Το δικό μου πάπλωμα δεν είναι για δυο άτομα

Σε ξεχωριστές κρεβατοκάμαρες κοιμούνται η βασίλισσα Ελισάβετ και ο σύζυγός της πρίγκιπας Φίλιππος. Σιγά το νέο… Εδώ και πάρα πολλά χρόνια συμβαίνει αυτό, το είδαμε και στο «The Crown». Υποθέτω ότι το «νυχτερινό διαζύγιο» συνηθίζεται στα περισσότερα βασιλικά ζευγάρια. Η Leah Dieterich είναι συγγραφέας και δεν είναι γαλαζοαίματη. Είναι μητέρα και σύζυγος. Φαντάζομαι ότι βγήκε από τον εαυτό της κι άρχισε να παρατηρεί τη σχέση της, από ψηλά, σαν να είναι drone. Και τι είδε; 

«Είναι σαν να είμαστε το ίδιο πρόσωπο. Ολοκληρώνουμε ο ένας τις προτάσεις του άλλου. Αυτό έχουμε διδαχθεί να επιθυμούμε και να περιμένουμε από την αγάπη. Αλλά υποβόσκει μια ερώτηση: Μόλις βρείτε κάποιον να ολοκληρώνει τις προτάσεις σας σταματάτε να τις τελειώνετε μόνοι σας;».

«Vanishing Twins: A marriage» είναι ο τίτλος του βιβλίου της Dieterich. Ζευγάρια που είναι σαν δίδυμοι. Με τα χρόνια οι συμπεριφορές τους μοιάζουν, όπως αρχίζουν να μοιάζουν ή νομίζουμε ότι μοιάζουν και φυσιογνωμικά. Όπως πάρα πολλά ζευγάρια. Αυτή η αναζήτηση του άλλου μισού. Άντε, και πες ότι το βρίσκεις. Μπορεί να πάψει κάποιος να μοιράζεται με το άλλο του μισό, τα ίδια σεντόνια και το ίδιο πάπλωμα; Υπάρχουν, λοιπόν, άνθρωποι που τους απασχολεί το πώς θα κοιμηθούν και όχι εάν θα κοιμηθούν. Πολλές πίστες μπροστά. Η Leah το αναβάθμισε. Την απασχόλησε το θέμα, όταν ήταν έγκυος. Δεν βολευόταν. Τράβα ο ένας το σεντόνι, τράβα ο άλλος την κουβέρτα. Δουλειά δεν γινόταν. Και μετά, όταν έγινε μαμά το συνέχισε. Ήθελε την άνεσή της. Δεν ήθελε να έχει το δικό της κρεβάτι. Ήθελε να έχει τα δικά της κλινοσκεπάσματα. Και μάλλον συμφωνούσε και ο σύντροφός της. Από τη στιγμή που έχει καταρριφθεί ο μύθος ότι τα ευτυχισμένα ζευγάρια κοιμούνται αγκαλιά, και δεν είναι μυστικό ότι αρκετοί Σκανδιναβοί έχουν το δικό τους πάπλωμα που δεν είναι για δυο άτομα, η συγγραφέας αφέθηκε να ζει τη δική της ρομαντική μελαγχολία. Των δυο ανθρώπων που κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι τυλιγμένοι ο καθένας με τη δική του κουβέρτα. Και μαζί και μόνοι. 

Αυτή η ρομαντική μελαγχολία την παρέσυρε: «...μια υπενθύμιση ότι τελικά είμαστε ολομόναχοι. Αλλά είναι μια άνετη μοναξιά, ζεστός ο καθένας κάτω από σκεπάσματά του. Είστε πολύ κοντά με κάποιον που σας αγάπησε, σας προστάτευσε και με τον οποίο μπορείτε όταν έχετε αϋπνίες τη νύχτα να μιλήσετε για τις ανησυχίες, τους φόβους και τις χαρές της μέρας». Σε αυτά τα δύο παπλώματα η Leah Dieterich έχει επενδύσει πολλά. Εκτιμά ότι είναι ένδειξη σεβασμού. Αυτή είναι η άποψή της. Είσαι εκεί, αλλά είσαι και ανεξάρτητος. Δεν αφαιρείς το σκέπασμα από τον άλλον/η άλλη για να καλυφθείς εσύ. Και το «μισό σου» να μένει ξεσκέπαστο. 

Και ύστερα είναι και το στρώσιμο του κρεβατιού. Η Leah ισιώνει, ευθυγραμμίζει τα δύο παπλώματα. «Έτσι θέλω τον γάμο μου», γράφει. Σαν δυο παπλώματα που αγγίζουν, αλλά δεν επικαλύπτουν το ένα το άλλο.