Παιδιά, μην αναστενάζετε την ώρα που μας εξετάζετε, γιατί βάζουμε με τον νου μας τα χειρότερα και είναι κρίμα
Οι φίλες/οι μου κι εγώ κάνουμε εξετάσεις ιατρικού τύπου, και κάθε τόσο βιώνουμε την αγωνία του αποτελέσματος για το ένα ή το άλλο μέλος της παρέας…
Το τεστ εγκυμοσύνης ήταν το πρώτο αγωνιώδες (τεστ) της ενήλικης ζωής μας – είχαμε τρελή αγωνία μήπως τυχόν ήταν θετικό στα 18-28 μας, σε εφήμερες ή όχι-ώριμες σχέσεις ή χωρίς ντιπ καθόλου σχέσεις. Το ίδιο τεστ μετά τα 40 έχει την αντίστροφη αγωνία: παρακαλάς να βγει θετικό, γιατί έχεις χτυπήσει την «κόκκινη» ηλικία με τα ζαβλακωμένα ωάρια. Είναι το μοναδικό τεστ στη ζωή σου που περιμένεις πώς και πώς, από μια ηλικία και μετά, να σου πει χαρμόσυνα επιτέλους νέα, με την κόκκινη γραμμούλα του εκεί που χρειάζεται.
Όλα τα άλλα τεστ είναι καταστροφή όταν βγαίνουν θετικά, σπέρνουν τον πανικό, μια και το «θετικός», ενώ είναι άριστο χαρακτηριστικό για άτομο ή για στάση ζωής, είναι χάλια μαύρα για οποιοδήποτε ιατρικής φύσεως τεστ. Η κόκκινη γραμμούλα, από την αρχή του κόβιντ μέχρι και σήμερα, είναι κακά μαντάτα στο μαντρί. Όπως ήταν πάρα πολύ κακά μαντάτα στα τέλη των '80ς και στα '90ς το να βγαίνεις θετικός, δηλαδή οροθετικός, στις τρομακτικές εξετάσεις αίματος για το AIDS…
Το κακό, ή μάλλον το χειρότερο κακό με τις ιατρικές εξετάσεις είναι ότι δεν έχεις άμεσα αποτελέσματα. Μπορεί ο υπερηχο-γραφο-λόγος ή ο χειριστής του σχετικού μηχανήματος να σου πει «όλα οκ δείχνουν», αλλά μπορεί και να σου πει «κάτι βλέπω εδώ…» Μπορεί να αναστενάξει ενώ χειρίζεται το μηχάνημα. Μπορεί να αναστενάξει επειδή χώρισε το γκομενάκι, επειδή χρωστάει της Μιχαλούς ή επειδή έχει χανγκόβερ, αλλά εσύ το εκλαμβάνεις προσωπικά: αναστενάζει επειδή έχει δει τα μύρια όσα στην κοιλιά, το σηκώτι, το έντερο, το στομάχι, το θυρεοειδή, το μεμέ, το κεφάλι ή το πόδι σου. Την ώρα που εξετάζεσαι, τα παίρνεις ΟΛΑ εντελώς προσωπικά, είναι η φύση του ανθρώπου, δεν μπορείς να είσαι κουλ, όσο κι αν είσαι κουλ άτομο σε άλλες ώρες/φάσεις.
Έχεις αγωνία μέρες τώρα, από τότε που κλείστηκε το ρημάδι το ραντεβού για την εξέταση, και οι αναστεναγμοί ή τα σχόλια του εξεταστή/χειριστή τινάζουν την όποια ψυχραιμία σου στον αέρα. Που δεν έχεις και πολλή ψυχραιμία έτσι κι αλλιώς: κάπως την έχεις ψυλλιαστεί ότι από τα 50 και μετά, όλο και κάτι δεν πάει 100% καλά. Όλο και κάτι «βλέπει» ο γιατρός, ο εξεταστής, ο τεχνικός, όλο και κάτι του κλωτσάει, κι είναι φυσικό. Ελπίζεις ότι αυτό που του κλωτσάει δεν είναι θανατηφόρο, τουλάχιστον όχι άμεσα. Στο εξεταστικό ράντσο/τραπέζι/ράφι, κάνεις τράμπα με την Ανώτερη Δύναμη και με τον εαυτό σου πόσα χρόνια ακόμα χρειάζεσαι σε αυτή τη γη μέχρι να ολοκληρώσεις τις αποστολές σου, τις ένα σωρό μιλάμε, δεν προλαβαίνεις ούτε με 30 ούτε με 40 χρόνια ακόμα, οπότε ας είναι καλά τα νέα, ας υπάρχει το (άπλετο) χρονικό περιθώριο μέχρι να τα ισιώσεις όλα.
Τα νέα, όπως είπα, από τα 50 και μετά, δεν είναι ποτέ εντελώς καλά: ναι μεν δεν πεθαίνεις αύριο-μεθαύριο, ας μη βάλουμε όμως στόχους για παρα-παρα-μεθαύριο. Μερικές φορές πληροφορείσαι ότι χρειάζεσαι κι άλλες εξετάσεις, πιο εμπεριστατωμένες, πιο ειδικές. Μερικές φορές ο ειδικός που στις συστήνει χρειάζεται καινούργιο αμάξι, και θα το πάρει λάου λάου χάρη στην στενή συνεργασία του με το εξεταστικό κέντρο, τι να κάνει κι αυτός, με μια πατράκα κυκλοφορεί. Το θέμα είναι ότι θα κάνεις εξετάσεις, κι άλλες, επειδή η βασική ανασφάλεια (μη τυχόν και πεθάνεις μια μέρα χωρίς να το καταλάβεις) η βασική ανθρώπινη ανασφάλεια είναι… το θετικό τεστ.
Το οποιοδήποτε τεστ βγαίνει θετικό, από τα 50 και μετά ή αν είσαι αγόρι, που δεν θα μείνεις έγκυος, το θετικό τεστ είναι καταστροφή πια. Με πρώτη και καλύτερη την τρομαχτική, γκραν-γκινιόλ βιοψία, η οποία αν βγει θετική σε πετάει στον κάδο πλυντηρίου της ασθένειας και σε κοπανάει για καιρό με επιπλέον-επιπλέον εξετάσεις, θεραπείες, εγχειρήσεις και αγωνίες. Η αρνητική βιοψία είναι πάρτι, ανοίγεις σαμπάνιες – ή, θα έπρεπε. Κακώς δεν αγόρασες, και τρέξε όσο είναι καιρός πριν τελειώσουν οι σαμπάνιες.
Από τα υψηλότερα επίπεδα στρες δηλώνει η Ελλάδα
Κάθε φορά που κάνω μια εξέταση, αρχικά περιμένω με τρελή αγωνία τα αποτελέσματα. Μετά, επειδή μεσολαβεί χρόνος ανάμεσα στην εξέταση και τα αποτελέσματα, πιέζω τον εαυτό μου να ξεχάσει το θέμα, να μη το σκέφτεται, να μην κάνει σενάρια για πιθανά και απίθανα αποτελέσματα, να μην διαβάζει ιατρικές μπούρδες στο ίντερνετ, να την πετάξει από το μυαλό του την εξέταση, ο βλαμμένος εαυτός που ζει κάνοντας σενάρια.
Όλα τα τρικ επιβίωσης λειτουργούν, ως ένα βαθμό: αν βγεις να περπατήσεις, σκέφτεσαι στην αρχή την εξέταση και την αγωνία σου αλλά μετά κοιτάζεις γύρω σου, μυρίζεις ένα γιασεμί, μια λεβάντα, βλέπεις ένα χαριτωμένο μωρό σε καροτσάκι, ένα ωραίο ρούχο σε μια βιτρίνα, ένα ελκυστικό γλυκό σε ζαχαροπλαστείο, άλλους ανθρώπους, ένα φιλικό πρόσωπο για καφέ (συζητάτε για άρατα-μάρατα), μια ωραία ταινία, ένα ντοκιμαντέρ, διαβάζεις ένα βιβλίο που σε απορροφά, μαγειρεύεις, ζωγραφίζεις, γράφεις, κεντάς, πλέκεις, κάνεις τροχάδην, γιόγκα, πιλάτες, σεξ, αντιγράφεις μια συνταγή μαγειρικής, βρίσκεις πληροφορίες για ένα (άσχετο!) θέμα που σε ενδιαφέρει, με άλλα λόγια ζεις σα να μην υπάρχει το επικείμενο αποτέλεσμα, σα να μη κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου ένα τρομακτικό νέο που μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Έτσι κι αλλιώς, πολλά πράγματα κρέμονται πάνω από το κεφάλι σου, είναι θαύμα που ζεις ακόμα, ή που βγάζεις τη μέρα… Αλλά ας μη το μαυρίζω παραπάνω. Αν έχεις αναγνωρίσει τον εαυτό σου στην Αγωνία του Αποτελέσματος Ιατρικής Εξέτασης, προσπάθησε να αγνοήσεις τον αναστεναγμό του εξεταστή/γιατρού/χειριστή.
Αλλά κυρίως αν είσαι εξεταστής/γιατρός/χειριστής μηχανήματος που βγάζει ακτίνες, υπέρηχους, μαγνητικές κλπ, προσπάθησε να μην κάνεις μούτες, και ακόμα πιο κυρίως, να μην αναστενάζεις την ώρα της εξέτασης. Γιατί τινάζεις την αναπόφευκτη αγωνία των αποτελεσμάτων μας στο ταβάνι.
Μη σκαλώνεις που μεγαλώνεις
