Πόσες φορές ερωτευόμαστε στη ζωή μας;

Πέρασε καιρός για να καταλάβω πως οι άνθρωποι δεν ερωτεύονται όλοι το ίδιο. Υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ερωτευτούν και αυτοί που φοβούνται, αντιστέκονται, αρνούνται και τελικά ερωτεύονται γιατί απλά δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Ο έρωτας είναι κάτι που δεν μπορείς να ελέγξεις. Πώς λοιπόν μπορεί να είναι απολύτως προκαθορισμένο το πόσους ανθρώπους θα ερωτευτούμε στη διάρκεια της ζωής μας;

Λένε ότι αυτός ο αριθμός δεν ξεπερνά ποτέ το 3. Μπορεί να είναι μικρότερος, αλλά ποτέ μεγαλύτερος (λένε). Επίσης ισχυρίζονται ότι ερωτευόμαστε τρεις ανθρώπους για διαφορετικό λόγο τον καθένα. Σίγουρα θα το έχεις ακούσει. Ας δούμε λοιπόν τα στάδια αυτής της θεωρίας:

Πρώτη αγάπη και παντοτινή (not)

Η πρώτη αγάπη έρχεται συνήθως όταν είμαστε πολύ νέοι, ίσως και όταν πηγαίνουμε ακόμα στο λύκειο. Είναι η λεγόμενη «ιδεαλιστική» αγάπη, αυτή που μοιάζει με τα παραμύθια που διαβάζαμε παιδιά. Είναι το είδος αγάπης που προσεγγίζει περισσότερο τις επιθυμίες της κοινωνίας (ή και των γονιών μας). Δεσμευόμαστε σε αυτή την αγάπη με την πεποίθηση ότι είναι η μοναδική που θα έχουμε σ’ ολόκληρη τη ζωή μας και δεν έχει καμία σημασία αν δεν τη νιώθουμε «σωστή» ή αν πιάνουμε τον εαυτό μας να προσπαθεί να καταπιεί τις προσωπικές του αλήθειες για χάρη της. Γιατί κατά βάθος πιστεύουμε ότι «έτσι είναι η αγάπη». Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πώς μας βλέπουν οι άλλοι είναι πιο σημαντικό από το πώς νιώθουμε εμείς. Είναι μια αγάπη που μοιάζει σωστή.

Δεύτερη αγάπη. Τα πράγματα είναι λίγο καλύτερα. Ή και όχι.

Η δεύτερη αγάπη είναι και η πιο σκληρή. Είναι αυτή που θα μας μάθει το ποιοι είμαστε και πώς θέλουμε να αγαπηθούμε. Πιστεύουμε ότι σε αυτό το σημείο κάνουμε πιο σωστές επιλογές, αλλά στην πραγματικότητα κάνουμε κύκλους και επαναλαμβανόμενα λάθη γιατί πιστεύουμε ότι με κάποιον τρόπο το τέλος θα είναι καλύτερο. Παρόλα αυτά, όσο προσπαθούμε, τόσο χειρότερο το τέλος.

Μερικές φορές πρόκειται για μία αγάπη «ανισόρροπη» ή και ναρκισσιστική. Μπορεί να υπάρξει συναισθηματική, ψυχική ή ακόμα και φυσική κακοποίηση. Αυτό ακριβώς είναι που μας «δένει». Οι μεγάλες διακυμάνσεις χαράς και λύπης, που ανεβοκατεβαίνουν συνεχώς. Πιστεύουμε ότι όλα θα φτιάξουν κάποια στιγμή. Στην ουσία παραμένουμε στη λύπη, προσδοκώντας τη χαρά. Σε αυτό το είδος αγάπης ο αγώνας να κάνουμε την κατάσταση καλύτερη γίνεται πιο σημαντικός από την ίδια την κατάσταση. Είναι μια αγάπη που ευχόμαστε να ήταν σωστή.

Τρίτη αγάπη. Εδώ είμαστε.

Είναι αυτή που ποτέ δεν καταλαβαίνουμε ότι έρχεται. Αυτή που συνήθως μοιάζει λάθος και γκρεμίζει όλες τις ιδέες μας για το πώς πρέπει να είναι ο έρωτας. Είναι το είδος της αγάπης εκείνο όπου η σύνδεση μεταξύ των εραστών είναι τόσο έντονη που δεν μπορεί να εξηγηθεί. Και που μας κόβει τα γόνατα γιατί ούτε την περιμέναμε, ούτε τη σχεδιάζαμε. Αυτή είναι η αγάπη που ερχόμαστε κοντά με κάποιον και απλά (αλλά συγκλονιστικά) μας κάνει να «κολλάμε». Δεν υπάρχουν ιδανικές προσδοκίες για το πώς πρέπει να συμπεριφερόμαστε, ούτε πίεση για να γίνουμε κάποιοι που δεν είμαστε. Μας αποδέχονται απλά για αυτό που είμαστε ήδη. Και αυτό μας συγκινεί βαθιά. Αυτή είναι όντως μια σωστή αγάπη.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχει συγκεκριμένος αριθμός στους ανθρώπους που έχουμε ερωτευτεί ή που θα ερωτευτούμε. Θα ήταν χαζό να πιστεύουμε κάτι τέτοιο. Οι παραπάνω κατηγορίες όμως μοιάζουν σωστές. Απλά μπορεί να χωράνε παραπάνω από έναν άνθρωπο στα κουτάκια τους. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που  μένουν για όλοι τους τη ζωή με έναν άνθρωπο και είναι ευτυχισμένοι. Ούτε και σε αυτό πιστεύω. Η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή από τις ρομαντικές κομεντί. Η αλήθεια είναι ότι μόνο αν ξέρεις καλά τον εαυτό σου, μπορείς να καταλάβεις ότι ο άλλος είναι το άλλο σου μισό. Αλλά αυτό είναι μια διαδρομή αργή, συχνά επίπονη, με τριαντάφυλλα γεμάτα αγκάθια στα παρτέρια της. Για αυτό ίσως εθελοτυφλούμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε το παρακάτω, το άγνωστο είναι τρομερό. Είναι βολικό λοιπόν να μένουμε σε μια αγάπη που μοιάζει με αγάπη. Μέχρι να ερωτευτούμε ξανά και να αρχίσουν όλα από την αρχή.