Μέρες εθνικού πένθους αυτές για τη χώρα μας. Με τεράστιες εκτάσεις καμένης γης και τον αριθμό των θυμάτων ολοένα και να ανεβαίνει. Η Κινέτα, το Μάτι, η Ραφήνα, ο Νέος Βουτζάς, τα Χανιά μετρούν τις πληγές τους. Όλοι μας θεατές σε ένα έργο που το δράμα του δεν έχει τέλος και λογική. Παιδιά και βρέφη μέσα στα θύματα. Μανάδες να υπερασπίζονται τα παιδιά τους από τη φωτιά με το κορμί τους. Πώς να κρατήσει κανείς μακριά από τέτοιες εικόνες το παιδί του και γιατί άλλωστε να του κρύψει την αλήθεια όταν αυτή αποτελεί καθημερινότητά μας. Πώς μιλάμε σε ένα παιδί για αυτές τις εικόνες της φρίκης; Πώς το προετοιμάζουμε και πώς του εξηγούμε μια φυσική καταστροφή όπως αυτή με τις πυρκαγιές;
Δεν διαψεύδουμε, ούτε προσπαθούμε να κρύψουμε ή να υποβαθμίσουμε το γεγονός
Θα ήταν λάθος να διαψεύσουμε την είδηση της πυρκαγιάς και των καταστροφικών συνεπειών της από το παιδί. Το πιο πιθανό είναι ήδη να γνωρίζει αν όχι τα πάντα σίγουρα τα βασικά από την τηλεόραση ή από τη συναναστροφή με τους φίλους του. Ούτε και πρέπει να υποβαθμίσουμε το γεγονός. Αν υπάρχουν θύματα το παραδεχόμαστε εφόσον είναι αλήθεια όσο στενάχωρο ή τρομακτικό και αν είναι.
Αφήνουμε το παιδί να ρωτήσει όλα όσα θέλει
Η ανησυχία του παιδιού είναι εύλογη. Αν υπάρχουν πράγματα γύρω από την τραγωδία, που δεν τα χωρά ο δικός μας νους, φανταστείτε τι γίνεται μέσα στο κεφάλι ενός μικρού παιδιού. Καθόμαστε, λοιπόν, υπομονετικά και ακούμε τι έχει να μας πει το παιδί. Το αφήνουμε να κάνει όλες τις ερωτήσεις που θέλει και είμαστε προετοιμασμένοι για τις απαντήσεις. Πώς ξεκίνησε η πυρκαγιά; Γιατί έφτασε στα σπίτια; Γιατί δεν τα κατάφεραν οι άνθρωποι να σώσουν τους εαυτούς τους; Τι έγινε με τα ζωάκια; Κινδυνεύουμε όλοι; Τέτοιες και άλλες ερωτήσεις που πιθανόν να μην είναι αναμενόμενες πρέπει με κάποιο τρόπο να απαντηθούν με ηρεμία και διάθεση να δώσουμε στο παιδί να καταλάβει τι του λέμε.
Μιλάμε όσο πιο απλά γίνεται στο παιδί
Ο βασικός μας στόχος πρέπει να είναι να καθησυχάσουμε το παιδί. Οι εικόνες αυτές δεν είναι εύπεπτες για κανέναν. Ειδικά για ένα παιδί μπορεί να γίνουν σωστός εφιάλτης. Εξηγούμε ήρεμα στο παιδί ότι αυτή είναι μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που για να αντιμετωπιστεί, πρέπει οι άνθρωποι να είναι ψύχραιμοι και οργανωμένοι. Του λέμε ότι δεν κινδυνεύει και ότι είμαστε εκεί για να το προστατεύσουμε αλλά και για να του μάθουμε πώς να προστατεύει τον εαυτό του. Λέξεις απλές, ήρεμες και συμβατές με την ηλικία του παιδιού.
Προτρέπουμε το παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του
Αν το παιδί μας θέλει να κλάψει, το αφήνουμε να κλάψει. Είναι βαθιά ανθρώπινο. Είμαστε εκεί για να το καθησυχάσουμε αλλά όχι για να του πούμε ότι δεν υπάρχει λόγος να κλαίει. Πώς να πεις κάτι τέτοιο σε ένα παιδί που κλαίει επειδή κάηκαν ζωντανά άλλα παιδιά; Ναι στο να το καθησυχάσουμε για να μην νιώθει τρόμο για τον εαυτό του αλλά όχι στο να το εμποδίσουμε να εκφράσει τη θλίψη του. Η ενσυναίσθηση θα κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και αν οι ίδιοι δεν τα έχουμε καταφέρει καλά μ’ αυτό, έχουμε ευτυχώς τα παιδιά μας για να ελπίζουμε.
Ας είμαστε προετοιμασμένοι
Αν η Πολιτεία αδυνατεί να μας υπερασπιστεί σε καταστάσεις φυσικών καταστροφών, εμείς πρέπει για τις οικογένειές μας να έχουμε ένα σχέδιο δράσης. Δείτε στο άρθρο «Γιατί πρέπει να φτιάξεις ένα οικογενειακό σχέδιο έκτατης ανάγκης», όλους τους λόγους για τους οποίους αυτό είναι απαραίτητο αλλά και πώς θα το καταστρώσετε ώστε να λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Πηγή: mommy.gr