6 σημάδια ότι μια φιλία πάει στον παράδεισο

Μια από τις καλύτερές μου φίλες σχεδόν κατουρήθηκε πάνω της σε μία αποβάθρα στο μετρό του Παρισιού. Κάναμε μαζί Erasmus και είχαμε μιλήσει πολλές φορές μέχρι δακρύων για το πρόβλημά της. Ποτέ δεν κατάλαβα ακριβώς το ιατρικό του θέματος, αλλά η ουσία ήταν ότι η ουροδόχος κύστη της δεν άντεχε καθόλου πίεση με αποτέλεσμα εκείνη να επισκέπτεται πολύ συχνά την τουαλέτα και, αν δεν το έκανε, απειλούταν σημαντικά η προσωπική της αξιοπρέπεια. Μια τέτοια στιγμή ήταν κι εκείνη στο πολυσύχναστο Chatelet, πρώτες πρωινές ώρες και λίγο πριν το τελευταίο τρένο μπει στην αποβάθρα, το ένιωσε. Με κοίταξε με απόγνωση, εγώ κατάλαβα, έβγαλα ένα φουλάρι από την τσάντα μου σαν παραβάν κι εκείνη έκανε τσίσα στην αποβάθρα. Υπόσχομαι ότι δεν είχε καθόλου κόσμο και προλάβαμε να ανασυνταχθούμε πριν ο συρμός φτάσει μπροστά μας. Το σημαντικότερο μέρος της ιστορίας πάντως είναι ότι η φίλη μου φροντίζει να μου τη θυμίζει πάντα στα δύσκολα.

Κάθε φορά που είμαι στεναχωρημένη, έχω τα νεύρα μου ή απλώς δεν μιλιέμαι, θα αρχίσει να μου λέει αυτή την ιστορία με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια, πολλές φορές θα την επαναλάβει κιόλας. Μπορεί να μην είναι η στιγμή για την οποία θα θέλει οι άλλοι να τη θυμούνται, αλλά δεν πτοείται καθόλου και την εξιστορεί με ενθουσιασμό και γενναιοδωρία κάθε φορά που είμαι λυπημένη. Δεν το κάνει επειδή είναι περήφανη γι’ αυτό που συνέβη –αν και θα έπρεπε γιατί ήταν κορυφαίο– το κάνει γιατί ξέρει ότι θα νιώσω καλύτερα. Επειδή είναι φίλη μου και η φιλία είναι κάτι μαγικό ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να είναι.

Αλλά καμιά φορά οι φιλίες δεν είναι μαγικές, δεν ήταν ποτέ ή έπαψαν να είναι στην πορεία. Καμιά φορά γίνονται κάπως άχαρες, άβολες ή αβάσταχτες όπως εκείνη η στιγμή της φίλης μου στο μετρό. Ίσως μια φιλία να πήγαινε καλά όταν ήμασταν παιδιά και το μόνο που μέτραγε ήταν να μασάμε μπιλάκια πλαστελίνης με το ίδιο χρώμα. Μόνο που δεν είμαστε πια παιδιά και δεν μπορούμε απλώς να παίζουμε με πλαστελίνη και να ελπίζουμε ότι θα φτιάξουμε κάτι ωραίο. Δεν λειτουργεί έτσι η πλαστελίνη. Δηλαδή έτσι ακριβώς λειτουργεί, αλλά χρειάζονται πολλά πράγματα για να πλάσεις κάτι ωραίο. Όσο κι αν η πλαστελίνη δεν είναι καθόλου το θέμα μας, πάω να δημιουργήσω μία αναλογία, μια οπτική μεταφορά που αισθάνομαι ότι δεν δουλεύει απόλυτα και νιώθω ακριβώς όπως εκείνες τις στιγμές που βγαίνω με ανθρώπους που μάλλον θα έπρεπε να έχω σταματήσει να συναναστρέφομαι γενικώς. Θα μιλήσω λοιπόν για εκείνα τα σημάδια που δείχνουν ότι μια φιλία έχει τελειώσει, ήδη, καιρό τώρα.

1. Δεν σου αρέσει ο εαυτός σου τις στιγμές που είστε μαζί

Ίσως πίνεις περισσότερο. Καπνίζεις παραπάνω. Φέρεσαι κάπως περισσότερο απ’ ότι συνήθως όπως ορίζει η εθνική μας βρισιά από μ. Μπορεί να πιάσεις τον εαυτό σου να συμφωνεί να κάνει πράγματα που στην πραγματικότητα δεν θέλει καθόλου να κάνει. Γίνεσαι επικριτικός, αντιπαθητικός, αγενής.  Μπορεί πάλι να αντιδράς απλώς περίεργα, να μην αφήνεις πουθενά φιλοδώρημα ας πούμε. Οτιδήποτε. Πράγματα που μετανιώνεις την επόμενη μέρα. Κάπου εδώ, καλό είναι να πούμε ότι, ως ενήλικας, δεν χρειάζεται να είσαι φίλος με ανθρώπους που σου βγάζουν τον κακό σου εαυτό. Ακούγεται ρομαντικό, αλλά το να περνάς χρόνο με ανθρώπους που έχουν υψηλές απαιτήσεις από τον εαυτό τους και να περιμένουν καλά πράγματα από τους φίλους τους, κάνει τη ζωή πιο γεμάτη.

2. Ο φίλος/η φίλη σου σε εκνευρίζει

Εάν έβγαινες ραντεβού με κάποιον και κάθε φορά που έλεγε κάτι ήθελες να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, πιθανότατα δεν θα ξαναέβγαινες ποτέ μαζί του, σωστά; Άρα γιατί κάνεις παρέα με ανθρώπους που σου σπάνε τα νεύρα; Για όνομα, μπορούμε όλοι μαζί να υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι θα προσπαθούμε να ξοδεύουμε τον χρόνο μας με ανθρώπους που μας αρέσουν, συμπαθούμε και τα πάμε καλά μαζί τους; ΕΝΤΑΞΕΙ;

3. Υποψιάζεσαι ότι μάλλον είναι κακός άνθρωπος

Αρχικά λες στον εαυτό σου ότι είναι γελοίο να σκέφτεσαι έτσι. Δεν είναι κακός/ κακιά. Με τίποτα. Είναι φίλος/η σου. Εντάξει, μπορεί να τον/την αντιπαθούν σχεδόν όλοι, αλλά έχει και λίγο πλάκα όλο αυτό. Κανείς όμως δεν είναι τέλειος και στο κάτω-κάτω ο Χριστός δεν είπε να μην κρίνουμε; Ειλικρινά, μπορείς να βρίσκεις δικαιολογίες όλη μέρα, αλλά τελικά πρέπει απλώς να αντιμετωπίσεις την αλήθεια. Ο φίλος ή η φίλη σου είναι κακοί άνθρωποι, δεν σε κάνουν ευτυχισμένο/η και θα πρέπει να συνεχίσεις χωρίς αυτούς. Ξέρω ότι είναι δύσκολο. Η απομάκρυνση από έναν παλιό φίλο είναι σαν να σταματάς το κάπνισμα, αρχικά αγχωτικό και άβολο, αλλά πολύ πιο υγιές μακροπρόθεσμα.

4. Είστε φίλοι μόνο από συνήθεια

Να είσαι ειλικρινής. Δες το περισσότερο σαν υποχρέωση σε αυτό το σημείο. Σαν να πηγαίνεις στον οδοντίατρο ή να πληρώνεις φόρους. Δεν χρειάζεται να επιμένετε, δεν υπάρχουν «κανόνες» που να λέτε ότι πρέπει να είστε φίλοι. Πρέπει να είστε φίλοι, μόνο αν αισθάνεστε ότι σας αρέσει όλο αυτό. Λοιπόν άκου με τώρα γιατί αυτό είναι σημαντικό: δεν οφείλεις στους ανθρώπους τον χρόνο σου, ούτε κι εκείνοι σου χρωστάνε τον δικό τους χρόνο. Η ζωή είναι σύντομη. Υπάρχουν τόσες σειρές και ταινίες για να περάσεις την ώρα σου, τόσα βίντεο με σκυλάκια και γατάκια. Θέλω να πω ότι δεν είναι ανάγκη να εξαφανιστείς από προσώπου γης, στείλε μια κάρτα πού και πού αν αισθάνεσαι ότι πρέπει, απλώς σταμάτα να κανονίζεις διακοπές και μακρινά ταξίδια. Φτάνει πια με τις ζορισμένες διακοπές και τις εξορμήσεις με το ζόρι. Είναι κουραστικό.

5. Δεν θέλεις να τον/την γνωρίζεις στους νέους σου φίλους

Ναι ναι ξέρω, δεν είναι ότι ντρέπεσαι γι’ αυτόν τον φίλο/ η που έρχεται συνέχεια στο μυαλό σου διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Είναι που ξέρεις ότι δεν έχει πολλά κοινά με την παρέα από τη δουλειά και δεν θέλεις να ζορίζεις καταστάσεις. Λοιπόν, ξέρεις πάρα πολύ καλά τι πρέπει να κάνεις και κυρίως: αγάπα τον εαυτό σου που νιώθει ντροπή που αναγκάζεται να κάνει παρέα με κάποιον που δεν συμπαθεί καθόλου πια και κάνε κάτι για να το αλλάξεις όλο αυτό.

6. Δεν νιώθεις καμία ανυπομονησία μέχρι να ξαναβρεθείτε

Πιστεύω ότι οι φιλίες μας θα πρέπει να είναι μεταξύ των πιο σημαντικών σχέσεων της ζωής μας. Αυτό πιστεύω. Θα πρέπει να μας ανυψώνουν, να μας στηρίζουν, να μας εμπνέουν. Αυτή η ιδέα ότι οι φιλίες είναι υποσημειώσεις, εξτραδάκια και υποκατάστατα ερωτικών σχέσεων είναι βλακείες. Ας το δούμε έτσι: οι φίλοι μας είναι οι άνθρωποι με τους οποίους ξοδεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας. Θα είναι εκεί στις καλύτερες και χειρότερες στιγμές μας, θα μας δουν να αποτυγχάνουμε και να τα καταφέρνουμε. Θα είναι εκεί και θα μας κοιτούν με τρόμο να καταβροχθίζουμε ανυπολόγιστες θερμίδες, θα ακούν και θα παρακολουθούν τις χιλιάδες ανοησίες που θα πούμε και θα κάνουμε παντελώς μεθυσμένοι, παριστάνοντας πως δεν συνέβη τίποτα. Τουλάχιστον, ας αισθανόμαστε ασφαλείς για την τιμή και την υπόληψή μας μαζί τους.

Ποιος άλλωστε θα ξεκινούσε ένα κείμενο δημοσιοποιώντας τη γελοιότερη στιγμή της καλύτερής του φίλης στο ίντερνετ;