα 20 λεπτά πήγαινε κι άλλα τόσα έλα. Ο αδερφός μου ήταν φαντάρος. Είχα προφανώς υψηλό αίσθημα ευθύνης για να είμαι μόνος στο σπίτι και να τηγανίζω αλλά ήταν κι άλλες εποχές. Οι γονείς ήθελαν δεν ήθελαν εμπιστεύονταν τα παιδιά τους από πολύ μικρά. Έτσι, αφού ξύπνησα και συμμάζεψα το σπίτι, έκοψα πατάτες, ντομάτες, έπλυνα μαρούλι, ξερόψησα το μπέικον κι όσο ετοίμαζα όλα αυτά, ένα κύμα αισιοδοξίας με πλημμύριζε. Θα ήταν η χρονιά μου. Αφού φάγαμε κι ήπιαμε κόκα κόλα, πήραμε τον δρόμο για το σχολείο. Είχαμε μεγαλώσει, με τους περισσότερους είχαμε βρεθεί μέσα στο καλοκαίρι αλλά και πάλι, η χαρά μας ήταν μεγάλη. Σημειωτέον, το σχολείο απείχε γύρω στα 2 χιλιόμετρα από το σπίτι μου, αλλά πηγαίναμε με τα πόδια. Για την παρέα.

Ήταν φθινόπωρο του 1993 εκείνη η πρώτη μου ημέρα στο σχολείο που θυμάμαι με χαρά. Έχουν περάσει από τότε 21 χρόνια και ακόμη αναρωτιέμαι τι ήθελα να έχω γίνει. Θα ήθελα να σπουδάσω Ναυτιλιακά; Να κάνω ένα δικό μου περιοδικό; Να πάω ένα καλοκαίρι στη Σύρο; Να μείνω στα Εξάρχεια; Να παντρευτώ; Να έχω έναν γιο ή περισσότερα παιδιά; Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ήθελα να έχω ένα σπίτι με γυαλότουβλα, υλικό που τότε ήταν πολύ demure, να σπουδάσω στην Αθήνα, να μαθαίνω συνέχεια νέα πράγματα (χωρίς ποτέ τελικώς να είμαι στην πρώτη γραμμή σε τίποτα) και τα μεσημέρια να τρώω έξω, κάτι που στην επαρχία όχι μόνο δεν συνηθιζόταν αλλά αποτελούσε και ένδειξη βίου μοναχικού. Κάθε 11η του Σεπτέμβρη αναπολώ και χαίρομαι που κανείς δεν μας επέβαλε να αποφασίσουμε πώς θέλουμε να είναι η ζωή μας για τα επόμενα 40 χρόνια.

Κοιτάζω στο ημερολόγιο και διαπιστώνω ότι ήταν 11 Σεπτέμβρη του 1993 δεν ήταν πρώτη ημέρα του σχολείου μας καθώς έπεφτε Σάββατο. Ένα σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Τιθορέα μονοπωλούσε τότε την επικαιρότητα. Δεν το θυμάμαι βεβαίως, το είδα στο ίντερνετ. Ενδεχομένως να ξεκινήσαμε Παρασκευή ή Δευτέρα. Δεν έχει σημασία. Από τότε έχω ζήσει πολλές «ενδεκάτες» Σεπτεμβρίου. Εκείνη που σημάδεψε τον πλανήτη για πάντα με την πτώση των Δίδυμων Πύργων με βρήκε στον Λαγό Ορεστιάδας να περιμένω τη μετάθεσή μου στα Φάρσαλα. Εκείνη που ξεκίνησα μια νέα δουλειά γεμάτος ελπίδες. Κι άλλες τόσες που ούτε θυμάμαι, ούτε έχουν γράψει στο νου μου όπως εκείνη η πρώτη μέρα στην τρίτη Λυκείου.

Εφέτος είναι η πρώτη 11η Σεπτεμβρίου για τη ζωή του Άρη, του γιού μας. Μαθητής νηπιαγωγείου πια, πήρε τον δρόμο μαζί με άλλους 1.300.000 ακόμη μαθητές σε όλη την Ελλάδα, όπως διαβάζω. Γονείς που περιμένουν πώς και πώς αλλά και με συγκίνηση να αποχαιρετήσουν τα βλαστάρια και να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους- μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι. Η κίνηση μέχρι το σχολείο αδιανόητη όμως αποφασίσαμε να τον πάμε εμείς κι όχι το σχολικό. Το άγχος μου με πλημμυρίζει. Προφανώς αντανακλώ το στρες του πατέρα μου που είχε όταν ήμασταν μαθητές να ξυπνήσουμε νωρίς, να προλάβουμε να πάμε στο σχολείο. Ο Άρης δεν έμοιαζε να έχει στρες. Φορούσε και τις κόκκινες κάλτσες του και ήταν ευτυχής. Το σχολικό περιβάλλον είναι ασφαλές και οικείο, θα δει τους φίλους του και τις δασκάλες που είχε και στο προνήπιο. Έτρεξε χωρίς να κοιτάξει πίσω. Δεν ξέρω πώς θα είναι στην τρίτη Λυκείου, εύχομαι να είναι υγιής, χαρούμενος, ελεύθερος κι αναποφάσιστος. Εξάλλου, έρευνες αναφέρουν ότι όταν τα παιδιά στην ηλικία του Άρη φτάσουν στην ενηλικίωση τους, θα υπάρχουν επαγγελματικοί τομείς και επιστημονικά πεδία που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί. Και κυρίως να μην κοιτάζει πίσω.