Η νέα καλοκαιρινή τάση στο φλερτ ονομάζεται Freckling

«Δεν φταίω εγώ, δεν φταις εσύ / μπορεί να φταίει το νησί / μας μάγεψε, μας πήρε τα μυαλά / Το μπλε της θάλασσας μεθάει / το άσπρο των νησιών μας πάει / μας έδεσε, για πάντα μας κρατάει / Σ’ αυτή την πόλη την τρελή / πού να το είχα φανταστεί / δεν είσαι αυτός που γνώρισα εκεί / Θυμάμαι εκείνο το νησί / που ο έρωτας για πάντα ζει / κι εμείς οι δυο τον ζήσαμε μαζί». Τα έλεγε ο Μιχάλης Ρακιντζής διά στόματος Σοφίας Αρβανίτη ήδη από το 1991, αλλά μόλις το 2018 οι Αμερικάνοι κατάφεραν να κωδικοποιήσουν τους ευκαιριακούς καλοκαιρινούς έρωτες δίνοντάς τους «επιστημονικό» όνομα. Όταν το 1991 εμείς γράφαμε ποίηση για τα τσάκα-πίκο-μπιρμπιλίκο ειδύλλια, μάλλον οι Αμερικάνοι ήταν ακόμα πάνω στα δέντρα και μάζευαν βελανίδια… Τέσπα.

Ο όρος Freckling περιγράφει την τάση των ανθρώπων να είναι κατά τους καλοκαιρινούς μήνες πιο ανοιχτοί στο φλερτ και τις σχέσεις, χωρίς να απαιτούνται υποσχέσεις αιώνιας αγάπης ή «δεκταί μόνο σοβαρές προτάσεις». Αγάπη στο χαλαρό, στο χύμα, «Αυτό το καλοκαίρι θέλω να γλεντήσω / τίποτα να μη σκεφτώ», που τραγουδούσε η Μαντώ. Και από χειμώνα… «γεροί να ‘μαστε να τον θυμόμαστε». Ναι, γινόταν και παλιά αυτό, με τη διαφορά ότι οι άνθρωποι επένδυαν συναισθηματικά στα αυγουστιάτικα φιλιά κι έβλεπαν μέλλον.

Πλέον, που δυσκόλεψαν τα πράματα, οι σχέσεις είναι ασύμφορες οικονομικά. Έχοντας περάσει έναν δύσκολο και στριμωγμένο χειμώνα, κουτσά στραβά, το καλοκαίρι το περιμένεις πώς και πώς. Είναι εποχή χαλάρωσης, οπότε δεν θέλεις σκοτούρες και μπερδέματα, ούτε καν συναισθηματικά. Θέλεις να αράζεις, να πίνεις τα ποτάκια σου σε παραλίες, να κοιτάς και να σε κοιτάνε με νόημα, να βγαίνεις κάθε βράδυ έξω και να ξενυχτάς, αντί να μένεις σπίτι και να ρουχλιάζεις και να ξοδεύεις λεφτά στο αιρκοντίσιον. Αυτά τα κάνεις και το χειμώνα.

Το καλοκαίρι γενικώς η ζωή είναι απλούστερη και χωρίς πολλούς κανόνες και καθωσπρεπισμούς. Μπορείς να τη βγάλεις με λίγο καρπούζι και λίγη φέτα, να ρίχνεις πάνω σου μια τιράντα και να βγαίνεις έξω αντί να πρέπει να ντυθείς «κρεμμύδι», να την πέφτεις στο μπαλκόνι και να πιάνεις φιλίες με τους γείτονες φοιτητές που βλέπουν Μουντιάλ ή κάνουμε διαλειμματάκια από το διάβασμα για τσιγάρο, να στήνεις τη σκηνή σου σε μια αμμουδιά (πού λεφτά για δωμάτιο ή ξενοδοχείο!) και να ζητάς ζάχαρη από τους γείτονες σκηνίτες για τον πρωινό σου καφέ, να τα πετάς όλα και να βυθίζεσαι στη θαλπωρή του νερού.

Και όπως η καλοκαιρινή ζωή είναι απλή, απλοί είναι και οι νόμοι του έρωτα. Έμπαινα, έμπαινες (μετάφραση: μου αρέσεις, σου αρέσω), κάνουμε μπερδεγούεϊ με ημερομηνία λήξης, και μόλις τελειώσουν οι διακοπές και αρχίσουν τα πρωτοβρόχια, δεν σε ξέρω, δεν με ξέρω, υποφέρω κι υποφέρεις.

Ετυμολογικά ο αμερικανικός όρος βασίζεται στις φακίδες, με  τις οποίες γεμίζει το πρόσωπό μας το καλοκαίρι, αν βγαίνουμε στον ντάλα χωρίς αντηλιακό. Είναι ωστόσο δυνατόν να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως πανάδες, πρέκνες ή ελιές στη μύτη, όταν μιλάμε για συναίσθημα; Και πόσο ποιητική φαντάζει η διατύπωση του Μιχάλη Ρακιντζή το 2001, στο τραγούδι «Αγάπη του καλοκαιριού»! Βέβαια, το εν λόγω τραγούδι μιλά για έρωτες που ξεκινούν στην παραλία και καταλήγουν στα σκαλιά της εκκλησίας. Όχι, με το Freckling δεν θα βρεις το άλλο σου μισό, μην επενδύεις πολλά. Όμως θα γνωρίσεις κόσμο, θα ζήσεις δυο αξέχαστους μήνες και θα έχεις μαζέψει υλικό για χειμωνιάτικες κουβέντες και ατελείωτο φεϊσμπουκικό τσατ. Μια χαρά!