Τα ραντεβού έχουν γίνει σαν το fast food φαγητό

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Όσο πιο βαθιά μπαίνουμε μέσα στο καλοκαίρι, τόσο πιο νωχελικοί γινόμαστε. Στη δουλειά είναι στιγμές που πιάνω τον εαυτό μου να αφαιρείται. Τα γράμματα στην οθόνη του υπολογιστή μου παίρνουν το σχήμα των νησιών, τα άκρα μου εκτείνονται και χαλαρώνουν κάτω από τον ήλιο, το μυαλό μου θολώνει. Blackout. Το γραφείο αργά το μεσημέρι έχει γεμίσει βαριά σώματα, που το μόνο που κάνουν είναι να αναπνέουν. Είμαστε ακόμα ζωντανοί; Το βράδυ οι κρύες μπίρες με φίλους στο μπαράκι της γειτονιάς κάπως με επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Και ύστερα είναι οι συζητήσεις μας, που από πολιτικές γίνονται στο τέλος πάντα μα πάντα ερωτικές. Τι περίεργο…

Αφού αναλύσαμε την έξοδό της Ελλάδας στις αγορές τον Αύγουστο, η Τ. μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία της από ένα ακόμα αποτυχημένο ραντεβού. Όλοι την ακούν με τη δέουσα προσοχή και ύστερα γελάνε, εγώ, ως συνήθως, ταξιδεύω αλλού. Βασικά κοιτάζω το ζευγάρι που είναι στο διπλανό τραπέζι. Είναι γύρω στα 30 και οι δυο. Κάθονται δίπλα δίπλα και δίνουν κάτι χλιαρά φιλιά, τα οποία κάνουν έναν παράξενο θόρυβο, αυτό της βεντούζας. Δεν υπάρχει κανένα πάθος μεταξύ τους. Δεν αγγίζονται καν. Όλα είναι τόσο βαρετά. Ξαφνικά όμως ο άνδρας γυρίζει και λέει στην κοπέλα με ένα μελιστάλαχτο ύφος «είμαι το χταποδάκι σου». Δε μπόρεσα να μη γελάσω. Νομίζω γέλασα τόσο δυνατά που το κατάλαβαν και αυτοί. Το χταποδάκι και τα φιλιά βεντούζες, ό,τι πρέπει για αυτό το καλοκαίρι.

Το χταποδάκι αποχώρησε, και εμείς επικεντρωθήκαμε στα ραντεβού. Ο φίλος μου ο Κ. λέει ότι το dating μετά τα 35 είναι σκέτη αποτυχία. Αυτοί που έχουν απομείνει έχουν ψυχολογικά, μετράνε τουλάχιστον έναν γάμο και ένα διαζύγιο, έχουν ήδη αποκτήσει παιδιά, έχουν οικονομικά προβλήματα, μένουν με τους γονείς τους, δεν έχουν δουλειά κτλ. Οι νορμάλ είναι πιασμένοι και ευτυχισμένοι. Το τι θεωρεί κανείς νορμάλ και τι είναι ευτυχία, είναι πάντως σχετικό και πολύ υποκειμενικό. Άκουσα ιστορίες και για τα δυο φύλα, ουδείς αναμάρτητος σε αυτή τη ζωή αγαπητοί. Πρώτο ραντεβού και η αιθέρια ύπαρξη ρωτάει πόσο είναι ο μισθός σου, πόσο ενοίκιο πληρώνεις, μιλάει μόνο για τον εαυτό του και την πλούσια ερωτική ζωή του -σίγουρα είναι πλούσια η φαντασία του-, ξεκαθαρίζει ότι δεν μπορεί να ζήσει μακριά από τους δικούς της, ότι θέλει να μετακομίσει μόνιμα στο νησί ή στο βουνό ή στο χωριό, ή όπου αλλού έχει φανταστεί. «Αυτή είμαι και άμα σού αρέσω», υπογραφή η αιθέρια ύπαρξη. Και ύστερα τη Δευτέρα σε θέλω, αλλά την Τρίτη γνώρισα κάποιον μέσω facebook, γιατί να ξέρεις με κυνηγούν πολλοί μέσω των social media -γιατί έχω πολλούς followers και συγκεντρώνω πολλά likes-, την Τετάρτη όμως σε θέλω πιο πολύ, αλλά μέχρι να φτάσουμε το Σαββατοκύριακο, αποφάσισα ότι δεν σε θέλω και εξαφανίζομαι. Τα ραντεβού έχουν γίνει σαν το fast food φαγητό. Αργά τη νύχτα ή το ξημέρωμα, πας για βρώμικο σε όχι και τόσο καλή καντίνα, ή για τσίζμπεργκερ σε ταχυφαγείο του κέντρου, τρως πλαστικό και θερμίδες, πετάς τη συσκευασία και ύστερα δεν κοιμάσαι το βράδυ από τον στομαχόπονο. Και όλα αυτά γίνονται σε fast forward επαναλαμβανόμενο ρυθμό.

Δεν ξέρω τι φταίει. Πάντως νομίζω ότι όλες αυτές τις καταστάσεις πρέπει να τις αντιμετωπίζεις με πολύ χιούμορ, βοηθούν βέβαια και οι καλοί φίλοι, η μουσική και τα ταξίδια. Και μη ξεχνάμε κάτι πολύ βασικό, είναι καλοκαίρι και όλα μπορούν να συμβούν, αλλά σας παρακαλώ μην στραφείτε προς την αναζήτηση χταποδιού, υπάρχουν και άλλα πλάσματα, θαλάσσια και μη.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή.