Σχεσεις

Ο πόλεμος των…Άστον

Όταν έχεις περάσει μια πολύ άσχημη χρονιά, δεν υποδέχεσαι τα Χριστούγεννα με χαρά αλλά με θλίψη. Φέτος δεν ανέβασα καν το δέντρο από την αποθήκη. Δεν ήθελα να γιορτάσω , ούτε να κάνω απολογισμούς, ούτε σχέδια για τη νέα χρονιά. Ήθελα όμως να φύγει το 2015 και να ξεκινήσω το 2016 με κάτι καινούριο, μακριά από τον Απόλυτο, στον οποίο απέφυγα να μιλήσω για τέσσερις ολόκληρους μήνες.

Μέσα σε όλη αυτή τη στενοχώρια και τη μοναξιά, ήλθε η ξαφνική απώλεια ενός κοντινού μου προσώπου και λίγες μέρες μετά έπεσα στο κρεβάτι με πνευμονία. «Δεν είναι η χρονιά σου Μελίνα» διαπίστωσε η φίλη μου η Ν. Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και οι φίλοι, οι οποίοι άρχισαν να βάζουν τα δυνατά τους για να μου θυμίσουν ότι η ζωή είναι ωραία και πρέπει να ξανασταθώ στα πόδια μου. Άρχισα να βγαίνω πάλι και να περνάω καλά, γνώρισα καινούριες παρέες ενώ η φίλη μου η Β. αποφάσισε να μου κάνει χριστουγεννιάτικο προξενιό με έναν γνωστό της που όπως είπε είναι τέλειος για εμένα. Ταυτόχρονα άρχισα να καταλαβαίνω και από μόνη μου ότι πρέπει να ερωτευτώ ξανά και ας έμοιαζε το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου. Μόνο αν αντικαθιστούσα τις άσχημες αναμνήσεις που είχα από τον Απόλυτο με κάποιες καλύτερες, θα ένιωθα καλά.

Ξαφνικά είχα μόνο άσχημες αναμνήσεις από εκείνον και άρχισα να τον μισώ. Σκεφτόμουν τα καλοκαίρια που έχασα κλαίγοντας, τις στιγμές που τον σκεφτόμουν και αυτός ήταν με κάποια άλλη, αλλά κυρίως τα όνειρα που έκανα για εμάς και φρόντισε να τα πετάξει στα σκουπίδια. Ήθελα να κάνω πάλι όνειρα με κάποιον, να δημιουργήσουμε κάτι μαζί και αυτή τη φορά να είναι καλύτερο από τις προσδοκίες μου. Εκτός από το προξενιό της φίλης (έναν συμπαθέστατο τύπο που γνώρισα σε κάποιο πάρτυ), με πλησίασε ένας πολύ ωραίος τύπος που είχα γνωρίσει στο facebook και μου ζήτησε να βγούμε. Έχοντας περάσει μια ολόκληρη χρονιά με τις απογοητεύσεις να διαδέχονται η μία την άλλη, δέχτηκα να βγω μαζί του αλλά έπεισα τον εαυτό μου να μην έχει καμία προσδοκία.

Στο μεταξύ σκέφτηκα μήπως θα έπρεπε να ξαναπροσπαθήσω με τον Α. με τον οποίο τα θαλασσώσαμε την προηγούμενη χρονιά, συνέχισε όμως να υπάρχει κάτι πολύ γλυκό μεταξύ μας και το ένιωθα κάθε φορά που με νουθετούσε για τις βλακείες μου ή με αγκάλιαζε τρυφερά. Δώσαμε ραντεβού σε ένα ρομαντικό καφέ, αλλά όχι σε αυτό που πήγαινα με τον Απόλυτο. Εμφανίστηκα κρατώντας το Ημερολόγιο του Μικρού Πρίγκιπα που του είχα κάνει δώρο. Γελάσαμε, πειράξαμε ο ένας τον άλλον, αγκαλιαστήκαμε τυχαία 5-6 φορές, είπαμε να πάμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο για τα Χριστούγεννα και γύρισα σπίτι μου χαρούμενη μετά από πολύ καιρό. Μέρα με τη μέρα δυνάμωνα και ηρεμούσα. Κι όσο προχωρούσα, τόσο απομακρυνόμουν από τον Απόλυτο και συνειδητοποιούσα ότι θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς αυτόν. «Μελίνα να είσαι προετοιμασμένη. Τώρα είναι που θα κάνει comeback» με προειδοποιούσαν ξανά και ξανά οι φίλοι.

Μέσα μου περίμενα κι εγώ μια κρούση, γνωρίζοντας ότι έρχονται Χριστούγεννα και εκείνος θα θυμηθεί το Santa Baby που του τραγουδούσα πέρυσι. Ένα πρωί λοιπόν μου έστειλε ένα ηλίθιο μήνυμα, ρωτώντας αν γνωρίζω πότε είναι η επίσημη πρεμιέρα για τον «Πόλεμο των Άστρων». Του απάντησα τυπικά πλην ευγενικά και συνέχισε: «Είσαι ακόμη άρρωστη; Να ξέρεις είμαι εδώ αν χρειαστείς κάτι». Ήθελα να του απαντήσω ότι δε χρειάζομαι κάτι από εκείνον, μου είχε προσφέρει φαρμάκι για όλα τα επόμενα χρόνια μου. Την άλλη μέρα ρώτησε ξανά πώς είμαι, κλείνοντας το μήνυμά του με τη φράση «Φιλιά». Εμφανώς δεν ήξερε τι να πει για να μου πιάσει την κουβέντα και εμφανώς προσπαθούσε να εκμαιεύσει κάτι που θα τον έκανε να μου ζητήσει να βγούμε.

Εγώ όμως δεν ήθελα να τον ξαναδώ. Δεν άντεχα καν στη σκέψη ότι εγώ και αυτός μπορεί να ξανασυναντηθούμε κάπου, κι ας ένιωθα τις τύψεις του. Εντελώς συμπτωματικά εκείνες τις μέρες με είχαν καλέσει σε μια πολύ σημαντική εκδήλωση με υπέροχους ανθρώπους. Η φίλη που με προσκάλεσε, με κάλεσε ενθουσιασμένη για να μου πει ότι όλοι θαμπώθηκαν από την παρουσία μου. Και ένιωσα οργή απέναντι στον Απόλυτο αλλά και απέναντι στον εαυτό μου: πώς του είχα επιτρέψει να με υποτιμήσει έτσι; να μου πετάει ένα ξεροκόμματο και να θεωρεί ότι μου είναι αρκετό; να μοιράζεται τη ζωή του με μια άλλη στην οποία σίγουρα φέρεται καλύτερα από εμένα, ενώ εγώ λιώνω σαν κερί στη μοναξιά μου;

Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι τον είχα ξεπεράσει. Είχα πάψει να τον θυμάμαι σαν κάτι όμορφο. Είχε σταματήσει να μου λείπει. Δεν είχα καμία περιέργεια να μάθω αν είναι καλά ή αν μετάνιωσε. Ο Πόλεμος των Άστρων που εκείνος περίμενε με ανυπομονησία, είχε συμπέσει χρονικά με τον Πόλεμο των Άστον στο μυαλό μου.

Άστον να φύγει, να εξαφανιστεί, να πάει στο διάολο. Όπου θέλει και όσο μακριά θέλει, αρκεί να μην ξαναγυρίσει!