Πώς έμαθα να κάνω (σχεδόν) τα πάντα μόνη μου και γιατί αυτό με έκανε πιο δημιουργική
DIY στο σπίτι: Η Μανίνα Ζουμπουλάκη μοιράζεται πρακτικές συμβουλές από τις καθημερινές δουλειές που έμαθε να κάνει μόνη της.
DIY στο σπίτιΤις δεκαετίες που δούλευα φουλ-πανσιόν, πλήρωνα μια καλή κυρία που ερχότανε και καθάριζε το σπίτι μου, συνήθως κάθε βδομάδα ή κάθε δεκαπέντε μέρες. Έκανε τέλεια δουλειά, σφουγγάριζε, έτριβε τζάμια, μπάνια, τα πάντα όλα, και ήμουν πολύ ευχαριστημένη γιατί δεν έχω καμία απολύτως μανία με την καθαριότητα, πόσο μάλλον με την τάξη: ακόμα κι αν η κυρία τα πασάλειβε, θα ήμουν ευχαριστημένη. Ναι, εκτός από τσαπατσούλα είμαι και βολικό άτομο.
Όταν σταμάτησαν οι πολλές δουλειές, αναγκαστικά κόπηκαν αυτά τα μπερεκέτια, μαζί με κάμποσα ακόμα (μπερεκέτια). Ό,τι καθάρισμα χρειαζόταν το όποιο σπίτι, το έκανα μόνη μου. Με πλαστικά γάντια, που έμαθα γρήγορα ποια είναι τα ανθεκτικά και ποια τα σάπια, με καθαριστικά υγρά όχι τρελά τοξικά, γιατί με πιάνει ναυτία, με ρέγουλα γιατί το σφουγγαρόπανο δεν είναι το καλύτερό μου. Μετά, ακόμα πιο σιγά σιγά… έμαθα να κάνω τα πάντα μόνη μου, και δεν εννοώ τα απλά, το να αλλάζω μπαταρίες ή λάμπες, που για κάμποσα χρόνια τις έβαζα ανάποδα, και τις μπαταρίες και τις λάμπες. Εκτός από τα χοντρο-δούλεια, αυτά που απαιτούν ειδικό με σόκιν ειδικά εργαλεία και υψηλές απαιτήσεις σε (μαύρα) ευρώ, ό,τι άλλο μπορεί να προκύψει μέσα σε ένα σπίτι, το ψιλο-βολεύω: κλείνω τρύπες με σιλικόνη, ξύνω και βάφω ξύλα σε εξωτερικές μπαλκονόπορτες, γεμίζω κενά σε παρκέ, συναρμολογώ καταραμένα έπιπλα που φτιάχνουν κάτι διεστραμμένοι Σκανδιναβοί, μέχρι που βάφω τραπέζια (πολλά θενκς στις Μπογιές Κιμωλίας! Ιδέα δεν έχω τι θα έκανα χωρίς αυτές, μάλλον τίποτα.) Ξεχωρίζω τις διάφορες κόλλες σε κατηγορίες – μόλις κόλλησα το πόδι ενός ξύλινου σκαμνιού με ξυλόκολλα, που είναι εντελώς άλλη κυρία από την κόλλα σιλικόνης, την κόλα πλάστερ, την κόλλα στιγμής ή την αγαπημένη, πάει-με-σχεδόν-τα-πάντα, βενζινόκολλα.
Όλα αυτά δεν τα γλεντάω ακριβώς αλλά ούτε τα εκτελώ σαν αγγαρείες, σα να πληρώνω τζιριτζαντζουλέ ρύθμιση Εφορίας σε ΑΤΜ, καμία σχέση: υπάρχει κάτι το ικανοποιητικό στο να βάφεις επί μία, σιωπηλή ώρα, ένα κουλό τραπεζάκι, αφού του έχεις κολλήσει τη σπασμένη γωνία, και να το βλέπεις να στέκεται καμαρωτό λες κι είναι φρεσκο-αγορασμένο και όχι όπως ήταν πριν το περιλάβεις (σαράβαλο). Έχω φίλους καλλιτέχνες που τα καταφέρνουν άψογα σε τέτοιου είδους δουλειές, και πάντα τους θαύμαζα, για την υπομονή και την αποτελεσματικότητά τους… μέχρι που ανακάλυψα ότι έχω κι εγώ υπομονή, μάλιστα γαϊδουρινή, όπως έχω έτσι-κι-έτσι αποτελεσματικότητα που όμως είναι όσο αποτελεσματική χρειάζομαι – δε θα φτιάξω και το Ταζ Μαχάλ, κάπου ώπα δηλαδή, ας κάνουν καμιά δουλειά τους και οι ειδικοί.
Το φαινόμενο «κάντο μόνη/ος σου» το βλέπω και σε άλλους ανθρώπους, που όπως εγώ, ήτανε στραβοχέρηδες για πολλά χρόνια, αλλά σιγά-σιγά μεγαλώνοντας, με την αναγκαστική οικονομική κατραπακιά της σύγχρονης ζωής και λοιπά και λοιπά, οι πρώην στραβοχέρηδες και όχι παμπλουτίδηδες φίλοι και συγγενείς, καταφέρνουν τα πάντα: ο αδερφός μου, που ήταν αναλόγου φυράματος με εμένα μέχρι πριν 20-30 χρόνια, έβαψε υ-πέ-ρο-χα μια σειρά από πόρτες παταριού, έξη τον αριθμό, πρώην κατάμαυρες, νυν κατάλευκες σαν το χιόνι ή σαν την κοκαΐνη. Παιδεύτηκε ώρες σκαλωμένες σε μια όχι αρκετά ψηλή σκάλα, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι είναι αρκετά ψηλός ο ίδιος, και το πατάρι μου τώρα μοιάζει ολοκαίνουργιο όταν το κοιτάζεις απέξω. (Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα το κοιτάξει από μέσα…)
Κάπου τραβάς τη γραμμή πάντα: ο ίδιος καλοπροαίρετος και καθόλου στραβοχέρης πια αδερφός, όταν πρότεινε να γκουγκλάρουμε πώς ακριβώς αλλάζει μια βρύση, το έκανε με ελαφριά αμφιβολία, που μεταφράστηκε σε χοντρή αμφιβολία από μέρους μου και τελικά σε άρνηση – γιατί μου έχει τύχει να γκουγκλάρω κάποια οικιακή εργασία η οποία σύμφωνα με τον χαμογελαστό γκουγκλο-τεχνίτη στο κινητό μου γίνεται «με έξη απλά βήματα», και να ανακαλύψω ότι εννοεί εξήντα έξη μη απλά βήματα, τα οποία επίσης τα κάνεις μέσα σε νερό που σου έχει φτάσει στα γόνατα ή χωρίς ηλεκτρικό επειδή έχει πέσει «ο ρελές», αυτός ο άθλιος, ή γενικά σε μαύρη απελπισία. Οπότε, όχι, αν η ιδέα είναι να γκουγκλάρω πώς επισκευάζεται κάτι, προτιμώ να το αφήσω ζαβό.
Είναι περίεργο αλλά η ικανοποίηση που νοιώθεις όταν έχεις ολοκληρώσει μια πρακτική εργασία σε βοηθάει ΚΑΙ καλλιτεχνικά, ή δημιουργικά, εκτός από ψυχολογικά. Έχει τύχει να κατεβάσω μια ωραία ιδέα πχ ενώ βάφω κάτι, ή ενώ χαλάω κάτι άλλο καθώς προσπαθώ να το φτιάξω (υπάρχουν και αυτές οι συγκινητικές στιγμές…) Το βασικό είναι ότι κάπως ηρεμεί το συνεχές άγχος, κάπως ισιώνουν τα νεύρα σου, και κάπως γίνεται καλύτερος ο χώρος στον οποίον ζεις, όταν αρχίζει να «πιάνει το χέρι σου», από κει που δεν έπιανε. Δεν πρόκειται να χειρουργήσω εγκεφάλους ούτε να εγκαταστήσω θερμοσίφωνα, καταλαβαίνω (τις περισσότερες φορές) μέχρι πού φτάνει η χάρη μου. Αλλά ό,τι μπορώ να επιδιορθώσω, καθαρίσω, στηρίξω, κολλήσω, φτιάξω, βάψω και συναρμολογήσω μόνη μου, θα το παλέψω. Τουλάχιστον για μία ολόκληρη ώρα.
Πολλοί δεν έχουν χρήματα για διακοπές. Κάποιοι από αυτούς δεν σταματούν να κάνουν διακοπές στα πιο υπέροχα μέρη. Δωρεάν.
Από μία ώρα σκληρής προσπάθειας και πάνω, θα πάρω τους δρόμους μέχρι να συνέλθω, που το άτιμο το οτιδήποτε είναι τόσο στραβόξυλο και δεν λέει να φτιαχτεί/καθαριστεί/βαφτεί/συναρμολογηθεί από τα χεράκια μου, λες και το κάνει επίτηδες, το σκασμένο…
Τα πιο διαβασμένα άρθρα του Look μια φορά την εβδομάδα στο mail σου! Εγγράψου εδώ >>>
