Φίλη μου, το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνεις στη ζωή σου είναι άλλες φίλες

Σε όλα τα τεστ του διαδικτύου (τα οποία κάνω χαζεύοντας αντί να δουλεύω) που υποτίθεται πως μπορούν να προσδιορίσουν αν είσαι εξωστρεφής ή εσωστρεφής, βγαίνω κάτι ενδιάμεσο. Μπορώ να μείνω στο σπίτι ολόκληρη την ημέρα βλέποντας σειρές και τρώγοντας μπροστά στο laptop, όμως την επόμενη θα έχω μπουχτίσει και θα θέλω να πάω βόλτα. Είμαι η ψυχή της παρέας όταν κανονίσουμε ξενύχτι και ποτάκια, όμως χρειάζομαι να γνωρίζω ότι θα βγούμε τουλάχιστον δύο μέρες νωρίτερα για να προετοιμαστώ ψυχολογικά. Με λίγα λόγια, δεν με λες και το πιο κοινωνικό άτομο που υπάρχει, εμένα το extrovert/introvert υβρίδιο. Έτσι οι φιλίες που έχω είναι κατά το μεγαλύτερο ποσοστό τους κορίτσια που γνώρισα στο σχολείο, στη σχολή ή στο σχολείο της ζωής (πάλι το διαδίκτυο εννοώ), πριν πολλά χρόνια.

Mε τις περισσότερες χρειάστηκε να πάρουμε και οι δύο μία βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσουμε τις πρώτες κουβέντες, λίγο αμήχανες, λίγο φοβισμένες, λίγο σαν παιδάκια του νηπιαγωγείου στις κούνιες. Όταν προσπαθώ βέβαια να θυμηθώ ποιες ήταν οι πρώτες φράσεις που απηύθυνα σε κάθε μία από τις φίλες μου, δεν μου έρχεται απολύτως τίποτα, γιατί η στιγμή έχει θαφτεί τόσο βαθιά μέσα στον χρόνο και τις ατέλειωτες όμορφες κοινές εμπειρίες από εκεί και πέρα που είναι σχεδόν ασήμαντη μέσα στην τεράστια σημασία της.

Παρ' όλα αυτά, θυμάμαι κάτι περίεργο από τη Β' Λυκείου, όταν αντάλλαζα σημειωματάκια με την κολλητή μου ενώ η φιλόλογος παρέδιδε έκθεση και κάπως προέκυψε ως θέμα προς συζήτηση η παντοτινή φιλία. Οι περισσότεροι συμμαθητές (και εγώ, που ούτε καν πολυπρόσεχα) γύρισαν να κοιτάξουν τον καλύτερό τους φίλο με ένα ικανοποιημένο χαμόγελο, του στιλ «για εμάς μιλάει», και τότε η φιλόλογος μάς ξάφνιασε όλους και ξεστόμισε τα εξής:

«Μπορεί τώρα να νομίζετε ότι θα μείνετε φίλοι για μια ζωή, όμως τα μηνυματάκια την ώρα του μαθήματος και το ότι βγαίνετε για καφέ κάθε μέρα μετά το σχολείο δεν είναι δείγματα παντοτινής φιλίας. Οι περισσότεροι από εδώ μέσα δεν θα θυμάστε ο ένας το όνομα του άλλου σε λίγα χρόνια, όταν αποφοιτήσετε». Σιωπή. Και μετά χάος αντιδράσεων με φωνές και αντιρρήσεις και το σπασικλάκι τον απουσιολόγο να σηκώνει το χέρι για να του απευθύνουν τον λόγο και να συμφωνήσει με τους υπόλοιπους.

Κατ' αρχάς πόσο κυνική μπορεί να είσαι μπροστά σε μία αίθουσα με δεκαεξάχρονα; Kαι δεύτερον, μετά από δέκα χρόνια, έχω να δηλώσω πως ακόμα θυμάμαι τα ονόματα κάθε ενός από τους συμμαθητές μου και το ίδιο ισχύει για την κολλητή μου, που πλέον μένει στη Γερμανία και συνεχίζουμε να ανταλλάζουμε μηνυματάκια.

Φυσικά υπήρχε ένα μάθημα για τη νεότερη εκδοχή του εαυτού μου που θα μπορούσα να πάρω εκείνη την ημέρα, όμως δεν ήρθε από την κακιασμένη καθηγήτρια, αλλά από το πλήρωμα του χρόνου: όχι ότι όλες οι κοριτσίστικες φιλίες θα αντέξουν τη συμφορά της καθημερινότητας, όμως όσες το κάνουν θα είναι το πιο σημαντικό και φωτεινό κομμάτι της ζωής σου.

Η αλήθεια είναι πως με το που βγαίνεις από το σπίτι, επιλέγεις ποια πτυχή του εαυτού σου θα πάρει τη θέση του πιλότου για εκείνη την ημέρα. Άλλο πρόσωπο θα δείξεις στο αφεντικό σου, άλλο στον χαριτωμένο συνάδελφο που σου χαμογέλασε και άλλο στους γονείς σου όταν σε ρωτάνε πώς πάει η ζωή και απαντάς «όλα καλά», ενώ χθες τράφηκες με κορν φλέικς και σταφίδες. Μία φίλη σου όμως θα μπορέσει μέσα σε έναν δίωρο καφέ να φέρει στην επιφάνεια πολλά περισσότερα από τα κομμάτια του παζλ που σε συναρμολογούν, αβίαστα και όμορφα.

Ίσως δεν συζητήσετε για τίποτα άλλο πέρα από το καινούριο Star Wars, ίσως βάλεις τα κλάματα μπροστά της, γιατί πάλι έχεις μείνει με 100 ευρώ στην τράπεζα και δεν έχεις ιδέα πότε θα ξαναπληρωθείς. Όπως και να έχει, όταν χωριστείτε, θα νιώθεις μία αγαλλίαση, ανακούφιση και ασφάλεια που προκύπτει (τουλάχιστον σε εμένα) μόνο με άτομα του ίδιου φύλου που έχουν επιλέξει να με έχουν στη ζωή τους.

Όταν δύο οι περισσότερες γυναίκες που αγαπιούνται μεταξύ τους βρίσκονται η μία δίπλα στην άλλη, ένα αόρατο πέπλο ασφάλειας δημιουργείται μαγικά γύρω τους που κάνει τον υπόλοιπό κόσμο να μαλακώνει και να φαντάζει πιο εύκολος.

Όποιος χώρος και να στεγάζει το κους κους τους, μετατρέπεται αυτομάτως σε judgment-free zone όπου μπορείς να γελάσεις μέχρι να πονέσει το στομάχι σου ή να αναλύσεις τον τόνο του μηνύματος που σου έστειλε ο πρώην ή να ξοδέψεις είκοσι λεπτά ψάχνοντας φωτογραφίες των κοιλιακών του Chris Hemsworth. Αφήνεις κάτω τις νοητικές προστατευτικές σου ασπίδες, γνωρίζοντας πως εδώ κανένας δεν έχει στον νου του να σε ανταγωνιστεί, να σε υποτιμήσει ή να σε περάσει από οντισιόν για να καταλήξει αν του αρέσεις ή όχι. Έτσι αφήνεσαι ελεύθερη και δρας ως ο εαυτός σου.  

Η φωνή της κυνικής φιλολόγου ίσως ακουστεί κάπου στο βάθος να αναφέρει «ξεκατινιάσματα», «ζήλιες», «κουτσομπολιά», που κάνουν τις γυναικείες φιλίες ψεύτικες, επιφανειακές και εύθραυστες. Όμως πάλι έχω να της πω πως, ενώ τέτοιες περιπτώσεις προφανώς και υπάρχουν καθώς δεν μπορούμε να ταιριάζουμε όλοι μεταξύ μας, τίποτα δεν είναι πιο αληθινό στη ζωή μου από τη φίλη μου να μου λέει πώς να φτιάξω τη φράντζα για να βγω πιο όμορφη στη φωτογραφία για το instagram.

Ως κοινωνία έχουμε μάθει στα κορίτσια να υπερδοξάζουν την ερωτική αγάπη (την οποία προφανώς δεν υποτιμάμε εδώ), όμως ίσως θα ήταν χρήσιμο να τους υπενθυμίσουμε το πόσο σημαντικό ρόλο θα παίξει στη ζωή τους η πλατωνική αγάπη με μία άλλη γυναίκα. Ίσως πρέπει να συνειδητοποιήσουν από νωρίς πως η επιλογή των «κολλητών» σε αυτή τη ζωή σε σχηματίζει όσο και εκείνη των ρομαντικών συντρόφων ή και περισσότερο.

Μία φίλη που μεγαλώνει, ωριμάζει και αλλάζει παράλληλα με εσένα θα μείνει στο πλάι σου ανεξαρτήτως συνθηκών, ψυχολογικών αναταράξεων και κιλών. Nα τη φροντίζεις και να την αγαπάς.