Παιδιά με ξένο αμάξι: λίγη εφηβεία από την παλιά, την αθώα, τη δική μας

Η είδηση πέρασε στα ψιλά αλλά κάπως μου έφτιαξε τη μέρα: τρία ανήλικα αγόρια τσίμπησαν ένα αμάξι, έκαναν τη βόλτα τους και το παράτησαν στην Τούμπα… Τα παιδιά είναι δύο δεκατετράχρονα και ένα δεκαπεντάχρονο, και το αμάξι το άφησαν μετά τη βόλτα τους. Τα είπαν όλα στους γονείς τους, ίσως ταυτόχρονα, ίσως «έσπασε» ο ένας πρώτα και ακολούθησαν οι υπόλοιποι. Πάντως οι γονείς, και στη συνέχεια η υπόθεση, πήγαν στην αστυνομία και στον εισαγγελέα.

Και σε μια ειδησιογραφία τίγκα στην εφηβική επιθετικότητα, με αγόρια και κορίτσια δεκατριών-δεκαπέντε χρονών που δέρνουν ανελέητα άλλα αγόρια και κορίτσια, που κλωτσάνε, γρονθοκοπανάνε, βρίζουν, ταπεινώνουν, απειλούν, κλέβουν και μερικές φορές μέχρι που σκοτώνουν κιόλας, μικρότερα ή συνομήλικα τους παιδιά σε όλο τον κόσμο ΚΑΙ στην καημένη την Ελλάδα, που μέχρι προχθές δεν ήξερε από τέτοια χουνέρια…. Μέσα στην σύγχρονη, καταιγιστική ειδησιογραφία της σκάω-από-θυμό εφηβείας… Η τελευταία αυτή μικρούλα είδηση ήρθε σαν, αν όχι ακριβώς σαν δροσερό αεράκι, τότε σαν υπενθύμιση: τα παιδιά στην εφηβεία κάνουν χαζομάρες, μερικές φορές οι χαζομάρες τους μπορούν να αποβούν καταστροφικές, αλλά μερικές φορές, καλή ώρα, είναι απλές χαζομάρες. «Άγιο είχανε», εννοείται, τα τρία ανήλικα, που δεν στουκάρησαν το ξένο αμάξι σε κανένα ντουβάρι, μια και δεν είχαν εμπειρία οδήγησης, ούτε μυαλό στο κεφάλι τους.

Είναι αποδεδειγμένο επιστημονικά ότι στην εφηβεία κανείς μας δεν έχει μυαλό στο κεφάλι του, από τα δεκατρία ως τα δεκαεννέα, ξέρουμε όλοι ότι είναι θαύμα όταν την βγάζουμε καθαρή μέχρι τα είκοσι. Κάτι παίζει με την αμυγδαλή ή με άλλο κομμάτι του εγκεφάλου που δεν αναπτύσσεται φουλ-πανσιόν παρά μετά τα είκοσι, μερικές φορές και τα εικοσιπέντε, ενώ το θυμικό ή επίσης κάποιο άλλο κομμάτι της ανατομίας μας παίρνει φόρα, και παρασέρνει σε τρελές ανοησίες τον υποανάπτυκτο εγκέφαλο.

Ποιος ξέρει τι σκέφτηκαν τα τρία παιδιά στη Θεσσαλονίκη μια ίσως όμορφη μέρα με ήλιο, όταν είδαν το σίγουρα όμορφο αμάξι να τους χαμογελάει από τη γωνία: «Πωωω, να το παίρναμε να κάναμε βόλτες, ε;», «Πωωω, να ήταν δικό μας αυτό, ε;» Δεν υπάρχουν πληροφορίες στα δημοσιεύματα για το πώς άνοιξαν το αμάξι, αν ήταν ξεκλείδωτο με τα κλειδιά μέσα (άρα πήγαινε γυρεύοντας, όσον αφορά τα παιδιά) ή αν το διέρρηξαν με κάποιον Τζεημσμποντικό τρόπο. Πάντως μπήκανε, το βάλανε μπροστά, και πήγανε βόλτα. Όχι μεγάλη, γιατί μετά το εξάιτμεντ της παράνομης οδήγησης/αυτοκινητο-κατοχής, σίγουρα τους έζωσαν οι τύψεις, ή ο πανικός μη τυχόν και τους πιάσουν στα πράσα, γι αυτό το παράτησαν και εξαφανίστηκαν από τη σκηνή.

Ακόμα και τώρα, που μάλλον εξελίσσεται δικαστικά η υπόθεση, δεν μπορώ να κάνω τη σκέψη, «Τα παιδιά έκλεψαν  ένα αμάξι» - υποθέτω σπορ, τσίλικο, αστραφτερό, γιατί κανένα έφηβο δεν γυρνάει να κοιτάξει ένα πατσαβούρικο αμάξι. Σκέφτομαι «τσίμπησαν ένα αμάξι», σα κεφτεδάκι, το τσίμπησαν για λίγο και μετά το άφησαν. Κάπως με πήγανε πίσω σε μια εφηβεία ψιλο-αθωότητας δηλαδή, κατά την οποίαν έπαιρνες αποβολή αν μιλούσες απότομα σε καθηγητή, καθηγήτρια, συμμαθητή ή συμμαθήτρια… και κατά την οποίαν βίντατζ, ρομαντικο-ποιημένη ή ρομαντική εφηβεία, το να τσιμπήσεις ένα ξένο αμάξι και να το κάνεις πέντε γυροβολιές πριν το στραβο-παρκάρεις σε ένα πεζοδρόμιο, ήταν ΤΟ μεγαλύτερο παράπτωμα που μπορούσες να διαπράξεις, ως έφηβο.

Μπροστά στα σημερινά δηλαδή, το τσίμπημα του αυτοκινήτου ακούγεται τόσο ανάλαφρο, τόσο μη-επιθετικό, ελάχιστα-παραβατικό, διόλου-απειλητικό… που μοιάζει μέχρι αστείο.

Σίγουρα όχι για τους ιδιοκτήτες του τσιμπημένου αυτοκινήτου. Αλλά σίγουρα ναι, για εμάς που διαβάζουμε/ακούμε τραγικές ειδήσεις κάθε μέρα. Και που θυμόμαστε  πολύ καλά την δική μας εφηβεία, τις μέρες με ήλιο, όχι μόνον στην Τούμπα…