Γυναίκες μιλούν με 100 λέξεις για τον μπαμπά τους

Η γιορτή του πατέρα γιορτάζεται κάθε χρόνο την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου σε πολλές χώρες του κόσμου. Για πρώτη φορά γιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου 1910. Την ιδέα για μια μέρα αφιερωμένη στην συμβολή του πατέρα στην οικογένεια, είχε η Αμερικανίδα, Σονόρα Σμαρτ Ντοντ η οποία ήθελε να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμαρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, ο οποίος μεγάλωσε μόνος του τα 6 παιδιά της οικογένειας. Στο mommy.gr γνωρίζουμε καλά τη σχέση λατρείας ανάμεσα στους μπαμπάδες και τις κόρες τους. Κάπως έτσι ζητήσαμε από γυναίκες που θαυμάζουμε, να μας μιλήσουν με 100 λέξεις για τον μπαμπά τους. Χρόνια πολλά σε όλους τους μπαμπάδες του κόσμου!

Ρέα Βιτάλη - Συγγραφέας και χρονογράφος

Ο μπαμπάς μου είχε πλάκα

Καθόμουν οκλαδόν στο κρεβάτι τους και τους χάζευα να ντύνονται για μια δεξίωση. Τη δεκαετία του 70 γινόντουσαν δεξιώσεις κυρίως για να φοράνε οι άνθρωποι τα καλά τους και οι γυναίκες να κτίζουν κάτι κότσους, μα τι κότσους! Η μαμά μου φορούσε μια μάξι τουαλέτα και ο μπαμπάς μου ένα σμόκιν. Ήταν κούκλα και ήταν λίγο πιο κούκλος. Προσέξατε το λίγο παραπάνω; Ήταν που του είχα αδυναμία. Έτσι δεν συμβαίνει με τις κόρες; Κι ενώ έμοιαζε σοβαρός κύριος, είπε στη μαμά μου «Και θα πιώ κι ένα τζιν-φις». Και προφανώς του φάνηκε αστεία η λέξη «Τζιν-φις», γι΄αυτό και άρχισε να την επαναλαμβάνει τζιν-φις, τζιν-φις, τζιν-φις και τον θυμάμαι να γελάει και να κάνει σαν μικρό παιδί. Και μπήκα και γω στη χαρά και φώναζα «Τζιν-φις, τζιν-φις».

Ο μπαμπάς μου πέθανε από καρκίνο όταν ήταν μόλις 39 ετών. Εγώ ήμουν 14. Με πόνεσε πολύ. Χρόνια δεν έκλεινε η πληγή κι ας θόλωνε η εικόνα του. Αυτό μπορεί και να πονάει πιο πολύ. Κι έμεναν αποσπάσματα ζωής, έμεναν στιγμές, έμενε αίσθηση. Κάποτε «Του» αφιέρωσα ένα βιβλίο. Το πρώτο μου. Το «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» και κάπως σαν να ησύχασα. Τον έχω καμαρώσει σαν γλυκό άνθρωπο, σαν δίκαιο, σαν ευφυέστατο, σαν γνώστη της ιστορίας, σαν πετυχημένο επιχειρηματία….Για πολλά τον καμάρωσα και πάντα θα τον καμαρώνω. Μια πλευρά του όμως είχα αδικήσει. Τώρα πια, το Ρεάκι των 56 ετών, την αξιολόγησε αλλιώς. Τον «έχω» να χορεύουμε καζατζόκ και να χοροπηδάει, τον «έχω» να με ξενυχιάζει στο ταγκό και να λέει «Ωχ! Ρεάκι μου ωχ!», τον έχω να λέει «τζιν-φις, τζιν-φις, τζιν-φις!» και να γελάει πολύ. Ο μπαμπάς μου, εκείνος ο σοβαρός επιχειρηματίας, είχε και πλάκα! Είχε ένα μεγάλο κομμάτι «παιδί» μέσα του, που το ξαμόλαγε σαν με ποδήλατο κι ήταν χαρούμενος! Ναι, αυτό πολύ του αγάπησα και του το πήρα όλο. Ο μπαμπάς της Ρέας-Ρεάκι, ο Κώστας-Κωστάκης είχε πολύ «παιδί» μέσα του! Και τι νομίζεις; Και η ζωή ολόκληρη….Τι ολόκληρη μωρέ;… Τόσο μικρή η ζωή….Μια πλάκα για παιδιά!…Όσο να πεις «Τζιν-φις» και τελείωσε.

Άννα Δαμιανίδη - Δημοσιογράφος

Ο μπαμπάς μου αγαπούσε την Αθήνα, πηγαίναμε βόλτα και μου την έδειχνε, με βεβαίωνε ότι έχει όλους τους θησαυρούς του κόσμου, με έβαζε από μικρή να ξεχωρίζω την Ακαδημία από το Πανεπιστήμιο και τη Βιβλιοθήκη. Του άρεσαν τα παλαιοπωλεία στο Μοναστηράκι, περνούσε ώρες να σκαλίζει εκεί μέσα παλιά έπιπλα και αντικείμενα, από δίπλα κι εγώ. Είχαμε αγοράσει κάποτε 4 υπέροχες καρέκλες με σκαλιστά πόδια και ράχη, και μια βαρύτιμη μπρούτζινη λάμπα πετρελαίου. Η μαμά μου είχε γκρινιάξει.

Πολλά χρόνια αργότερα πήγα τα παιδιά μου στα μαγαζιά εκείνα, θεωρώντας ότι κάτι σπουδαίο τους έδειχνα, αλλά βαρέθηκαν. Χωρίς τη δική του γοητευτική παρουσία δεν έβρισκες τίποτε.

Αγκαζέ στο Caravel

«Συνοδεύω την κόρη μου», είπε με πλατύ χαμόγελο. Όλοι χαμογέλασαν. Κατεβήκαμε μαζί τα σκαλιά του Caravel, πηγαίνοντας προς το χώρο που θα γινόταν ο χορός των εμπόρων. Πιο πίσω η μαμά με ένα ζευγάρι. Τον κρατούσα όσο τον έφτανα, σφιχτά από το μπράτσο, αγκαζέ, προσπαθώντας να μην κουτρουβαλιαστώ στα σκαλοπάτια. Εκείνος ψηλός και γοητευτικός κοιτούσε μακριά, αλλά κρατούσε σφιχτά κολλημένο πάνω του το χέρι μου για να μην παραπατήσω. Κι εγώ συνόδευα τον πιο σταθερό, έμπιστο, δυνατό άνθρωπο κρατώντας το μπράτσο του.
Πού να’ ξερα ότι σαράντα χρόνια μετά το αγκαζέ και η εμπιστοσύνη σ’ένα μπράτσο θα ήταν ευλογία ακριβοθώρητη.

Άντζελα Ζιούτη - Συγγραφέας

Ο μπαμπάς μου είναι ο ήρωας μου

Τον μπαμπά μου τον λέγανε Τάκη. Ήθελα να του μοιάσω. Ήθελα να υιοθετήσω τις συμπεριφορές του: τον σεβασμό, την αγάπη, την εργατικότητα και την εκτίμηση. Κυριαρχικός, απόλυτος, επιβλητικός ως άνδρας, πάντα βασίζονταν στην πυγμή και δυσκολεύονταν να μιλήσει για τον εαυτό του. Η αρμοδιότητά του ως πατέρας ξεκινούσε έξω από το σπίτι και κατέληγε σε αυτό. Ήταν αυτός που έφερνε τα χρήματα στο σπίτι, που είχε κύρος, που μας μοίραζε απλόχερα τη ζεστασιά του, και φρόντιζε την οικογένεια. Σταθερός στις απόψεις του και θαρραλέος, είχε λύσεις για όλα και τα έβγαζε πέρα μόνος του. Το ηλεκτρικό τρενάκι που μου χάρισε όταν ήμουν επτά το φυλάω ακόμη. Όπως και κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί…..

Ματούλα Κουστένη - Δημοσιογράφος/Ραδιοφωνική Παραγωγός 

Oχι ο δικός μου μπαμπάς δεν ήταν σαν τους σημερινούς, τέλειους των βιβλίων. Μου διάβαζε δυνατά τους τίτλους της εφημερίδας του αλλά ποτέ παραμύθια. Δεν είχε χρόνο για παιχνίδι αλλά διηγιόταν τις πιο φανταστικές ιστορίες για τα ταξίδια στην Ιαπωνία και τη ζωή στη Νέα Υόρκη. Ψιλοβαριόταν να ακούσει το ποίημα μου στο σχολείο αλλά κατάπινε αμάσητες τις αποτυχημένες εφηβικές μαγειρικές μου απόπειρες. Δεν με πήγαινε σε πάρτυ αλλά μου μάθαινε να οδηγώ γρήγορα. Δεν ρώτησε ποτέ για τις απουσίες μου στο σχολείο γιατί τις περισσότερες τις κάναμε μαζί ταξιδεύοντας τον κόσμο. Δεν ξόδευε χρόνο ψάχνοντας το ιδανικό δώρο αλλά μου άφηνε το χέρι έξω από το παιχνιδάδικο λέγοντας την πιο δύσκολα διαχειρίσιμη ατάκα “Πάρε ό,τι θες εσύ”. Τώρα που το ξανασκέφτομαι όλη μας η ζωή, ακόμα και σήμερα, είναι σαν εκείνη τη σκηνή μπροστά στη βιτρίνα: εγώ φουσκώνω από σιγουριά, ελευθερία κι αυτοδιάθεση κι εκείνος με περιμένει με αγάπη στην γωνία. Ο,τι κι αν έχω διαλέξει.

Αγγελική Ρουμπιέ - Φιλόλογος/Θεατρολόγος

“ΜΠΑΜΠΑ…”

Ο πατέρας μου με φωνάζει ακόμη “Αγγελάκι”, λες και είμαι τεσσάρων ετών. Στις έντονες, όμως, διαφωνίες μας, μεταμορφώνομαι σε “τύραννο”. Αγαπώ πολύ αυτή την απότομη μεταβολή προσφωνήσεων, γιατί δείχνει τη μεγάλη αγάπη. Και, ίσως, τον ίδιο χαρακτήρα… Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου, εάν ο πατέρας μου ερχόταν “δεύτερος”, μετά το έτερον ήμισυ. Προς το παρόν, η ζωή θέλει να είμαι το κορίτσι του μπαμπά. Και το έχω ανάγκη, για να είμαι ειλικρινής. Όταν οι προσωρινοί ήρωές σου απομακρύνονται, ο πατέρας είναι πάντα εκεί. Κολώνα δωρική, αντέχει όλους τους καιρούς. Ακόμη κι όταν λυγίζει, δεν το βλέπεις…

Ο μπαμπάς μου είναι ο πιο δυνατός και όμορφος πρίγκιπας, ο ήρωας στο δικό μου μαγικό παραμύθι! Πάντα πίστευα ότι τα χέρια του ήταν μαγικά!
Λίγο πριν φύγει πολεμώντας με το σπαθί του σε άνιση μάχη, κράτησε σφιχτά τα χέρια μου και είπε:
-Θα τα καταφέρεις και μόνη σου!
-Δεν μπορώ χωρίς εσένα, του απάντησα κλαίγοντας.
Ο θαρραλέος πρίγκιπας μου με μάτια χαμογελαστά, απάντησε:
-Θα είμαι πάντα δίπλα σου και θα σου κρατώ σφιχτά το χέρι!
Και σας το λέω αλήθεια πως σε κάθε δυσκολία, ήταν δίπλα μου και μου κρατούσε σφιχτά το χέρι. Και αν έκανα να κοντοσταθώ ή να κάνω πίσω, με τα χαμογελαστά του μάτια, με ένα νεύμα με ωθούσε μπροστά.
Σ’αγαπώ μπαμπά!

Στέλλα Αλαφούζου - Δημοσιογράφος

Για πολλά χρόνια φορούσα το δικό του μοντγκόμερι. Ο μπαμπάς μου, βλέπετε, είναι η πολύ προσωπική πανοπλία μου. Ο μπαμπάς μου είναι ναυτικός. Αυτό σημαίνει ότι τις φορές που είχα καθημερινότητα μαζί του τα πράγματα δεν ήταν ποτέ ξέγνοιαστα. Το «Καλή αντάμωση» με τη φωνή του να σπάει, ήταν το κοινό μας αύριο.

Το ότι έχει βάλει τον πήχη ψηλά δεν είναι ακριβώς απόλαυση. Πολύ με έχει βασανίσει δεν σας κρύβω, ωστόσο του χαμογελάω γλυκά κάθε φορά που το σκέφτομαι αυτό, μια και πάντα ξέρω ότι δεν είναι απλό να βγεις από τον εαυτό σου. Μπαμπά, το ξέρω ότι προσπαθείς πολύ να μην είσαι τέλειος. Παράτησέ τα, δεν αλλάζεις! Φιλί και sorry για τις ταλαιπωρίες. Υπόσχομαι πως δεν έχει πολλές ακόμα!

Πηγή: mommy.gr