Ο ex και τα social media

Για όλες τις περιπτώσεις χωρισμού υπάρχει ένας χρυσός κανόνας: η απόσταση. Χωρίζεις, δεν έχει σημασία ποιος έκανε την αρχή, κόβεις κάθε επαφή για έναν περίπου μήνα ή και δύο. Δεν ανταλλάσσεις ούτε καλημέρα. Αυτή η αποστασιοποίηση από το πρόβλημα και τον άνθρωπο που σου το δημιούργησε (ή του το δημιούργησες) βοηθάει να σκεφτείς λογικά.
Πρώτον αναγκαστικά συνειδητοποιείς ότι υπάρχει ζωή και χωρίς αυτή τη σχέση. Βρίσκεις ξανά, κατά κάποιον τρόπο, τον εαυτό σου. Αυτό είναι σημαντικό. Δεύτερον, βλέπεις πιο καθαρά τους λόγους που οδήγησαν στον χωρισμό. Ήταν αρκετά σοβαροί; Υπήρχε κάποια βαθύτερη αιτία να χωρίσετε η οποία ξεπήδησε μέσα από την αφορμή που οδήγησε στη ρήξη; Αν υπήρχε, πόσο σημαντική ήταν; Μπορούσε να διορθωθεί; Τρίτον, συμπεραίνεις, όντας μόνος ή μόνη, αν θέλεις να ζεις δίχως τον άνθρωπο από τον οποίο χώρισες. Αν προτιμάς να συνεχίσεις χωρίς αυτόν, ok, προχωράς. Αν τελικά νιώθεις ότι τον θέλεις πίσω, σηκώνεις το ακουστικό του τηλεφώνου και πληκτρολογείς τον αριθμό του.

Τα γνωστά... στα οποία μπορείς να πας, επειδή το μυαλό σου έχει καθαρίσει από τη φούρκα και επειδή, τηρώντας την πολύτιμη αποστασιοποίηση, έχεις γλιτώσει από την ξεφτίλα των μεταχωρισμικών καβγάδων. Αυτοί οι καβγάδες είναι πάντα οι χειρότεροι – πληγώνουν και προσβάλλουν ανεπανόρθωτα. Φθείρουν ό,τι μπορεί να έχει απομείνει από μία σχέση, ακόμη και τα καλά στοιχεία. Κάνουν λιώμα την αξιοπρέπεια. Αυτοί οι καβγάδες, στις περιπτώσεις ζευγαριών που έχουν παιδιά (όπου η αποστασιοποίηση είναι αδύνατη) είναι που οδηγούν τελικά στο οριστικό διαζύγιο και σε όλα τα αηδιαστικά που εκτυλίσσονται στην αίθουσα του δικαστηρίου.  

Λογικά δεν σας φαίνονται τα πιο πάνω; Είναι. Έχετε προφίλ στο Facebook; Χρησιμοποιείτε το Twitter; Έχετε λογαριασμό στο Instagram; Τότε ξέρετε πως όλα αυτά είναι παλιά ιστορία. Διότι πλέον δεν μπορείς να αποστασιοποιηθείς από τα social media. Τον πρώην σου θα τον δεις το ίδιο βράδυ του χωρισμού να σουλατσάρει μέσα στις σελίδες σου, αν πατήσεις το on στο κινητό σου. Το ξέρουμε πλέον καλά: η κουλτούρα των σχέσεων έχει αλλάξει. Η κουλτούρα της κοινωνικότητας έχει αλλάξει. Και οι «φίλοι» σου, θέλεις δεν θέλεις, στα κοινωνικά μέσα σήμερα σε ενημερώνουν για όλες τις κινήσεις τους.

Ο πρώην σου είναι «φίλος» σου στο Facebook. Λογικό. Αν με το που χωρίζετε τον αποκλείσεις, κάνεις μία κίνηση αγένειας, την οποία ίσως να μη θέλεις να κάνεις. Αλλά πες ότι τον αποκλείεις... Θα αποκλείσεις και όλους τους κοινούς «φίλους» σας; Τότε απομονώνεσαι. Πράγμα το οποίο δεν θέλεις να σου συμβεί, όταν είσαι χωρισμένος. Τι κάνεις, λοιπόν; Τρως στα μούτρα την «ενημέρωση». Και την τρως με τον χειρότερο τρόπο. Σαν να σου χτυπάει το κουδούνι κάθε πρωί ο γείτονας και να σου λέει: «Τον είδα εκεί, πήγε με αυτή την παρέα ή ήταν με μία γυναίκα, έφαγε το τάδε, ήπιε το δείνα, είπε αυτό, είπε εκείνο, της έπιασε τον ώμο». Αν σου συνέβαινε αυτό, κάποια στιγμή θα έκλεινες την πόρτα στον γείτονα και θα του ζητούσες να σε αφήσει στην ησυχία σου. Σήμερα, στα social media, δεν μπορείς να το κάνεις.

Και όχι μόνο αυτό: στα social media δεν μπορείς και να συζητήσεις. Μαθαίνεις τα νέα, αλλά από απόσταση. Τα μαθαίνεις δημόσια, όχι μέσα από μία κατ’ ιδίαν συζήτηση, στην οποία, τέλος πάντων, μπορείς να έχεις μία αληθινή επαφή και μπορείς να πάρεις μια θέση. Αυτό είναι και το πιο βασανιστικό, όταν ο χωρισμός είναι νωπός. Είναι σαν τους εφιάλτες: βλέπεις τον πρώην να περνάει κάτω από το παράθυρό σου, αλλά πας να τον φωνάξεις, να του μιλήσεις, να τον βρίσεις, και η φωνή σου δεν βγαίνει. Και βράζεις στο ζουμί σου. Και ξυπνάς κάθιδρος. Και λες «ήταν εφιάλτης». Πώς γλιτώνεις από αυτόν τον εφιάλτη στα social media; Δεν γλιτώνεις.

Πριν από κάνα δυο χρόνια είχα πάει διακοπές μία εβδομάδα στο Κουφονήσι, με έναν φίλο μου γκέι, που μόλις είχε χωρίσει. Το τοπίο ήταν τέλειο. Η διάθεσή μας στο καράβι ήταν άψογη: θέλαμε και οι δύο να ξεφύγουμε απ’ όλα και να διαλυθούμε μέσα στα τιρκουάζ νερά. Αλλά από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στο νησί, άρχισε το πρόβλημα. Κάθε φορά που βρισκόμασταν σε σημείο που έπιανε το internet έρχονταν οι «ενημερώσεις» για το πού ακριβώς βρισκόταν, και με ποιον, ο πρώην. Ο φίλος μου στην αρχή προσπάθησε να τις αγνοήσει. Όμως αυτές γίνονταν ολοένα πυκνότερες. Μετά άρχισε να στενοχωριέται. Να εκνευρίζεται. Να νιώθει ανήμπορος για οποιαδήποτε αντίδραση. Σύντομα, όποτε βρισκόμασταν σε σημείο που δεν έπιανε το internet, καθόταν σε αναμμένα κάρβουνα. «Τι να γίνεται τώρα;» Τελικά καταλήξαμε να μιλάμε όλες τις ημέρες των διακοπών μας για τον πρώην του. Χαζές αναλύσεις, βασισμένες σε ελλιπείς «ενημερώσεις», ατέρμονες υποθέσεις για το τι μπορεί να σκέφτεται ο πρώην, πώς μπορεί να νιώθει, αν το μετάνιωσε, αν δεν το μετάνιωσε... Πρότεινα στον φίλο μου να του τηλεφωνήσει και να μάθει, να ρωτήσει, να του πει τέλος πάντων πως τον σκέφτεται. 

«Και τι; Να νομίζει ότι τον παρακολουθώ στο Facebook; Ότι είμαι κολλημένος; Και ύστερα, φαίνεται καθαρά πως είναι με άλλον τώρα. Νιώθω σαν την Γκλεν Κλόουζ στην “Ολέθρια σχέση”!». Πράγματι, αν αυτό που ζούσαμε εικονικά εκείνες τις ημέρες συνέβαινε στ’ αλήθεια, έτσι θα ήταν. Θυμάστε την ταινία με την ψυχωτική χωρισμένη;

Εκείνο το καλοκαίρι αποφάσισα πως δεν θα μπω στο Facebook ποτέ! Σας λέω, κοιτάζαμε τα τιρκουάζ νερά και βράζαμε στα βαλτόνερα των ανόητων υποθέσεων. Το ζευγάρι αυτό τελικά δεν τα ξαναέφτιαξε. Όμως το βασανιστήριο του φίλου μου κράτησε για ένα δύο χρόνια χάρη στα social media. Εγώ, από την άλλη, χάρη στην απολυτότητά μου δεν μπήκα στο Facebook ποτέ. Είμαι εκτός εποχής; Μπορεί. Όμως διατηρώ την ψυχική υγεία μου. Και έχω χρόνο για να μιλάω και με τον νυν και με τους πρώην μου. 

Δεν ξέρω τι να σας προτείνω, αν βρίσκεστε σε κατάσταση χωρισμού και έχετε το βάσανο των social media να σας χαλάει την ηρεμία. Πάντως ο χρυσός κανόνας της αποστασιοποίησης ισχύει, αν θέλετε να διαχειριστείτε τον χωρισμό σας πολιτισμένα. Τώρα βέβαια ο Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε ότι θα προσανατολίσει το Facebook προς τις μακροχρόνιες σχέσεις. Δεν μπορώ να φανταστώ με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Ούτε και θέλω, για να είμαι ειλικρινής. Οσμίζομαι αρρώστια, κολλητική και αθεράπευτη. Η «Ολέθρια σχέση» πρέπει να ξαναγυριστεί σε ριμέικ επειγόντως!