Το 15χρονο κορίτσι είχε το βλέμμα καρφωμένο στο κινητό σαν κάτι πολύ σημαντικό να διάβαζε ή κάτι πολύ αποκαλυπτικό να έβλεπε. Στο τραπέζι υπήρχε έντονη κινητικότητα. Γκαρσόνια πηγαινοέρχονταν φέρνοντας την παραγγελία, οι μεγάλοι συζητούσαν και γελούσαν, όμως το κορίτσι ήταν σαν να μην βρίσκεται εκεί αλλά να έχει απομονωθεί στον δικό της μυστικό κόσμο, απολύτως απροσπέλαστο για τους άλλους.
Λίγο πιο κει μια συνομήλικη αναζητούσε μια instagram worthy φωτογραφία. Πήγαινε πάνω-κάτω στην παραλία ψάχνοντας το ιδανικό σημείο, με τον κατάλληλο φωτισμό, και έδειχνε απογοητευμένη από τις selfies που τραβούσε, αφού μετά από κάθε απόπειρα άλλαζε γωνία λήψης. Έδειχνε να καταβάλλεται από τη ματαίωση και συνέχιζε την προσπάθεια σαν να μην υπάρχει τίποτα άλλο σημαντικό, σαν να μην ενδιαφέρεται για τη θάλασσα, για την παρέα, για το παιχνίδι.
Ο φίλος της ήταν αποσυρμένος σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Βαριόταν να ακολουθήσει τους γονείς του, ήταν εκνευρισμένος με το αδύναμο σήμα, ήθελε να επικοινωνήσει με τον κολλητό του στην Αθήνα, ήθελε να μάθει πού βρίσκεται η κοπέλα που του αρέσει, αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γιατί δεν ήταν καλό το wi fi και αφού δεν μπορούσε να κάνει τίποτα, δεν έκανε τίποτα, έμεινε στο κρεβάτι και κάτι περίμενε χωρίς να ξέρει τι.
Η εφηβεία δεν είναι αρρώστια, είναι ένα φυσιολογικό στάδιο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας. Συνδέεται με μια ορμονική έκρηξη, με την αναζήτηση ταυτότητας, με τα βασικά ερωτήματα (ποιος είμαι και πού πάω), με τη δοκιμασία του εαυτού στις σχέσεις, με την αμφισβήτηση των κανόνων στο άμεσο περιβάλλον, με τη διεκδίκηση της αυτονομίας, με την αυτοπαρατήρηση, με την κριτική στους άλλους, με την χειραφέτηση, τον πειραματισμό, την διαδικασία της αυτογνωσίας, την απόρριψη, την άρνηση, τα αντί.
Η εφηβεία είναι μια δύσκολη κατάσταση. Υπάρχει δυσθυμία, αμφιθυμία, ένταση, αδυναμία και ταυτόχρονα αίσθηση παντοδυναμίας, απορία, φόβος, ανησυχία, άγχος, αγωνία, εριστικότητα, επιθετικότητα, αμυντική διάθεση, συγκρουσιακή ετοιμότητα, σύγχυση, άγνοια, ανία.
Τη μια στιγμή πάνω, την άλλη κάτω, και εδώ και εκεί και αλλού, να μην ξέρεις πού να σταθείς και πού να ακουμπήσεις, όλα να σου φταίνε και όλοι να σε ενοχλούν, κάτι που ψάχνεις και δεν βρίσκεις, το τίποτα και το καθόλου που σε περιτριγυρίζουν, πειρασμοί και προκλήσεις παντού, ενδιαφέρουσες απαγορεύσεις και συναρπαστικά ρίσκα, ισχυρές ενορμήσεις και ανεκπλήρωτα, επιθυμίες και διαψεύσεις, στόχοι και απογοητεύσεις, προσπάθεια και παραίτηση, αυτοί που δεν σε καταλαβαίνουν, εκείνοι που σε πληγώνουν, οι άλλοι που αδιαφορούν, οι γονείς που φταίνε, ο μπαμπάς που λείπει, η μαμά που πιέζει, οι γονείς που σου τη σπάνε, που δεν τους αντέχεις και την ίδια ώρα τους χρειάζεσαι.
Η εφηβεία κρατάει πολύ. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο. Με την κρίση η παραμονή στο πατρικό σπίτι παρατείνεται και η νέα γενιά γονέων έχει την τάση να αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν ανήλικά ακόμη και μετά την ενηλικίωσή τους. Έτσι μητέρες και πατεράδες παίρνουν ναρκισσικά οφέλη από την εξάρτησή των παιδιών και διασφαλίζουν το ρόλο τους.
Συχνά στις συζητήσεις τους διαμαρτύρονται για τον εθισμό του γιου ή της κόρης στο κινητό, εκφράζουν απορία για τη συμπεριφορά τους και για τον τρόπο που επικοινωνούν μεταξύ τους, δεν θυμούνται τη δική τους εφηβεία, εξαίρουν τον εαυτό τους για την αντοχή τους στα καπρίτσια των παιδιών, φοβούνται την κλιμάκωση, χαίρονται για τις επιτυχίες και καταρρέουν με τις αποτυχίες, ζητούν αναγνώριση και αισθάνονται αδικημένοι.
Θα τους περάσει. Και η εφηβεία περνάει και αν κανείς δεν την βιώσει στην ώρα της, μπορεί αργότερα να δυσκολευτεί.
Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία, ενσυναίσθηση και χιούμορ. Περισσότερο ίσως το τελευταίο που είναι και το πιο δύσκολο.