Πεθαίνω, με βλέπεις;

Τα σόσιαλ είναι η συμπύκνωση της ζωής. Ένα απαλό χάδι πάνω στη λεία οθόνη, που στο χρόνο μιας ανάσας πηδά από τον έρωτα στις διακοπές, τη ζωή στο γραφείο, την καταστροφή, τον πόλεμο, τη μητρότητα, τον θάνατο, την οικονομία, την πολιτική, ένα ζευγάρι τροφαντά οπίσθια, τη συνταγή για παπουτσάκια και τη γόβα της σεζόν. Στην πρώτη τους εμβρυακή ηλικία, τα σόσιαλ αγάπησαν τη ζωή, μέχρις εσχάτως, να ανακαλύψουν το πέρασμα της Αχερουσίας, το οποίο εικάζω, εγκυμονεί περισσότερα likes από τον χωρισμό της Ντακότα Τζόνσον με τον Κρις Μάρτιν.

Στη νεότερη ιστορία της, η Δύση έκανε ό,τι μπορούσε για να κουκουλώσει τη θλιβερή θνητότητα, να την ακυρώσει, να την κρύψει κάτω από το χαλάκι της φοβερής τεχνολογικής της εξέλιξης, πιστεύοντας σε ένα θανάτω-θάνατον πατήσας-του μυαλού της, στην ουτοπία του σύγχρονου υπερανθρώπου με το τεράστιο Εγώ που γυρνάει την πλάτη του στον Θεό και αγνοεί τις βουλές του. Ο σύγχρονος νεκρός δεν πεθαίνει πια σπίτι του, μια συνοπτική τελετή τον οδηγεί στην αιώνια κατοικία του, οι εναπομείναντες δυσκολεύονται να βρουν τον χρόνο που διεκδικεί το πένθος μέσα στις πολλαπλές υποχρεώσεις τους-φίλη μου πήρε άδεια από το γραφείο για να θρηνήσει ως της άρμοζε, τη μητέρα της-κανείς πια δεν φορά μαύρα και πένθος στο μανίκι.

Επιπλέον, οι τελευταίες στγμές του ανθρώπου, ανέκαθεν υπήρξαν ιδιωτικές, υπόθεση των οικείων, δικός τους καημός και μαράζι. Και να που άξαφνα, βιώνουμε αυτό που ποτέ πριν δεν έζησε καμμιά κοινωνία, την απευθείας και παγκόσμια μετάδοση και μάλιστα από την πλευρά του ίδιου του μελλοθάνατου, της διαδικασίας και της προετοιμασίας για το μέγιστο ταξίδι.

Ο Όζι Όσμπορν και ο Τιερί Άρντισον πέθαναν προσφάτως και με ελάχιστες μέρες διαφορά. Τον Όζι τον γνώριζε η υφήλιος, τον Τιερί η Γαλλία, της οποίας υπήρξε μέγιστος παρουσιαστής και τηλεοπτικός σταρ μεγατόνων, από κείνους που έφεραν το κάτι φρέσκο στη μικρή οθόνη, το οποίο έμελλε να κάνει τεράστιο σουξέ, για να γίνει κλασικό. Ο Τιερί υπήρξε ευφυέστατος, πνευματώδης, σικάτος και γοητευτικός, ενίοτε κάφρος, επηρμένος και σεξιστής, ιδιαίτερα όταν είχε απέναντί του, εύκολη λεία, δροσερές σταρ, ελαφρώς παραζαλισμένες και άπειρες στα τερτίπια της δημοσιότητας. Χρόνια πάλεψε έναν καρκίνο στο συκώτι, μέχρι που οι γιατροί του ανακοίνωσαν την καταδικαστική απόφαση του «ως εδώ ήταν φίλε μου».

Οι τρεις τελευταίες εβδομάδες του μάταιου βίου του, πέρασαν on line, μέσα από ακατάσχετα tik-tokικά βιντεάκια, με τα οποία ένοιωσε την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας, τα όσα του έμαθε η ζωή, τσιτάτα, συμβουλές, παλιές αμαρτίες, παραλειπόμενα του πλατό. Με μεγάλη συγκίνηση τον είδαμε να «σπάει», αυτόν τον αφ’υψηλού, να ζητάει κι άλλη ζωή, ένα μικρό τράτο ή έστω την αιωνιότητα, τον είδαμε να καταρρέει, να μας αποχαιρετά και μετά βομβαρδιστήκαμε από το κοσμικό πάρτι της κηδείας του, το οποίο ξεπέρασε σε δημοσιότητα και τον εορτασμό της 14^ης Ιουλίου, με παρούσα την ίδια την μαντάμ Μακρόν. Αυτό το πάρτι ο Τιερί το είχε σχεδιάσει στην παραμικρή του λεπτομέρεια, είχε επιλέξει τον χώρο, τις μουσικές, το dress code, τους καλεσμένους. Στο μεταξύ, η χήρα και επίσης διάσημη τηλεστάρ, κατέγραψε επακριβώς κάθε ιδιωτική στιγμή από τη στιγμή που ο γιατρός του ανακοινώνει το μοιραίο, σε ντοκιμαντέρ που πρόκειται να σπάσει ταμεία το φθινόπωρο και από το οποίο μας εμφανίζει καθημερινά ορεκτικά, ζουμερά τιζεράκια.

Ομολογώ, πως ως ανθρώπινο ον με φόβους και ευαισθησίες, έχω κυρίως σκαλώσει στο με τί ψυχή «γράφεις» την ώρα που ο γιατρός αποφαίνεται το μη περαιτέρω και τί κάνεις αν προκύψουν τεχνικά προβλήματα, του τύπου δεν έγραψε η κάμερα ή δεν λειτούργησε ο ήχος, λες ας πούμε του γιατρού «γιατρούλη μου ξαναπές το ότι του μένουν μόνο 3 εβδομάδες γιατί είχαμε προβληματάκι με τον ήχο»; Κι αν η κάμερα δεν «γράψει» ευκρινώς την αντίδραση του άμεσα ενδιαφερόμενου, του λες να επαναλάβει τη συντριβή ή την έκπληξη ή τέλος πάντων, πώς και με τί καρδιά συμβαίνει όλο αυτό; Αν κρίνω από τα εκατομμύρια views, η ζάμπλουτη ήδη χήρα, θα προκύψει καραζάμπλουτη οσονούπω και ίσως αυτό τελικά να ήταν και το βαθύτερο νόημα του βίου τουΆρντισον.

Χαλάλι αν μετά από τόσο σουξέ, αρχίζει να λειτουργεί η ανθρωποφαγία των τριγύρω, που μέσα στην υπερέκθεση και προκειμένου να κλέψουν κάτι από τη λαχταριστή πίτα της δημοσιότητας, αρχίζουν να ψάχνουν εξώγαμα, παραστρατήματα, παιδιά εθισμένα σε ουσίες και πρώην που ζουν με ψυχοφάρμακα, βγάζοντας στη φόρα κάθε άπλυτο του συχωρεμένου.

Aπό τη μεριά του, το ζεύγος Όσμπορν, ουδέποτε εμίσησε το «εν οίκω εν δήμω» αν και πιστεύω πως σ’αυτό έχει βάλει το δαχτυλάκι της η Sharon, η οποία ως μικροαστή βασανισμένη σύζυγος, έβρισκε μια κάποια παρηγοριά στο να μαζεύει εκατομμύρια και μια κάποια δικαίωση στρέφοντας πάνω της μερικούς από τους προβολείς του συζύγου της. Με άλλα λόγια, δεν πιστεύω πως το ταλέντο ή η φήμη του Όζι είχαν ανάγκη από το δικής της έμπνευσης ριάλιτι, που έδειχνε τον στουπί Όζι να ουρλιάζει τρεκλίζοντας «ποιος έκλεψε τις μπύρες (που μόλις είχε πιεί) από το ψυγείο;».

Αλλά μπορεί, τελικά, να είχαν και οι δυό την ίδια άποψη για το όλα-στη-φόρα, και ίσως έτσι εξηγείται το βίντεο μετά τη συγκινητική τελευταία συναυλία, όπου ο Όζι μας ανακοινώνει πως του μένουν μόνο λίγες μέρες ζωής, βίντεο αποχαιρετιστήριο, γεμάτο νουθεσίες και λοιπές προτροπές στους φανς του, στο οποίο μας αναλύει επίσης όλα τα καθέκαστα μιας επέμβασης που δεν πήγε όπως θα ήθελε και η οποία του έκοψε εισητήριο μια ώρα αρχύτερα για το μεγάλο ταξίδι. Και στη δική του κηδεία, τα είδαμε όλα καρέ-καρέ. Μετρήσαμε τα δάκρυα της Sharon, εστιάσαμε στη βέρα-χαϊμαλί που κρέμασε στο λαιμό, σχολιάσαμε την αδάκρυτη κόρη, το φέρετρο, την τελετή, τους παρισταμένους. 

Αναμένοντας τον επόμενο σταρ που θα ακολουθήσει το παράδειγμά τους, ας ανατρέξουμε σε εκατοντάδες ανώνυμους θανάτους που απαθανατίζονται καθημερινά στην πιο μάκάβρια κατηγορία των socials. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας εκεί έξω, ξεκινούν πάντα με το βίντεο-ανακοίνωση: «διαγνώστηκα με καρκίνο στο 4^ο στάδιο». Μετά το πρώτο σοκαριστικό επεισόδιο, θα παραστούμε με καθημερινά reels, στην κατάρρευση, στη διασωλήνωση, στο επικείμενο τέλος παρουσία παιδιών και λοιπών συγγενών, στην τελική πόζα. Αποτρόπαιη εικόνα μιας διόλου ηρωικής αποχώρησης στο θάλαμο ενός νοσοκομείου, με χιλιάδες σωληνάκια στη θέση του μακιγιάζ.

Με τον θάνατο, δεν μπορείς να κάνεις ερασιτεχνική ψυχολογία ούτε να τον ξεφτιλίσεις με ρηχές αναλύσεις αν θέλεις να διατηρήσεις την ιερή του ουσία. Όμως, όλο αυτό σε γεμίζει, τελικά, ερωτηματικά. Πώς αντιλαμβάνεται την τελευταία του ώρα ο social χρήστης, πού βρίσκει το κουράγιο να «ανεβάζει» μέσα στον υπέρτατο πόνο και το ανελέητο μυστήριο που τον πλησιάζει σίγουρα και απειλητικά; Μήπως αυτό το κούφιο μοίρασμα με τον άγνωστο λαό κάνει το πέρασμα πιο ανώδυνο, πιο υποφερτό; Ή μήπως τελικά, ο κάθε θνητός δικαιούται μια ύστατη κραυγή που θα την ακούσουν και όσοι δεν τον άκουσαν ποτέ στον επίγειο βίο του;