Γιατί ερωτεύομαι, όμως, κακά παιδιά; Γιατί μου υπόσχεται αδρεναλίνη. Γιατί μου υπόσχεται τέλειο σεξ. Γιατί πιστεύω πως μαζί μου θα ναι αλλιώς.
Πραγματικά δε θυμάμαι πότε ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα την «κλίση» μου προς τα κακά παιδιά. Ή που τα έβαλα κάτω και θεώρησα πως δεν είναι απλή σύμπτωση. Θυμάμαι, όμως, χαρακτηριστικά πως πήγαινα δημοτικό όταν έβλεπα Beverly Hills και μου άρεσε ο Ντίλαν ενώ τον Μπράντον τον βαριόμουν θανάσιμα (ακόμα δε μπορώ να καταλάβω προς τι το δίλημμα). Μετά άρχισα να διαβάζω και από τους πρώτους λογοτεχνικούς χαρακτήρες που ερωτεύτηκα ήταν ο Heathcliff από τα Ανεμοδαρμένα Ύψη. Και ακόμα και στον Sherlock Holmes, πάντα ένιωθα ένα κατιτίς για τον Moriarti. Αλλά δεν έδωσα σημασία. Και οι βρικόλακες ήρθαν στη μόδα και- για έναν ανεξήγητο σκηνοθετικό λόγο- έβγαιναν πάντα σε βαμπιροζευγάρι. Και εμένα μου άρεσε πάντα ο κακός. Όσο πιο κακός, τόσο πιο καλός.
Και μετά, δυστυχώς, το φαινόμενο επεκτάθηκε στην πραγματική ζωή με θεαματικά πάντα-παράπονο δεν έχω- αποτελέσματα. Ε, εκεί σιγά σιγά άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τόσα χρόνια ερωτευόμουν πάντα τον ίδιο άντρα. Ποτέ δε θεώρησα πως έχω ένα συγκεκριμένο τύπο άντρα που με τραβάει. Ήταν όλοι πάντα τόσο διαφορετικοί. Μόνο που δεν ήταν.
Γιατί ερωτεύομαι, όμως, κακά παιδιά;
Ή, αλλιώς, ο έρωτας στα χρόνια του marketing. Ό,τι πουλάς είσαι- δυστυχώς ή ευτυχώς. Και το κακό παιδί ξέρει να «πουλάει» καλά τον εαυτό του. Θα τον καταλάβεις με το που θα μπει σε ένα χώρο με τον αέρα του αφεντικού. Ένα από τα πράγματα που εγώ, προσωπικά, αγαπώ να μισώ. Και δεν είσαι χαζή. Ξέρεις πως αυτή η εκνευριστική του αυτοπεποίθηση είναι πιθανό να ισοδυναμεί με τεράστια ανασφάλεια. Αλλά δε σε πειράζει γιατί προσπαθεί να την κρύψει με έναν τρόπο που είναι σχεδόν αξιολάτρευτος. Φαίνεται από τον τρόπο που κινείται, που μιλάει, που σε κοιτάει μ’ αυτό το εκνευριστικά λάγνο ύφος, στο οποίο, όμως, δε μπορείς ν αντισταθείς. Διόρθωση: δε θες ν αντισταθείς.
Μακάρι να διαψευστώ. Θα σας ενημερώσω
Σε πολλές γυναίκες αρέσει να παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους. Εμένα καθόλου. Εγώ θέλω ο άντρας να είναι κυνηγός. Και το κακό παιδί είναι. Κατεξοχήν. Kάνει πάντα το πρώτο βήμα, δε φοβάται πως θα μ’ενοχλήσει την ώρα που πίνω το ποτό μου ή που περιμένω το λεωφορείο ή που μασουλάω την τυροπιτούλα μου. Είναι αυτός που θα σε κυνηγήσει μέχρι να σε κατακτήσει. Και θα τα καταφέρει. Όχι επειδή είναι απαραίτητα τόσο εκπληκτικά ευφυής, αλλά επειδή κάνει χρόνια τώρα καθημερινά practice και ξέρει ακριβώς πώς θέλεις εσύ να σε προσεγγίσει. Το μυρίζεται. Σα λαγωνικό. Και δε χρειάζεται καν να έχει σκονάκι. Έχει εμπειρία και ένστικτο. Αν είσαι επιρρεπής στα παιδιά του είδους του, το μυρίζει από τη διπλανή γειτονιά.
Γιατί η βαρεμάρα για μένα είναι ο χειρότερος θάνατος και αυτός έχει όλα τα φόντα για να με κάνει να μη βαρεθώ ποτέ. Και αφού δεν έγινα αλεξιπτωτιστής ούτε λύνω εγκλήματα και είμαι αρκετά τεμπέλα για να κάνω extreme sports, κάπως πρέπει και γω να βάλω λίγη αδρεναλίνη στη ζωή μου. Στα τρενάκια του λούνα παρκ φοβάμαι να μπω. Όταν βλέπω, όμως, κακό παιδί πετάω τη σκούφια μου. Και, ενίοτε, τα ρούχα μου.
Χειμώνας ίσον πουλόβερ, μακριές φούστες και γαλότσες
«Μα τόση αυτοπεποίθηση από κάπου πρέπει να πηγάζει», σκέφτεσαι. «Δε μπορεί να ναι ανισόρροπος» (καλά, φυσικά και μπορεί αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Το κακό παιδί, αυτό το αξύριστο, λάγνο παιδί με τα τατουάζ και τη μεθυστική μυρωδιά (μα, καλά, με τι ψεκάζονται τέλος πάντων;) με την παρουσία του και μόνο σου υπόσχεται σεξ που δε θα ξεχάσεις ποτέ. Σεξ που αξίζει να αναφέρεις στα απομνημονεύματά σου. Σεξ που θα σε κάνει να χαμογελάς και να ξεχάσεις πως δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι, πως δεν ξέρεις τι θα κάνεις στη ζωή σου, πως άνθρωποι που θεωρούσες φίλους σε πρόδωσαν, πως χάθηκαν τόσες ψυχές άδικα στον Ισπανικό Εμφύλιο, πως ο Χαρούκι Μουρακάμι δεν πήρε το Νόμπελ, πως σκότωσαν τον Khal Drogo στο Game of Thrones. Μα μπορεί το σεξ με το κακό παιδί να σε κάνει να νομίζεις πως ζεις σε έναν κόσμο ονειρικά πλασμένο που ξωτικά περπατάνε τραγουδώντας πάνω σε ένα ουράνιο τόξο; Ναι, μπορεί. Μια δοκιμή θα σε πείσει.
Αυτό το σύνδρομο της μαμάς ή της Μητέρας Τερέζας που θα βοηθήσει αυτή την ψυχή που έχει χάσει το δρόμο της το έχουμε περάσει όλες. Με μοναδική ένσταση πως καμία ψυχή δε θέλει στ’αλήθεια να σωθεί και κανένας δρόμος δεν έχει χαθεί. Θεωρείς, όμως, πως η ιδιότητα του κακού παιδιού είναι μόνο μια βιτρίνα και πως αν ερωτευτεί πραγματικά (εσένα, όχι τις άλλες) θα εμφανιστεί ένας ευαίσθητος άντρας που έχει πληγωθεί στο παρελθόν. Η γνωστή φαντασίωση: «Ο playboy που έγινε γατούλης». Οι άντρες συνήθως ψάχνουν την πριγκίπισσα, την γλυκιά καλή κοπελίτσα που μόνο μαζί τους θα είναι bitch. Οι γυναίκες, από την άλλη, ψάχνουν το κακό παιδί, τον έμπειρο τον άντρα που δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του και που μόνο μαζί τους θα είναι πρίγκιπας. Κατηγορώ για άλλη μια φορά τα παραμύθια και τηλεοπτικές σειρές τύπου «Once upon a time» που μας έκαναν να πιστεύουμε πως ο πρίγκιπας μέχρι να τον φιλήσεις μοιάζει με βάτραχο. Και συνήθισα να φιλάω βατράχους, μα πρίγκιπα δε βρήκα. Αλλά, στην τελική, και τι πειράζει; Μπορεί να μην είμαι ούτε εγώ πριγκίπισσα (αν και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου δεν έχουν αλλάξει γνώμη πάνω σ’αυτό το θέμα και δεν έχω κανένα λόγο να μην τους πιστέψω).
Μαζί του είσαι πάντα σε εγρήγορση γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται και τι θέλει. Αυτό το πέπλο μυστηρίου συνήθως απλώνεται επειδή ούτε ο ίδιος ξέρει τι θέλει. Αλλά τι σημασία έχει; Το μυστήριο παραμένει, δεν τον έχεις δεδομένο και προσπαθείς να καταλάβεις τι σκέφτεται με όλους τους τρόπους- ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως βλέπεις για χιλιοστή φορά το Lie to Me, κρατάς σημειώσεις και προσπαθείς να καταλάβεις τι νιώθει αναλύοντας τις μικροεκφράσεις του προσώπου του και τη γλώσσα του σώματος. Τουλάχιστον μαθαίνεις να παρατηρείς- δε μπορεί, σε κάτι θα σου χρησιμεύσει στο μέλλον. Και βλέπεις μια ταινία που δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί. Πιο πολύ με ταινία του Buñuel μοιάζει, να πω τη μαύρη μου αλήθεια, αν κρίνω από την απέραντη γοητεία και την έλλειψη ειρμού και συνοχής. Αλλά δεν πειράζει. Εγώ τον Buñuel τον αγαπώ.
Κακά τα ψέματα. Θα προτιμούσα και γω να μην είναι έτσι τα πράγματα. Αλλά τι να κάνουμε τώρα; Πάντα ο μη διαθέσιμος- για λόγους που χρήζουν ψυχαναλυτικής βοήθειας- είναι και ο πιο ελκυστικός. Από μικρά παιδιά θέλαμε το γλυκό που ήταν στο βάζο που δε φτάναμε και το παιχνίδι που δε μπορούσαν να μας αγοράσουν. Και το κακό παιδί είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμο. Δεν τον έχεις δεδομένο, πρέπει να αγωνίζεσαι καθημερινά για να έρθετε πιο κοντά. Συχνά, ξέρεις από την αρχή ότι όλο αυτό δε θα οδηγήσει πουθενά- γιατί αυτός δεν θα το αφήσει. Και κουράζεσαι. Αλλά μετά τον ξαναβλέπεις και λες «Και τι αξίζει η ζωή χωρίς έναν Αγώνα;», υψώνεις το λάβαρο και συνεχίζεις.
Αυτό και αν χρήζει ψυχαναλυτικής βοήθειας. Η αλήθεια είναι- όσο μπορώ να αυτοψυχαναληθώ, δηλαδή- πως το να επιλέγεις ανθρώπους μη διαθέσιμους συναισθηματικά σημαίνει, στ’αλήθεια, πως εσύ ο ίδιος φοβάσαι τη δέσμευση. Πας, δηλαδή, εκ του ασφαλούς εκεί που ξέρεις πως δε θα οδηγήσει πουθενά. Και μάντεψε: ποτέ δεν οδηγεί πουθενά.
Εντάξει-μεταξύ μας τώρα- το κακό παιδί είναι αντικειμενικά ωραίος (όσο αντικειμενική μπορεί να είναι η ομορφιά, δηλαδή). Έχεις δει ποτέ κανέναν να είναι ή να φέρεται σαν κακό παιδί και να μην είναι απελπιστικά όμορφος και σέξι; Όχι, γιατί δεν τον παίρνει. Γιατί αυτή τη συμπεριφορά μπορεί κανείς να την ανεχτεί (αν μπορεί) μόνο αν είναι εξωφρενικό όμορφο το περιτύλιγμα.
Γιατί όσες φορές έχω πει στον εαυτό μου «Δώστου μια ευκαιρία κι ας μη σου αρέσει εμφανισιακά. Φαίνεται πολύ καλό παιδί», έχω καταλήξει να υποφέρω από ένα κακό παιδί άσχημο, με κοιλιά και με συμπλέγματα κατωτερότητας. Όταν ήμουν πολύ μικρή και έβλεπα ταινίες, πάντα έκανα στην αδερφή μου μια πολύ συγκεκριμένη ερώτηση: «Ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί;» και εκείνη μου απαντούσε με απελπισία: «Σταμάτα επιτέλους να ρωτάς και δες. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί». Και ποτέ δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Θεωρούσα απλώς πως βαριέται να μου απαντήσει και συνέχιζα να βλέπω την ταινία μπερδεμένη και με νεύρα. Στ’αλήθεια, όμως, τα όρια είναι αρκετά δυσδιάκριτα και δε μπορείς να ξέρεις από την αρχή τι είναι ο άλλος. Επομένως θα σου πω κάτι που μπορεί να ακουστεί επιφανειακό αλλά δε με νοιάζει και πολύ: Αν είναι ο άλλος να σε πληγώσει, αν είναι ο άλλος να σε προδώσει στο τέλος και να πονέσεις πολύ, τότε τουλάχιστον ας είναι ένα εξωφρενικά σέξι κακό παιδί για να αξίζει να θυμάσαι τις καλές στιγμές που τον έβλεπες και έτρεμες από τη συγκίνηση.
Και για να θυμηθούμε και τα λόγια της Mae West: Όταν είμαι καλός, είμαι πολύ καλός. Όταν είμαι κακός, είμαι καλύτερος.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.
Με ποιο από τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου σου θα κατακτήσεις μια γυναίκα στο πρώτο ραντεβού;
