5 λόγοι που δεν ερωτεύομαι μετά τα 30

Όσο μεγαλώνουμε ερωτευόμαστε λιγότερο; Πλάκα κάνω. Δεν το διαπραγματεύομαι σαν ισχυρισμό. Όσο μεγαλώνουμε ερωτευόμαστε λιγότερο. Τελεία. Με μένα συνέβη με τον έρωτα ό,τι συνέβη και με τα αεροπλάνα: στην αρχή ταξίδευα συχνά, φοβόμουν ελάχιστα και ποτέ δεν το σκεφτόμουν να ξαναταξιδέψω. Όσο περνούν τα χρόνια, το σκέφτομαι πιο σοβαρά, φοβάμαι περισσότερο και πολύ πιο δύσκολα μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία. Προτιμώ να πάω με τα πόδια, δηλαδή. Ακόμα και μπουσουλώντας. Για μένα ο έρωτας είναι ένα αεροπλάνο- και όχι με την έννοια ότι με κάνει να πετάω στα σύννεφα.

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Ο καθένας έχει τους λόγους του. Πολλοί από αυτούς τους λόγους είναι κοινοί για όλους. Άλλοι, πάλι, όχι, Θα σας πω γιατί εγώ δεν ερωτεύομαι πια. Και μόλις έχω πατήσει τα 30 (τα έχω πατήσει, με έχουν πατήσει, αυτό είναι άλλο θέμα).

1) Γιατί I´m too old for this shit

Ήμουνα νια και γέρασα. Μικροί έχουμε περισσότερες αντοχές, περισσότερη ενέργεια και, συνήθως, δρούμε περισσότερο συναισθηματικά. Όσο μεγαλώνουμε-κακά τα ψέματα- σκεφτόμαστε περισσότερο με τη λογική. Τα βάζουμε κάτω και τα ζυγίζουμε τα πράγματα. Πώς μας έδιναν οι καθηγητές στο σχολείο ένα ποίημα και στην προσπάθειά τους να το «ερμηνεύσουν» μας το κόβανε λέξη-λέξη και αυτό που έμενε ήταν λεξούλες σκόρπιες και κάποια «και» και κάποια «αν» που απ’ τον πολύ ορθολογισμό κατέληγαν να μη σου λένε απολύτως τίποτα; Κάτι τέτοιο. Από μια ηλικία και μετά αντιμετωπίζεις το ενδεχόμενο του Έρωτα σαν να αναλύεις ένα ποίημα ή σαν να σκέφτεσαι να αλλάξεις το σαλόνι σου. Λογική ή κυνισμός; Μικρή τους έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους και δε μπορούσα να τους καταλάβω. Τους έλεγα υποτιμητικά «κυνικούς», τους κοιτούσα με μισό μάτι και δεν τους εκτιμούσα και πολύ. Τώρα είμαι ένας από αυτούς. Αν ζηλεύω την άγνοια των ερωτευμένων 20άρηδων στο δρόμο που περπατάνε χεράκι-χεράκι και κοιτιούνται στα μάτια; Ναι, τη ζηλεύω αλλά δεν είναι στο χέρι μου και να την ξαναποκτήσω.

2) Γιατί δεν έχω χρόνο

Δεν έχω χρόνο. Γενικά. Όχι μόνο για άλλο πόνο που λέει και ο Μιχάλης. Έχουμε και δουλειές, δηλαδή. Και φίλους. Και τα σινεμά βγάζουν καινούριες ταινίες και έχω πολλά βιβλία που θέλω να διαβάσω. Και μπαίνει το ερώτημα; Πόσο πολύ θέλω τον Άλλο για να αλλάξω την καθημερινότητά μου; Γιατί για να μπει ένας άνθρωπος στη ζωή σου, πρέπει να του κάνεις χώρο για να μπει. Δε θα μπει σαν κλέφτης απ’ το παράθυρο. Τον θέλω αρκετά για να θυσιάσω το χρόνο μου; Γιατί μια σχέση δεν είναι χόμπι- είναι δουλειά. Θέλει κόπο και χρόνο για να δουλέψει σωστά. Θα μου πεις, βέβαια, έτσι που έχουν έρθει τα πράγματα και ο όλος ο κόσμος είναι άνεργος και ο ελεύθερος χρόνος δε λείπει πια, το λογικό θα ήταν να έβλεπες καρδούλες στον αέρα και να μύριζες στην ατμόσφαιρα την επιθυμία για ιστορίες αγάπης. Βλέπεις εσύ κάτι τέτοιο; Γιατί εγώ δεν. Μάλλον δε φταίει μόνο αυτό.

3) Γιατί πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο

Γιατί δεν είμαι χθεσινή. Γιατί ξέρω πια πολλά. Πιο πολλά από όσο θα ήθελα, για να είμαι ειλικρινής. Και γιατί η εμπειρία is a bitch που θα λεγε και η γιαγιά μου στο χωριό. Και το έχω δει το έργο. Και έχω όλη την καλή διάθεση να πιστέψω πως όλα θα πάνε καλά και πως η αγάπη νικάει το πάντα και πως το true love kiss που μας πλασάρουν στις ταινίες υπάρχει και πως θα με γιατρέψει με έναν μαγικό τρόπο. Αλλά είναι σα να βλέπεις την Casablanca για χιλιοστή φορά. Και κάθε φορά ελπίζεις πως θα έρθει η ανατροπή και ο Ρικ θα φύγει με την Ίλσα. Κάθε φορά. Και περιμένεις. Αλλά δε φεύγουν ποτέ μαζί. Και ασχέτως με το αν ξαναδείς την ταινία ή όχι για χιλιοστή πρώτη φορά, δεν ελπίζεις πια σε happy ending. Γιατί δεν ελπίζω τίποτα. Δε φοβάμαι τίποτα. Είμαι έμπειρη.

4) Γιατί δε θέλω να ξαναχωρίσω

Για μένα αυτός ο λόγος είναι από τα sos. Δεν ξέρω για σας αλλά εγώ τον χωρισμό τον βιώνω ως πένθος. Και τίθεται το ερώτημα: Πόσες φορές μπορείς να σπάσεις και μετά να κολλήσεις; Πόσες φορές μπορείς να πέσεις και μετά να ξανασηκωθείς σα να μη συμβαίνει τίποτα (και στ’ αλήθεια να μη συμβαίνει); Γιατί κάθε φορά που ξεπερνάς μια ερωτική απογοήτευση συνέρχεσαι μεν αλλά κάποιες πληγές δεν κλείνουν ποτέ. Γιατί –μεταξύ μας τώρα- ό,τι δε σε σκοτώνει δε σε κάνει απαραίτητα πιο δυνατό. Αντιθέτως, ό,τι δε σε σκοτώνει, ένα κουσούρι στο αφήνει. Και μέχρι πότε ο οργανισμός σου θα έχει τη δυνατότητα της αυτοίασης; Και, αν την επόμενη φορά δε συνέλθεις ποτέ; Εμένα προσωπικά οι χωρισμοί μου έχουν χαλάσει το στομάχι. Θα πρέπει να περιμένω να μου χαλάσουν και το νεφρό για να πω «Basta!»; Ευχαριστώ πολύ, δε θα πάρω. ΥΓ. : Αν ανακαλυφθεί κάποιος τρόπος χωρισμού πιο ανώδυνος παρακαλώ να με ενημερώσετε asap. Εγώ θα απέχω και θα σταματήσω να δένομαι αν δε μάθω πρώτα τον τρόπο για να λύνομαι αναίμακτα.

5) Γιατί θέλω να έχω σώας τας φρένας και να είμαι εγώ

«Σώας τας φρένας»: μια κατάσταση άγνωστη όταν παθαίνεις ντουβρουτζά. Βυθίζομαι σ’ αυτό, με παρασέρνει το ρέμα, τρελαίνομαι. Δεν τρώω ή τρώω σα γουρούνι ή και τα δύο εναλλάξ, δεν κοιμάμαι, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο εκτός από το αντικείμενο του πόθου μου. Αν είμαι ερωτευμένη, θα σου δώσω τα πάντα: ό,τι έχω και δεν έχω. Θα σπαταλήσω όλη μου την ενέργεια για να είσαι ευτυχισμένος μέχρι να εξοντωθώ και να μην έχω πια να δώσω τίποτα. Όχι σε σένα μόνο- σε κανέναν και σε τίποτα. Και η μόνη λύση τότε θα είναι να φύγω από σένα που με ξεθέωσες μ’ αυτόν τον τρόπο. Και μετά θα θέλω να είμαι μόνη μου. Να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να θυμηθώ ποια ήμουν. Εξαντλήθηκα που το σκέφτηκα. Όσο μεγαλώνω, ο χρόνος που θέλω να είμαι μόνη μου μετά από αυτή τη διαδικασία αυξάνεται και η επιθυμία να το ξαναζήσω όλο αυτό μειώνεται. Το αποτέλεσμα; Απλά μαθηματικά είναι.

Όπως λέει και ο Oscar Wilde «Δεν είμαι καθόλου κυνικός. Είμαι πολύ έμπειρος. Που είναι, στην ουσία, το ίδιο πράγμα». Εγώ δεν πιστεύω πως θα ξαναερωτευτώ. Μακάρι να διαψευστώ. Θα σας ενημερώσω.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε πρώτη φορά το 2013.