Το αξίωμα των παράλληλων

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Περιμένω κάτω από τον θόλο του σταθμού υπεραστικών λεωφορείων της Θεσσαλονίκης. Είναι μεσημέρι ενός Δεκέμβρη που σε λίγο λήγει. Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο και o οδηγός έχει επιλέξει ένα ραδιοφωνικό σταθμό που παίζει ποντιακά τραγούδια. Με τυραννάνε τα ταξίδια με τα λεωφορεία όταν είμαι μόνη. Κάνουν στάση σε κάτι ξεχασμένα από τον χρόνο εστιατόρια για 15 με 20 λεπτά και εσύ πρέπει να προλάβεις να τα κάνεις όλα -τσιγάρο, τουαλέτα, φαγητό- μέσα σε αυτή την ώρα και ύστερα ρίχνονται στο δρόμο ασύδοτα. Οι οδηγοί καπνίζουν βαριά τσιγάρα και έχουν κρεμασμένα στους καθρέπτες τους παναγίτσες, κομποσκοίνια και μπλε μάτια. Οι επιβάτες κοιμούνται, μιλάνε με τον διπλανό τους, παίζουν με το κινητό τους, ή κοιτάζουν χαμένοι το υπερπέραν κάνοντας ίσως τους δικούς τους απολογισμούς - υπολογισμούς.

Στο τέλος κάθε χρονιάς υπάρχει αυτή η έντονη διάθεση να κάνουμε όλοι τον απολογισμό μας. Και φτιάχνουμε λίστες με συν και πλην, με δια και επί. Ήττες και νίκες, προλόγους και επιλόγους, σαν τα βιβλία, κάπως έτσι είναι και η ζωή μας, μόνο που εμείς γράφουμε τις βιογραφίες μας - για αγιογραφίες ούτε συζήτηση. Οι αριθμητικές πράξεις πολλές και σύνθετες. Δε μου άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά, προτιμούσα τη γεωμετρία. Θυμάμαι ακόμα το Πυθαγόρειο θεώρημα και το Αξίωμα των Παράλληλων: άπειρες ευθείες διέρχονται από ένα σημείο εκτός μίας δεδομένης ευθείας και δεν την τέμνουν. «Λες για αυτό να μη “συναντιούνται” και οι άνθρωποι;», ρώτησα μια φίλη.

Μπορεί όλα να τα έχει εξηγήσει καλύτερα η γεωμετρία, η φυσική και η χημεία. Ίσως το λάθος ήταν ότι εξαρχής στις σχέσεις εισέβαλαν βίαια τα μαθηματικά. Μα πώς γίνεται να ερωτεύεσαι και να αγαπάς κάποιον με αριθμούς; Και βλέπεις μονάδες, ακέραιους να κάνουν έρωτα μηχανικά, να κρύβονται πίσω από εικονικά προφίλ και προσωπικές ιστορίες επιτυχίας. Να συνάπτουν σχέσεις εξουσίας. Να γίνονται σκληροί, ωμοί, «γιατί έτσι πρέπει να είσαι για να επιβιώσεις». Πρωταγωνιστές σε μονόπρακτα. Ο έρωτας θέλει να εκτεθείς, απαιτεί παράδοση και ρίσκο, όλα τα άλλα είναι για τους εραστές της στιγμής. Ίσως οι νεότεροι στην ηλικία ερωτεύονται ακόμα, οι υπόλοιποι απλά κουβαλάνε τα φορτία τους, τους σκελετούς στην ντουλάπα τους -και είναι και πολλοί. Δεν είναι θέμα φύλου, είναι θέμα εποχής. Τόσα φώτα, τόση λάμψη και καμία αλήθεια.

Το μουσικό ρεπερτόριο άλλαξε. Ο οδηγός έχει βάλει να ακούσουμε Άντζελα Δημητρίου - την προτιμώ από τα Ποντιακά. Ο διπλανός μου κοιμάται και ροχαλίζει δυνατά. Πιο πριν, σε μια κρίση λογοδιάρροιας μου έλεγε για τα όνειρά του. Θέλει να πάρει το πτυχίο του και να φύγει στο εξωτερικό. Αφού μου είπε την ιστορία της ζωής του, έγειρε το κεφάλι του στο κάθισμα και κοιμήθηκε. Ζήτημα να τα άκουσα όλα όσα μου διηγήθηκε. Το ροχαλητό του όμως το ακούω ακόμα. Φοράω τα ακουστικά μου και ακούω το soundtrack της ταινίας «Call Me By Your Name». Σκέφτομαι τώρα που φεύγει αυτός ο χρόνος μπορεί να βαρεθούμε τα τόσα φώτα και να αρχίσουμε να συναντιόμαστε, να βρισκόμαστε. Στην τελική, όλοι να αγαπηθούν και να αγαπήσουν θέλουν, απλά φοβούνται.   

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…

Καλά Χριστούγεννα γεμάτα αγάπη!