Τι όμορφα καιγόμαστε από reels και βιντεάκια σε Instagram και λοιπά social media

Χαζεύω μωρά στο Instagram αλλά όχι όλα τα μωρά, μόνο τα χαμογελαστά, παχουλά και όμορφα, ό,τι χρώμα κι αν είναι, και μόνον όταν οι γονείς δεν μου φαίνονται εντελώς τρόμπες (αποκλείονται μαμάδες με τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες και μπαμπάδες με τατουάζ-νεκροκεφαλές στο λαιμό τους). Διαβάζω φριχτές αυτόματες μεταφράσεις σε σάιτ για το πώς καθαρίζεις το μπάνιο με μισό λεμόνι, πως με το ίδιο λεμόνι ξεφορτώνεσαι «μια για παντοτεινότατα» την μούχλα από το πλυντήριο «που είναι ο καλύτερος σύντροφος» (το πλυντήριο, ναι. Πάντα το υποψιαζόμουν αλλά ορίστε που η αυτόματη μετάφραση το πέτυχε διάνα). Διαβάζω με ποιο τρόπο καταφέρνεις οικοκυρικά θαύματα χρησιμοποιώντας μαγειρική σόδα, λευκό ξίδι «αναπόσπαστο σε κάθε οικοσκευή», βορικό που όμως δεν ξέρεις τι είναι, αν το πουλάει το μπακάλικο της γειτονιάς σου και κατά πόσον είναι θανατηφόρο όταν το αντικρίζεις (οπότε έχεις μια επιφύλαξη). Αυτά τα διαβάζω σημειώνοντας τα μεταφραστικά λάθη-τέρατα, γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.

Βλέπω βιντεάκια για το πώς γίνονται οι παραπάνω κι άλλες χίλιες καθαριότητες, με διάφορες εκνευριστικές παστρο-θοδώρες που χαμογελούν πλατειά στο φακό του κινητού τους ενώ τρίβουν χαλαρά στον τοίχο κάτι μαυρίλες σα την Αυστραλία. Θεωρητικά, ξέρω πώς καθαρίζει ένα μεταξωτό χαλί, μια μοκέτα (που έχει άλλη «μέθοδος συστήματος»), μια ρακέτα, ένα ταβάνι που δεν φανταζόμουν καν ότι λερώνει τόσο εύκολα, το λούκι της βεράντας αλλά και αυτό της Παναγίας των Παρισίων, επισκευασμένης προσεκτικά.

Έχω πληροφορηθεί με ποιο τρόπο βγαίνει οτιδήποτε έχει μείνει κολλημένο στον πάτο ενός τηγανιού του οποίου έφυγε η αντικολλητική επίστρωση (με μισό λεμόνι), πώς σιδερώνεται ένα μεταξωτό νυφικό, πώς βγαίνει ο λεκές από το λάδι μηχανής (με λεμόνι, τι άλλο), πώς αδιαβροχοποιείται η μπανιέρα με μια ειδική άσπρη ταινία που την κολλάς γύρω-γύρω κι επειδή είναι ΜΑΓΙΚΗ, δεν ξεκολλάει ποτέ, πώς κλείνουν τα αραλίκια στις πόρτες, πώς ξεβουλώνουν νεροχύτες, μπανιέρες που έχουν αδιαβροχοποιηθεί ή όχι, πώς εξολοθρεύεις τα μερμήγκια από την κουζίνα (με λεμόνι, μη τα ξαναλέμε, ή ίσως με ξίδι, αν έχει σπάσει ο διάολος το ποδάρι του κι έχεις ξεμείνει από λεμόνι), πώς διατηρούνται σε καλή κατάσταση τα αλουμινένια/ασημένια σκεύη, πώς γυαλίζονται τα επάργυρα μια και το έφερε η κουβέντα, πώς φτιάχνεται χαρτί από ρύζι…

Αν και το χαρτί από ρύζι ή από φύλλα μπανανιάς ή από ζάχαρη ή από αλεύρι ή από κάτι εντελώς απίστευτο και ντιπ κουλό γιατί το τρώνε τα μερμήγκια, το χαρτί κατατάσσεται στην άλλη κατηγορία Αχρήστων Πληροφοριών, αυτήν με τους τάφους προϊστορικής, Μινωικής, Νεάντερταλ, Αιγυπτιακής, Ταρας-Μπουλμα-κης, Μεσαιωνικής και γενικότερα παλαιάς, όχι καλής εποχής.

Οι Τάφοι είναι κατηγορία από μόνοι τους: ανακαλύπτονται συνέχεια, με μούμιες «άπταιστα διατηρημένες», επειδή ήτανε πολύ ξερό/υγρό το κλίμα ή επειδή έπεσαν σε παγετώνα, με δόντια, κτερίσματα και γουναρικά γύρω τους, «δίνουν πληροφορίες για την ζωή της περιόδου του θανάτου», της μούμιας, ποιανού άλλου. Ακολουθούνται από Ιστορικά Ντοκουμέντα, που μου πήρε χρόνια να καταλάβω ότι είναι φέηκ, μουσαντά, ψεύτικα – τελευταία, είναι συνθέσεις του ΑΙ, που βρήκε επιτέλους ένα νόημα στη ζωή του.

Όπως συνθέσεις είναι και άλλα αγαπημένα βίντεο, στο φέησμπουκ, στο ίνστραγκραμ ή οπουδήποτε, με κάτι άσπρες γυαλιστερές φώκιες που γεννάνε άσπρα γυαλιστερά φωκάκια χάρη στην πολύτιμη βοήθεια δύο ξανθών αεροσυνοδών. Μπορεί να μην είναι αεροσυνοδοί τα κορίτσια, τις έχω πετύχει να ξεγεννάνε τιγράκια, φάλαινες, δελφίνια, καμήλες και δεινοσαυράκια… εκεί πείστηκα ότι πρόκειται για αυτό που παλιά λέγαμε «μοντάζ» και σήμερα το λέμε ΑΙ. Τεχνητή Νοημοσύνη, που ξέρει ότι δεν θα κάνουμε ποτέ τις δουλειές μας αν δεν συγκεντρωθούμε, και μας πετάει βιντεάκια, επειδή είδε ότι δυσανασχετούμε με τις φριχτές μεταφράσεις κι έχουμε περιορίσει το διάβασμα.

Βλέπω επίσης έναν νεαρό Βούλγαρο πολύ συμπαθητικό που πηδάει σχοινάκι με τις ώωωωρες και φαίνεται καλό παιδί: μου τον βγάζει ο αλγόριθμος, ψάξε βρες γιατί, μαζί με τον άλλο επίσης συμπαθητικό που κάνει βουτιές από κάτι πανύψηλους βατήρες. Αληθινοί και οι δύο, παρόλο που δεν έχουνε ούτε τρίχα, δεν σκοντάφτουνε ούτε κάνουν λάθη επειδή είναι αθληταράδες, και ημίγυμνοι για να δουλεύουν πιο άνετα.

Βλέπω σκηνές από σταντ-απ κόμεντι, ελληνικά και ξένα, όπως και ριλς από τα «Φιλαράκια», παρόλο που τα ξέρω απέξω κι ανακατωτά. Βλέπω οποιαδήποτε συνταγή ζαχαροπλαστικής ή μαγειρικής που πλασάρεται ως «εύκολη» - πχ «Εύκολος μουσακάς με μόνον 33 απλά καθημερινά υλικά». Μετά βλέπω κάτι ακροβάτες να κάνουν τσιρκολανικά κρεμασμένοι στον αέρα που τα κόβω στη μέση, επειδή αγχώνομαι, μη πέσει κανένας μπροστά στα μάτια μου και σπάσει την κεφάλα του. Βλέπω πατινάζ στον πάγο, αλλά και πολλές ταινίες μικρού μήκους, ποιότητας και κακής ποιότητας. Βιντεοκλίπ από συγκροτήματα που διαλύθηκαν πριν 30 χρόνια ή που θα έπρεπε να είχαν διαλυθεί, λίγη πασαρέλα, κάτι διεθνή νούμερα, δηλαδή καλλιτεχνάρες της μουσικής βιομηχανίας και των ρηάλιτυ που πάντα μου φαίνονται πιο ιντριγκαδόρικα από τα ντόπια αντίστοιχα νούμερα.

Όλα αυτά στο λαπτοπ και στο κινητό, ενώ έχω παρακολουθήσει/διαβάσει ειδήσεις και 5-6 άρθρα που με ενδιαφέρουν, πριν το κάψω εντελώς και απορροφηθώ από την ατελείωτη, ανελέητη και ανελέητα ελκυστική σαβούρα της ηλεκτρονικουίτας. Κι όλα αυτά, ενώ:

• Έχω ντεντλάιν για κείμενο, περίληψη, πρόταση ή άρθρο που πρέπει να γραφτεί οπωσδήποτε σε Χ ώρες.
• Έχω εκατό δουλειές στον αέρα, σπιτικές και μη.
• Έχω να ράψω κάτι κουμπιά, που τα βολεύω με παραμάνες καιρό τώρα και είναι ντροπής πράγματα.
• Έχω υποχρεώσεις, από αυτές που ιδρώνεις όταν τις σκέφτεσαι.
• Έχω διάχυτο άγχος και ανησυχία για τις υποχρεώσεις μου τις οποίες αναβάλλω γιατί ιδρώνω.
• Έχουν έρθει μέηλ που δεν τα ανοίγω γιατί δείχνουν δυσοίωνα.
• Έχω υπνηλία/αϋπνία.
• Περιμένω αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων δικών μου ανθρώπων ή προσωπικά μου.
• Περιμένω νέα από δικό μου άνθρωπο που δεν είναι πολύ καλά.
• Περιμένω να μπούνε κάτι λεφτά από κάποιον που μου χρωστάει και εξαφανίστηκε.
• Περιμένω να απαντήσει σε μήνυμα ή τηλεφώνημα κάποιος άλλος άνθρωπος για μια δουλειά που μπορεί ή δεν μπορεί να κάτσει.
• Πρέπει να πάρω τηλέφωνο αυτόν που μου χρωστάει όπως και το άτομο που δεν έχει απαντήσει σε μήνυμα/τηλεφώνημα. Ίσως σε τρία μηνύματα/τηλεφωνήματα.
• Έχω ένα πρακτικό πρόβλημα, συχνά οικονομικό, που δεν θέλω να το σκέφτομαι.
• Έχω διάφορα που δεν θέλω να σκέφτομαι, τώρα που τα σκέφτομαι.
• Έχω ταχυπαλμία, πρέπει να πάω σε καρδιολόγο μια μέρα και ούτε αυτό θέλω να το σκέφτομαι.
• Βρίσκομαι σε ένα «παράθυρο» δύο ωρών μεταξύ υποχρεώσεων και σε αυτό το παράθυρο πρέπει να δουλέψω, και δεν δουλεύω επειδή χαζεύω. Τα φαλαινάκια, ναι. Μα είναι τόσο κιουτ.

Κάποιος μου είπε ότι το χάζι, με τον παραδοσιακό τρόπο, π.χ. από παράθυρο, παράθυρο λεωφορείου, τρόλεϊ, ταξί, αμαξιού, το χάζι με την έννοια της μη-χρήσιμης, χαλαρωτικής αφηρημάδας, είναι σημάδι δημιουργικότητας-σε-στάση, δηλαδή δημιουργικότητας που δεν έχει την όρεξή της, ώρα που είναι. Μπορεί όμως, λέει, να είναι και αντίδραση στον φόβο του θανάτου ή στον φόβο γενικότερα. Η αναβλητικότητα συνδέεται μέχρι και με κατάθλιψη, το διάβασα κι αυτό σε κάποιο μίνι-άρθρο.

Το κακό είναι ότι όλα τα παραπάνω, άρθρα, βίντεο, ριλς, φωτο, συνταγές, συμβουλές, όλα όσα χαζεύω στο λαπτοπ/κινητό και ίσως χαζεύετε κι εσείς, όλα αυτά είναι αέρα-πατέρα, πάρε λόγια να πας στο παζάρι, δημιουργήματα βλαμμένης ΑΙ, μπούρδες, χαζομάρες… που όμως (αναστενάζω ενώ το γράφω) κάνουν την καθημερινότητά μας λίγο πιο ανάλαφρη ώρες-ώρες. Ειδικά όταν μας έχουν τελειώσει τα λεμόνια και δεν μπορούμε ούτε καν να το ρίξουμε στην καθαριότητα…