Η πωλήτρια δεν σου ανήκει, ούτε σου φταίει πουθενά

Σε τέσσερα μαγαζιά μπήκαμε για να ψωνίσουμε μικροπράγματα και δωράκια της τελευταίας στιγμής, στα τρία είχαν την τιμητική τους κλάματα, χαρτομάντιλα και συναδελφικές αγκαλιές. Κάποια «Τζέσικα» - η «Κάρεν» της Gen Z, που μοιάζει να αργεί, αλλά τίποτα δεν αφήνει να πέσει κάτω- είχε φέρθει ελεεινά στην πωλήτρια, ένας «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» είχε κάνει ταραχή στην ουρά για το ταμείο και ένα σιχαμένο πλάσμα είχε αφήσει ένα ακόμα πιο σιχαμένο σουβενίρ στα δοκιμαστήρια.

Ο χώρος –και στα 4 μαγαζιά- μύριζε χλωρίνη και δάκρυα. Σκέψου λίγο: χρονιάρες μέρες ένας εργαζόμενος να κλαίει και μετά να προσπαθεί στον απόλυτο αποσυντονισμό να κάνει τη δουλειά του, επειδή εσύ δεν λες να λύσεις τα άλυτα σου με τη βοήθεια ειδικού ή δεν σε έμαθαν ποτέ τα όρια σου.

Στο καφέ που αποφασίζουμε, λίγο αργότερα, να κεραστούμε ένα γλυκό, πελάτης αφήνει την τσίχλα του στο χέρι του σερβιτόρου..! Πέφτει άγριο κράξιμο (προς τον πελάτη, εννοείται) και ο νεαρός συνεχίζει να κάνει τη δουλειά του, αλλά είναι προφανές ότι θα προτιμούσε να παρατήσει τον δίσκο και να μας στείλει όλους στον κόρακα – και δικαίως.

Ναι, οι γιορτινές μέρες δεν είναι γιορτινές για όλους. Όσες και όσοι εργάζονται στη λιανική και στην εστίαση τα βλέπουν όλα μπλε από τις αρχές του Δεκέμβρη και μέχρι τα μέσα του Γενάρη, αλλά δεν ήμασταν και ποτέ καμία σούπερ ευγενής φυλή.

Τριτόκλιτα και γεωγραφία μπορεί να μη μάθαμε ποτέ, αν, όμως, κάτι αφομοιώσαμε μέσα στα χρόνια ήταν αυτό το ελεεινό κλισέ ότι «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» (σ.σ.: πόση καπιταλιστική δουλοπρέπεια χωράει σε πέντε λέξεις, ε;) και από τότε βασανίζουμε με σύστημα όποιαν / όποιον και όποιο μας παίρνει στην αγορά.

Όμως, δεν έχουμε πάντα δίκιο, όταν είμαστε οι πελάτες. Παίζει να μην έχουμε και ποτέ. Κι αν πραγματικά είμαστε τόσο φιλότιμοι και νοιαχτικοί όταν πρόκειται για το «δίκιο» και το σωστό του εργαζόμενου, μέρες που είναι, καλό θα είναι να θυμόμαστε τα παρακάτω:

-Η πωλήτρια δεν μας φταίει και δεν μας ανήκει. (Ούτε ο πωλητής).

-Δεν είναι υποχρεωμένη /-ος να μας χαμογελά, αν δεν το νιώθει. Είναι υποχρεωμένη /-ος να κάνει τη δουλειά της / του με τυπικότητα και συνέπεια. Ούτε να μας υπηρετεί ούτε να μας κάνει αέρα.

-Κάθε φορά που αφήνετε πίσω σας έναν σωρό με ανακατεμένα ρούχα ή παπούτσια, όχι, δεν σκέφτεται ότι αυτή είναι νορμάλ συμπεριφορά καταναλωτή. Ξέρει ότι είναι ξέσπασμα με αποδέκτη εκείνη / -ον. Και δεν πληρώνεται αρκετά για να μαζεύει την ακαταστασία που σας επέτρεπε η μαμά στο σπιτι.

-Όχι, δεν είναι επιχείρημα το «με ρωτάει πώς περνάω εγώ στη δουλειά μου;». Αν δεν περνάτε καλά, παραιτηθείτε ή κάντε παράπονα στο HR ή ζητήστε βοήθεια από ειδικό, ειλικρινά. Ο κοινωνικός αυτοματισμός και η μεταβίβαση του όποιου προβλήματος στους εργαζόμενους στην εστίαση και στη λιανική δεν θα σας κάνουν ευτυχέστερους, σίγουρα πράγματα.

-Αν δεν μπορείτε να συμπεριφερθείτε ευγενικά, τότε υπακούστε στα στοιχειώδη. Λέτε «καλημέρα / καλησπέρα / αντίο / ευχαριστώ», ψωνίστε έχοντας αποφασίσει ΤΙ θέλετε να ψωνίσετε και μην μετατρέπετε την / τον υπάλληλο σε προσωπική σας στιλίστρια / στιλίστα, υπηρέτρια / υπηρέτη και αφήστε τον χώρο, όπως τον βρήκατε.

-Τα δοκιμαστήρια ΔΕΝ είναι WC. Αν δεν πέφταμε πάνω σε τέτοιο περιστατικό με την πωλήτρια μαζί με την καθαρίστρια να προσπαθούν να καθαρίσουν αυτό το χάλι που άφησες πίσω σου εσύ που μπέρδεψες τις πόρτες, δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα μπορούσα να γράψω αυτή την πρόταση με αυτή τη σειρά. Από τι σπίτι έχεις βγει εσύ, πουλάκι μου, και σπέρνεις τέτοια σιχαμάρα;

-Ομοίως, οι σερβιτόρες και οι σερβιτόροι δεν είναι το υπηρετικό προσωπικό μας, της γούνας μας μανίκι, να τους δίνουμε διαταγές και να τους μιλάμε όπως νομίζουμε. Ειδικά για τις κοπέλες, ας θυμόμαστε ότι επειδή τους αφήσαμε πουρμπουάρ, δεν θεωρούμε ότι μας οφείλουν κάτι (το τηλέφωνό τους, ένα ραντεβού, ένα πιάτο μουσακά, άντε να μην το χοντρύνουμε).

Εννοείται, καλές γιορτές και είθε η Τζένη Μπότση να σας δίνει φώτιση στις αγορές και τις συμπεριφορές σας!