Σχεσεις

Η ζωή που περνάει και χάνεται

Αυτό το συναίσθημα ότι το μυαλό σου δε λειτουργεί και το να σηκωθείς από το κρεβάτι δεν έχει κανένα νόημα

Το ημερολόγιο έγραφε Φεβρουάριος, όταν ξύπνησα από έναν ύπνο τόσο βαθύ, σα να είχα κοιμηθεί για χρόνια. Είχαν περάσει σχεδόν δύο μήνες που έδινα την πιο μεγάλη μάχη μου μέχρι σήμερα, αυτή με την κατάθλιψη. Αρχικά δεν καταλαβαίνεις ότι κάτι πάει στραβά. Νομίζεις ότι φταίει το σοκ που ήταν μια απόλυτα φυσιολογική αντίδραση όταν σε παίρνουν τηλέφωνο για να σου πουν ότι ο άνδρας που αγάπησες μόλις απέκτησε μωρό με κάποια άλλη.

Την ίδια μέρα, σαν μια σκοτεινή συνωμοσία της τύχης απέναντι στον ήδη διαλυμένο εαυτό μου, μου ανακοινώθηκε ότι θα χάσω τη δουλειά μου. Ξαφνικά λοιπόν βρισκόμουν μόνη, απογοητευμένη από ό,τι αγάπησα και λίαν συντόμως άνεργη και απένταρη. Τις πρώτες τρεις εβδομάδες αρνιόμουν να πιστέψω ότι συνέβησαν σε εμένα όλα αυτά και παρακαλούσα να χτυπήσει το τηλέφωνο και να μου ανακοινωθεί κάποιο θαύμα εξ’ ουρανού.

Ύστερα αποφάσισα ότι δε θα ήμουν ποτέ ξανά ευτυχισμένη και αυτό δυστυχώς ήταν ακόμη χειρότερο. Μόλις έκλεισα το διακόπτη της ευτυχίας στο μυαλό μου, η κατάθλιψη έγινε μία μαύρη τρύπα που ρούφηξε όλο μου το είναι. Οι μέρες έπαψαν να ξεχωρίζουν από τις νύχτες, ο ήλιος από τη βροχή και ο χρόνος κυλούσε μόνο στους δείκτες του ρολογιού, αλλά στη δική μου καθημερινότητα έμοιαζε στάσιμος. Απλές δραστηριότητες όπως το να βγάλω τα ρούχα από το πλυντήριο έγιναν ακατόρθωτες: τα ρούχα έμεναν στον κάδο για μέρες κι εγώ απλώς πατούσα το κουμπί για να πλυθούν ξανά και ξανά.

Έτσι πέρασαν και οι εβδομάδες, με την ίδια επανάληψη, πατώντας το κουμπί όπως στο πλυντήριο, κάνοντας τα ίδια πράγματα χωρίς να μπορώ να διεκπεραιώσω τίποτα. Αλλά το χειρότερο ήταν ο λήθαργος. Αυτό το συναίσθημα ότι το μυαλό σου δε λειτουργεί, οι δυνάμεις σου σε έχουν εγκαταλείψει και το να σηκωθείς από το κρεβάτι δεν έχει κανένα νόημα. Είχα φτάσει να κοιμάμαι 15 ώρες την ημέρα, όταν κατάλαβα ότι έχω πρόβλημα και έπρεπε να εντείνω τις επισκέψεις μου σε κάποιον ειδικό.

Αυτή ήταν και η πρώτη μου μικρή νίκη μετά από καιρό. Άνοιξα το παράθυρο να μπει φως, είχε φτάσει Φλεβάρης και οι Αλκυονίδες ήταν πάλι εδώ με την υπόσχεση της άνοιξης. Το αρχείο των κειμένων μου και το βιβλίο μου είχαν μείνει με μισοτελειωμένες προτάσεις, σα να είχε πέσει ξαφνικά μία βόμβα που με είχε αναγκάσει να εγκαταλείψω όλα όσα έκανα εν μια νυκτί. Η αλήθεια είναι ότι ένα βαρύ καταθλιπτικό επεισόδιο έχει ακριβώς αυτήν την επίδραση, όπως και ένα αναπάντεχο πρόβλημα στην υγεία μας που μας στέλνει στο νοσοκομείο μία καθ’ όλα φυσιολογική μέρα.

Όταν σταματάς να αναρωτιέσαι γιατί συνέβη σε εσένα, όταν ψάχνεις να αποζητάς ευθύνες σε θεούς και δαίμονες, συνειδητοποιείς ότι είσαι πιο δυνατή από ποτέ. Κάτι αντίστοιχο με τα δέντρα που λυγίζουν στο πέρασμα μιας δυνατής ανεμοθύελλας αλλά δε σπάνε και επανέρχονται στη θέση τους.

Αρχικά μίσησα τον Απόλυτο, θεωρώντας τον ως τον αποκλειστικό υπαίτιο της κατάστασής μου, μέχρι που κατάλαβα ότι εγώ του επέτρεψα να με πληγώσει και ορκίστηκα να μάθω από το λάθος μου. Για την ακρίβεια από τα δεκάδες λάθη που έκανα όλα αυτά τα χρόνια, τα οποία συνοψίζονται στο ότι ανέχτηκα έναν άνδρα που δε με σεβάστηκε ποτέ.