Οι άνδρες γυρνούν μαμά

Υπάρχουν πολλά μυστήρια σε αυτόν τον πλανήτη που η ανθρώπινη λογική αδυνατεί να κατανοήσει. Κάποια από αυτά σχετίζονται με τη θρησκεία και την πίστη στο υπερφυσικό. Κάποια άλλα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις: όσα περιστατικά κι αν σου έχουν διηγηθεί με σιγουριά, ποτέ δε μπορείς να εξηγήσεις με επιχειρήματα τους λόγους που οι δολοφόνοι και οι άνδρες επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος.

Οι σύντομες πασχαλινές μου διακοπές ήταν μοναχικές και μελαγχολικές. Τις είδα σαν διάστημα περισυλλογής και απολογισμού μετά τα δεινά του τελευταίου χρόνου. Ίσως ήταν η πρώτη φορά που αντιλαμβανόμουν πλήρως το νόημα της Εβδομάδας των Παθών, μετά από τόσες αρνητικές συγκυρίες. Βέβαια η ελπίδα της νίκης και της Ανάστασης ήταν ακόμη αχνή, σαν τα κεράκια που τρεμοπαίζουν στο νυχτερινό φως. Μεγάλη Πέμπτη έδωσα τα χέρια με το νέο μου εργοδότη και επέστρεψα σπίτι μου ελαφρώς πιο αισιόδοξη απ’ ότι όλους τους προηγούμενους μήνες. Τα είχα καταφέρει!

Αν και βούλιαξα προσωρινά, ξαναβγήκα στην επιφάνεια. Το θεώρησα σημάδι από κάτι ανώτερο ότι η ζωή μου θα ξαναφτιάξει και θα μου συμβούν καλά πράγματα μετά από όλη αυτή τη στενοχώρια. Άνοιξα ένα μπουκάλι καλό κρασί για να το γιορτάσω. Μόνο ο ήχος ειδοποίησης στο κινητό μου μπορούσε να διαταράξει αυτή τη μοναδική στιγμή κατάνυξης και προσωπικού θριάμβου.

Είχα email. Μόνο που δεν ήταν από το σωσία του Τομ Χανκς στη γνωστή ταινία, αλλά από τον απόγονο του Ιούδα του Ισκαριώτη, γνωστού σε όλους ως «ο Απόλυτος»: «Γεια σου. Έχουμε καιρό να τα πούμε και αναρωτιέμαι τι κάνεις. Θα ήθελες να τα πούμε από κοντά; Σου εύχομαι Καλό Πάσχα». Δεν ξέρω αν ο Ιούδας προσπάθησε να επανορθώσει μετά την προδοσία του Ιησού, οι άνδρες όμως προσπαθούν διαχρονικά.

Μήπως θα έπρεπε να υπάρξουν ειδικοί για την περίπτωσή τους όπως υπάρχουν δικηγόροι διαζυγίων; Πόσο παράλογο είναι να σου έχει φερθεί κάποιος σα να είσαι το χειρότερο σκουπίδι και ξαφνικά να σου απευθύνει το λόγο σα να μη συνέβη ποτέ τίποτα; Δεν τους περνάει από το μυαλό ότι ο χρόνος καταπέφτει σα σκόνη πάνω στις αναμνήσεις, ο Απόλυτος γίνεται μαλάκας και σου μένουν μόνο οι κακές στιγμές αμανάτι; Ανάμεσα από τις γραμμές αυτού του σύντομου δήθεν φιλικού μηνύματος, υπήρχε μόνο μια σημαντική πληροφορία: με σκεφτόταν. Μπορεί και να του έλειπα στην πλέον βαρετή οικογενειακή του ζωή, που μοιραζόταν ανάμεσα σε ρουτίνα και υποχρεώσεις. Συχνά οι άνδρες γυρίζουν γιατί τους λείπουμε. Γιατί δεν περνούν όμορφα χωρίς εμάς, κανένας δεν τους καταλαβαίνει κι όλα μοιάζουν ανούσια.

Υπάρχει όμως και η λιγότερο ειδυλλιακή εκδοχή. Οι άνδρες γυρίζουν για να μας τεστάρουν. Για να δουν αν το παιχνιδάκι τους περιμένει ακόμη. Για να δουν αν το κτήμα τους καταπατήθηκε. Ο ανδρικός εγωισμός καθιστά την ιδιοκτησία μιας ερωτευμένης γυναίκας εθιστική σε ένα ιδιότυπο, νόμιμο «σκλαβοπάζαρο».Εννιά μήνες μετά το χωρισμό μου με τον Απόλυτο δεν πίστευα πλέον ότι νιώθει το παραμικρό για μένα, αλλά η χειραγώγησή μου δεν έπαψε να τον εξιτάρει.

Όμως δεν μπορούσα να τον δω με συμπάθεια μετά απ’ όλα όσα μου έκανε. Δεν ήθελα να πιούμε καφέ και να ακούω για τη γυναίκα του και το παιδί του σα να ήμουν ο κολλητός του από το στρατό. Κυρίως όμως ήθελα να του στερήσω τη δυνατότητα να μου ζητήσει «συγγνώμη». Όπως έκανε την πρώτη μέρα που χωρίσαμε αλλά δε δέχτηκα τη μεταμέλειά του. Δεν απάντησα ποτέ.

Τι κι αν το Πάσχα είναι η Γιορτή της συγχώρεσης και της αγάπης; Δεν μπορείς να είσαι επιεικής με κάποιον που σε χρησιμοποιήσε έτσι. Οι τοξικοί άνδρες πάντα γυρίζουν και δεν υπάρχει δυστυχώς ακόμη τεστ ανίχνευσης συναισθημάτων για να μπορείς να ξεχωρίζεις την αυθεντική μετάνοια από τη σκόπιμη. «Για πρώτη φορά εκείνος έγινε ένα σβησμένο email στον κάδο ανακύκλωσης» σχολίασε με ενθουσιασμό ο φίλος μου ο Κ.

H μοναξιά μου, οι δυσκολίες που πέρασα μόνη μου, η ταπείνωση και τα δάκρυα μου ανακατευόταν με το ανοιξιάτικο αεράκι και με χτυπούσαν δυνατά στο πρόσωπο. Οι άνθρωποι που δεν ήταν ποτέ εδώ για εμάς έχουν θέση στον κάδο απορριμμάτων, όχι στον κάδο ανακύκλωσης. Είτε είναι φίλοι, είτε άνδρες, είτε οτιδήποτε. Καθώς η μαμά μου με καλούσε για ευχές συγκρατήθηκα να μην της πω: «Οι άνδρες γυρνούν μαμά». Το θέμα είναι ότι εμείς δεν είμαστε οι ίδιες πια όταν γυρίζουν.

Μετά από τόσες δύσκολες νύχτες που πέρασα, θρηνώντας ταυτόχρονα για το χωρισμό μου και την απόλυσή μου, ένιωθα ότι ο Απόλυτος ήταν πολύ μικρός και ασήμαντος. Ότι θα έχανα το χρόνο μου αν συνομιλούσα μαζί του. Ότι δεν ήθελα να είμαι η γοητευτική ερωμένη στην τακτοποιημένη ζωή του με τους συγγενείς, τα πεθερικά και τις γονικές υποχρεώσεις. Για την ακρίβεια δε θα ήθελα να αναλάβω καμία υποχρέωση τέτοιου τύπου, ακόμη κι αν γύριζε μετανιωμένος και χωρισμένος.

Λένε πως ο πανδαμάτωρ χρόνος γιατρεύει τα πάντα. Σε κάποιες περιπτώσεις όμως όταν κάτι αργήσει πολύ- η συγγνώμη, η επανασύνδεση, το Σ’ αγαπώ-ο χρόνος απλά μεγιστοποιεί τη φθορά και την κάνει μη διαχειρίσιμη.