Ανόητες αγάπες

Πέρασαν αρκετές εβδομάδες μετά από εκείνο το πρώτο ροζ ραντεβού, μόνο που αυτή τη φορά ο πρίγκιπας έγινε βάτραχος μέχρι να πεις τη λέξη «έρωτας». Ο τύπος που πήρε «άριστα» στο πρώτο ραντεβού, τελικώς ήταν δεσμευμένος. Μία ακόμη απόδειξη πως ό,τι λάμπει, δεν είναι πάντοτε χρυσός. Έχοντας περάσει ήδη από ένα επώδυνο ερωτικό τρίγωνο, εξαφανίστηκα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.

Δεν είχα πια διάθεση για περιπέτεια. Αλλά αυτό που με βασάνιζε περισσότερο είναι ότι η ζωή μου γέμιζε ξαφνικά με επικρίσεις από τους φίλους μου, οι οποίοι επέμεναν ότι έχω φτιάξει ένα μύθο στο μυαλό μου και δεν μπορώ να αγαπήσω την πραγματικότητα. «Αν θες να κάνεις οικογένεια πρέπει επιτέλους να συμβιβαστείς και να δώσεις ευκαιρίες» με συμβούλεψε η φίλη μου η Β., κάνοντάς με να αισθάνομαι ότι είχε ήδη μπει μια θηλιά στο λαιμό μου και έπρεπε να αποδεχτώ μια κατάσταση που δεν είναι όπως θα ήθελα.

«Ποιος ορίζει το χρόνο και τα όνειρά μας αν όχι εμείς;» τη ρώτησα. «Έχεις απόλυτο δίκιο Μελίνα, αλλά μήπως είσαι πολύ αυστηρή;». Όσοι επιλέγουμε να μείνουμε μόνοι μας συνειδητά για λίγο ή πολύ καιρό, νιώθουμε σαν εξωτικά πτηνά σε έναν κόσμο που διαιρείται μόνο σε ζευγάρια. Όλοι πιστεύουν ότι είσαι ιδιότροπη, ειδικά όταν έχεις μεγάλο κύκλο φίλων και γνωστών, αλλά δε βγαίνεις/είσαι/κάνεις σεξ με κανέναν από αυτούς. Σκέφτηκα ότι η ζωή μου θα ήταν πιο εύκολη αν ήμουν ζευγάρι με κάποιον.

Πιθανότατα θα με φρόντιζε και θα έπειθα τον εαυτό μου (προσωρινά) ότι γνώρισα κάποιον που με συγκινεί περισσότερο από τον Απόλυτο. Θα ήταν η γνωστή κατηγορία «γκόμενος παρένθεση», με τον οποίο βγαίνεις και φοράς το προσωπείο της χαράς, ενώ στα μάτια σου διακρίνεται ακόμα η θλίψη. Δεν ήθελα να μπω στη διαδικασία αλλά μου φαινόταν πραγματικά περίεργο το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι ερωτεύονται τόσο εύκολα και νομίζουν ότι είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο να γνωρίσεις κάποιον και να σκλαβώσει τη σκέψη σου. Δεν είναι. Εκτός αν συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από αυτό που θες. Αλλά πόσο ευτυχισμένη ζωή ζουν οι κομφορμιστές γύρω μας; Πόσο αδύναμος νιώθεις όταν οι συνθήκες και οι περιστάσεις σε απομακρύνουν από τις επιθυμίες σου κι εσύ πρέπει απλά να εγκαταλείψεις;

Είχα εγκαταλείψει στο μυαλό μου την ιδεά της επανασύνδεσης με τον Απόλυτο, καθότι μέρα με τη μέρα ο πόνος του χωρισμού γινόταν πιο έντονος, σαν ένας ιός που εξαπλωνόταν σε όλο μου το σώμα. Όμως η προσπάθειά μου να ξεχάσω δε σήμαινε σε καμία περίπτωση ότι μπορούσα να προσποιηθώ την ερωτευμένη με τύπους που μου ήταν παντελώς αδιάφοροι. Ποτέ δε μπορούσα να υποδυθώ αυτόν το ρόλο. Φαντάζομαι ότι θα μου ξέφευγε άλλο όνομα στο σεξ και όταν ο «σύντροφος» θα πήγαινε να με αγκαλιάσει, θα ένιωθα σα να με έχει αιχμαλωτίσει βόας και όχι σα να έχω βρει το ελιξήριο της ευτυχίας.

Μέσα σε όλη αυτή τη στενοχώρια και τη μοναξιά, κατάλαβα ότι πολλές φορές ζούμε τη ζωή μας κάνοντας αυτό που περιμένουν οι άλλοι από εμάς και όχι αυτό που θέλουμε οι ίδιοι. Εγώ ήθελα να ξεχάσω. Και ήθελα να ερωτευτώ ξανά. Δεν ήθελα να χουχουλιάζω στον καναπέ τρώγοντας πίτσα με κάποιον που με συγκινεί λιγότερο από το junk food. Για πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να φέρομαι στους άνδρες που με φλέρταραν σα να ήμουν γκόμενος που δε θέλει να δεσμευτεί, που δεν απαντάει στα μηνύματα και που εξαφανίζεται χωρίς να εξηγήσει. Και όσο εγώ απομακρυνόμουν, τόσο πιο συναισθηματικοί γινόταν οι ίδιοι και κολλούσαν. «Μα δε γίνεται να μη σου αρέσει κανένας από όλους αυτούς» συνέχιζαν οι ίδιοι φίλοι, βομβαρδίζοντάς με με εικόνες από ένα ζοφερό μέλλον: τα Χριστούγεννα που θα τα περάσω μόνη, τις νύχτες που θα κλαίω μόνη και ακόμη χειρότερα ότι θα πεθάνω μόνη και θα με βρουν μετά από κάποιες μέρες ίσως και χρόνια (μέχρι και αυτό άκουσα). Πού είναι το κακό να είναι κάποιος μόνος; Πού είναι το κακό στον αληθινό πόνο σε σχέση με την κίβδηλη χαρά; Πού είναι το κακό να μη σε νοιάζει τι πιστεύουν οι άλλοι αλλά το τι πιστεύεις εσύ; Πού είναι το κακό να αποφεύγεις τις ανόητες αγάπες, τα ανόητα φιλιά, τα ψεύτικα λόγια; Πού είναι το κακό να είσαι άνθρωπος και να νιώθεις;

Δεν είμαστε μηχανές προγραμματισμένες για σχέση, γάμο, αναπαραγωγή σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Είμαστε σαν τους αστεροειδείς που περιπλανιούνται στο διάστημα μέχρι να μπουν σε τροχιά σύγκρουσης. Το σύμπαν είναι προϊόν τέτοιων βίαιων συγκρούσεων. Έτσι είμαστε κι εμείς, χρειαζόμαστε τα «όχι», την άρνηση, το φόβο, τη μοναξιά, τη θνητότητα και την απόρριψη για να οδηγηθούμε στην αρμονία. Δεν είναι η καλύτερη φάση της ζωής μου αλλά πρέπει να το περάσω και αυτό.

«Τι θα κάνεις τα Χριστούγεννα;» με ρώτησε γεμάτη ενθουσιασμό η φίλη μου η Ν. «Δεν ξέρω, υποθέτω θα είμαι με ηρεμιστικά» απάντησα με αυτοσαρκασμό. Θέλω απλώς να μείνω μόνη…