Εμένα η εγκυμοσύνη δεν μου άρεσε καθόλου

Πολλές και πολλοί θα με πουν παράφρονα αλλά εμένα η εγκυμοσύνη δεν μου άρεσε καθόλου. Από την πρώτη στιγμή ένοιωθα σαν βόμβα έτοιμη να εκραγώ, γεμάτη περιορισμούς ένιωθα ότι έχω καταληφθεί και πρέπει να προσέχω τετραπλά να μην τρώω, να μην ξενυχτάω, να μην καπνίζω, να μην πίνω, να μην παίρνω φάρμακο, να μην, να μην.

Κάνοντας εμετό 9 μήνες, ναι, μέχρι τη μέρα της γέννας, δεν ήξερα πού και πώς να κρυφτώ, όταν αλλεπάλληλες ρουκέτες διακτινίζονταν, ένας μπόγος πάχους καθότι έτρωγα συνέχεια για να απασχολώ τα άκαπνα χέρια μου, κοιτώντας απελπισμένη τις χαρούμενες έγκυες, αναρωτώμενη πώς την παλεύουν με το χαμόγελο στα χείλη, μετρούσα ανάποδα με μόνη χαρά τον υπέρηχο που έβλεπα το μωρό μου.

Τελειώνοντας αυτό το παράξενο ενιάμηνο συναίσθημα, γευομένη τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής μου, άρχισα να παρατηρώ τις άλλες με τις χαρούμενες εγκυμοσύνες οι οποίες κατέρρευσαν μόλις γέννησαν και μπήκαν σε έναν λαβύρινθο κούρασης, απόγνωσης κι επιλόχιας κατάθλιψης, κατέληξα στο εξής: όσες περνάνε δύσκολα στην εγκυμοσύνη μετά χαίρονται ενώ όσες περνάνε τζάμι τους έρχεται ντουβρουτζάς στο κεφάλι. Βέβαια έχω μικρό δείγμα πληθυσμού, τις γνωστές μου, και πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά η ευτυχία που ένοιωσα όταν αυτόνομη πια είχα στα χέρια μου το μωρό μου, ήταν σαν φως σε ένα ενιάμηνο τούνελ που όλο κι άναβε μαγεύοντάς με.

Γιατί σας τα γράφω αυτά;

Γιατί πολλές γυναίκες το περνάνε αλλά δεν τολμούν να το πουν ή αισθάνονται ανεπαρκείς ή έχουν ενοχές και καταπιέζονται και δεν μιλούνε.

Όχι, δεν είναι για όλες μια ευχάριστη κατάσταση, όσο ευλογημένη και να ’ναι, και μπορεί να με διαβάζετε τώρα και να λέτε «τι λέει τώρα, αυτή» άλλα ισχύει. Σαν μια μακριά βουτιά με μακροβούτι που αισθάνεσαι ότι θα σκάσεις μέχρι να βγεις στην επιφάνεια και να πάρεις λαχταρώντας την ανάσα σου πίσω.

Να τις σέβεστε τις έγκυες και να ξέρετε ότι δεν ξεχνάνε ποτέ πώς τους φέρθηκες όσο εγκυμονούσαν. Πολλές φορές έχω πει σε φίλους μου «πρόσεχε πώς της φέρεσαι, θα το θυμάται για πάντα» - σαν μνήμη ελέφαντα τα θυμάσαι όλα όταν είσαι ανήμπορος και όχι κύριος του εαυτού σου.

Το ευχάριστο είναι ότι τελειώνει κι έχεις τη μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής σου αγκαλιά σαν τρόπαιο ότι τα κατάφερες, μη αυτόνομη να επιπλεύσεις μέσα στο φόβο και να γεννήσεις το παιδί σου.

Πέστε να με φάτε.