Μίλα μου βρόμικα: Δε με θέλει, τι να κάνω;

Δεν µε θέλει. Τι να κάνω; Να σταµατήσω να το παλεύω;

Χµµµµ! Ακούγεται απλό ερώτηµα, αλλά καταλαβαίνω πόσο µπορεί να σε δυσκολεύει και πόσο µπορεί να σε πονάει. Το ότι ξεκινάς, µάλιστα, µόνη σου µε τη σκληρή παραδοχή ότι δεν σε θέλει, δείχνει ότι ήδη το έχεις προσπαθήσει πολύ και δεν τρέφεις αυταπάτες. Είναι υπέροχο να διεκδικούµε κάποιον και σίγουρα πολλές φορές µπορεί να οδηγήσει η προσπάθειά µας στον πολυπόθητο στόχο. Όµως, σε όλη αυτή την προσπάθεια δεν πρέπει να ξεχνάµε τον αυτοσεβασµό, την αξιοπρέπειά µας, αλλά και τον προσωπικό χώρο του άλλου. Ανέκαθεν, σε τέτοιες δύσκολες φάσεις υπενθύµιζα στον εαυτό µου ότι δεν µπορώ να πιέσω κανέναν να είναι µαζί µου (είτε σε γκοµενικό, είτε σε φιλικό επίπεδο) και έτσι είναι. 

Η απάντηση, λοιπόν, είναι µία σε αυτή τη φάση, που το ξέρω ότι πονάει, αλλά ξέρω και ότι αργά ή γρήγορα θα γιατρευτεί. 

Καλοί φίλοι. Φίλοι, όµως, που όχι µόνο θα σου σταθούν και θα σε βοηθήσουν να ξεχνιέσαι, όταν θα τον σκέφτεσαι και θα θες να του στείλεις, αλλά φίλοι ειλικρινείς, που θα σε αγαπούν τόσο πολύ, ώστε να µη φοβηθούν να σου πουν τη σκληρή αλήθεια, που θα χρειαστεί να ακούσεις αρκετές φορές. Από εκεί και πέρα, ο χρόνος θα κάνει τη δουλειά του. Και σε λίγο καιρό, εύχοµαι να µου στείλεις µήνυµα του τύπου «Πώς τον ήθελα εγώ αυτόν, Τζενάρα;!».