Οι μητέρες που αποκτούν κοριτσάκι πολύ συχνά αισθάνονται σαν να ξανακρατούν στα χέρια τους την κούκλα των παιδικών τους χρόνων. Θυμάστε τι κάνατε στην κούκλα των παιδικών σας χρόνων; Της χτενίζατε τα μαλλιά, τη ντύνατε, τη στολίζατε, της βάφατε τα νύχια, ανάλογα με το αν η αγαπημένη σας κούκλα ήταν το μωρό ή η Barbie, βέβαια. Κάπως έτσι βλέπουμε συχνά στον δρόμο κοριτσάκια που μοιάζουν υπερβολικά περιποιημένα ενώ δεν θα έπρεπε. Φυσικά όταν μια μητέρα μεγαλώνει κοριτσάκι έχει κάθε δικαίωμα να το χαρεί και να το διασκεδάσει. Συμφωνούμε ότι πολλές φορές τα κοριτσίστικα ρούχα είναι τόσο πιο λαχταριστά από τα μονότονα αγορίστικα. Όμως από αυτό ως την υπερβολή υπάρχει μια τεράστια διαφορά.
Μια μητέρα που κοιτάζεται συνεχώς στον καθρέφτη, είναι λάθος πρότυπο για ένα μικρό κορίτσι. Μια μητέρα που βάφει τα νύχια του μικρού κοριτσιού «για πλάκα» ή γιατί έκλαιγε το κοριτσάκι και δεν γινόταν αλλιώς, είναι μια μητέρα που δεν αντιλαμβάνεται ότι το παιδί πρέπει να ζήσει την κλιμάκωση ως την ενηλικίωσή του. Ένα παιδί που από όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται τον κόσμο, βρήκε εύκολη και άμεση πρόσβαση σε συνήθειες των μεγάλων, είναι ένα παιδί που δυστυχώς δεν έχει γνωρίσει τις αποχρώσεις της ζωής.
Είναι λάθος να καταργούμε την παιδικότητα στα κοριτσάκια. Τα τακούνια, τα διχτυωτά καλσόν (είδαμε και τέτοια στην αγορά), τα lip gloss, τα βερνίκια νυχιών, δεν πρέπει να απευθύνονται σε εκείνα. Ένα κοριτσάκι που μοιάζει «μικρομέγαλο» είναι λάθος εικόνα και δεν είναι ζήτημα αισθητικής. Είναι ζήτημα για την ψυχοσύνθεση του ίδιου του παιδιού. Υπάρχουν πάντα οι κοτσίδες και οι μπούκλες για τα μικρά κοριτσάκια. Όμως όχι η λακ, όχι το σεσουάρ, όχι οι βλεφαρίδες και το eye liner. Ένα κορίτσι που μεγαλώνει για να είναι ωραίο, θα είναι για πάντα ένα κορίτσι που θα δοκιμάζεται με την εικόνα του.
Τα κορίτσια πρέπει να μεγαλώνουν αποδεσμευμένα από την εικόνα τους. Είναι αδύνατον αν μεγαλώνουμε ακόμα και σήμερα κορίτσια με αυτόν τον τρόπο, να κάνουμε οποιαδήποτε συζήτηση στο μέλλον για τη θέση της γυναίκας στον κόσμο.