Οι μάγκες δεν φλερτάρουν πια (;)

Πολλοί με ρωτούν γιατί φοράω σχεδόν πάντα μαύρα. «Είναι τρεντ; Έχεις παχύνει; Δεν σου πάνε τα φλούο ε;». Αν και θα μπορούσαν και οι τρεις παραπάνω λόγοι να είναι μια πραγματικότητα, δεν είναι. Θα το πω: πενθώ. Πενθώ το φλερτ που πέθανε, που μας άφησε χρόνους, να κλαίμε και να οδυρόμαστε στις μπάρες και στα κλαμπ της επικράτειας. Ο κόσμος απλά δεν φλερτάρει, αναρωτιέμαι από την άλλη μήπως δεν φλέρταρε και ποτέ. Σαν να έπεσε λοιμός στην ερωτική διάθεση των συμπολιτών και συνανθρώπων μας εκατομμύρια χρόνια πριν και ξεπάστρεψε ολοκληρωτικά και δίχως έλεος την ιδέα του ερωτοτροπείν.

Καθώς συνεχίζω την επιτυχημένη καριέρα μου ως δοκιμαστής κοκτέιλ, οι νύχτες με βρίσκουν σε μακριές μπάρες ή στριμωγμένη σε κάποιο καταγώγι να πίνω, να συζητώ και να παρατηρώ. Κάπως έτσι κατάλαβα, μετά από κάποιο καιρό πως κάτι μου έφταιγε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι, πως όλοι κάθονται μόνοι τους στα μπαρ. Με την παρέα τους ή με τη φίλη τους ή με τα ξαδέρφια τους, δεν έχει σημασία. Δεν ψάχνουν αυτήν την αφορμή να επικοινωνήσουν με τους άγνωστους συμπαρόβιους τους, να χορέψουν, να φλερτάρουν βρε παιδί μου.

Μπορώ να πω πως είμαι επηρεασμένη από τον Αμερικάνικο κινηματογράφο, όπου οποιαδήποτε σκηνή σε μπαρ περιλαμβάνει ένα υπερπαραγωγικό ενσταντανέ με δύο αγνώστους που ανταλλάσσουν ατάκες μοναδικής εμπνεύσεως και αμφιβόλου καταλήξεως. Έτσι κι εγώ περίμενα εκεί που καθόμουν μοναχική, ακουμπώντας δήθεν ανέμελα, μα πολύ άβολα, πάνω στο σκαμπό, να ερχόταν κάποιος και να μου έλεγε «Τι κάνεις εδώ μόνη;» και να μιλούσαμε άσκοπα και για πολύ ώρα. Αλλά τίποτα. Νέκρα. Κι ας αλλάζω θανατηφόρες στην κυριολεξία, γιατί άμα πέσω κάτω σκοτώθηκα- στάσεις μπροστά απ’ την κάνουλα της μπύρας. Τα αγόρια κάθονται με τα αγόρια και τα κορίτσια με τα κορίτσια, σαν ξαφνικά τα μαγαζιά να έγιναν δημοτικά σχολεία, τότε που σνομπάραμε τα αγόρια γιατί ήταν χαζά και αυτά εμάς γιατί δεν παίζαμε μπάλα και κυνηγητό.

Και καλά το φλερτ πέθανε και ανάσταση δεν βλέπω άμεσα, όλοι αυτοί οι θαμώνες δεν βαριούνται; Δεν τους κουράζει να ντύνονται, να βάφονται, να βάζουν τη Ντιόρ κολόνια τους κάθε βράδυ -κρίση έχουμε δεν είναι και για κάθε μέρα- και να βγαίνουν απλά για να κάτσουν να τα «πούνε», ξανά και ξανά και ξανά; Γιατί εγώ, για να πω και του στραβού το δίκιο, πλήττω. Τι νόημα έχει να βγαίνω έξω, να χαλάω τον παρά μου σε φάνσι κοκτέιλς, να σπαταλάω την ώρα μου φτιάχνοντας τα μαλλιά μου σαν της Κιμ Καρντάσιαν, αν πάλι με την Άννα θα κάτσω να τα πούμε; Γιατί θα μπορούσαμε να τα πούμε και σπίτι μου, ή σε ένα συνοικιακό καφέ, χωρίς δωδεκάποντα να καταπιέζουν το μικρό μου δαχτυλάκι, χωρίς φουρκέτες να μου γδέρνουν το κρανίο και δίχως δυνατή μουσική να με κάνει να ρωτάω σαν τη χαζή «Τι, τι είπες; Δεν άκουσα;». Βέβαια η κρίση μας έχει ρίξει λίγο ψυχολογικά, το πιστεύω και προφανώς η ερωτική διάθεση έχει πέσει, αλλά δεν θα έπρεπε να εκμεταλλευόμαστε αυτά τα «μια φορά στο τόσο » νυχτοπερπατήματα όσο περισσότερο γίνεται; Και καλά οι άντρες που είθισται να κερνάνε κάτι γι' αυτό ίσως να κολλάνε στην τυπική αντροπαρέα (τι ψυχή έχει ένα σφηνάκι;), οι γυναίκες, ποια κατάρα τις παγίδεψε στο φέισμπουκ του αντρόιντ και στην ψιλοκουβέντα με την κολλητή πίνοντας πίνα κολάδα; Ας καθόμαστε σπίτι μας καλύτερα.

Εκεί που καταλήγω είναι πως τελικά βαριούνται όλοι όπως κι εγώ αυτήν την ανιαρή σύναξη στα νυχτερινά μαγαζιά, που έχει χάσει εδώ και αιώνες μάλλον την αίγλη και το ενδιαφέρον της. Φαίνεται στα καλά κρυμμένα πίσω από ποτήρια μπύρας πρόσωπά τους. Και νομίζω πως αυτό που μας κρατάει κάθε Παρασκευή βράδυ στο Τζόκερς μέχρι τις 5 το πρωί είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως κάποιος θα ξυπνήσει, πως κάποιος μέσα στο πλήθος των εκατοντάδων περαστικών και μη θα ανταποκριθεί στο λάγνο – αλλήθωρο βλέμμα μου, κάποιος θα μου πιάσει την κουβέντα όταν θα του ζητήσω φωτιά –ενώ ο αναπτήρας μου βρίσκεται επιδεικτικά δίπλα στα τσιγάρα μου, κάποιος θα μου ζητήσει να χορέψουμε όταν θα με δει να λικνίζομαι διακριτικά σκανάροντας ταυτόχρονα το μαγαζί για κάποιον επίδοξο Τζιν Κέλι. Και όταν αυτό θα συμβεί, ανάσταση! Σαν ντόμινο θα πέσουν όλοι στη δίνη του ερωτοτροπείν.