Διακοπές ανά φάση: Πώς τις ζει κάθε ηλικία;

Στα 20-25

Βασικά ό,τι πει η παρέα, κάπου ερημιά, ρε φίλε, μακάρι και ακατοίκητο, βραχονησίδα χαχαχα, ό,τι αποφασίσουμε όλοι. Είμαι βολικό άτομο, άνετα μένω σε δωμάτιο, πιο άνετα σε κάμπινγκ με το τεντ μου, αρκεί να είμαστε όλοι αντάμα, που αγαπιόμαστε τόσο. Και ποιος κοιμάται τη νύχτα, άρα δεν μας νοιάζει, να είναι περίπου στη θάλασσα, γιατί πού να τρέχουμε τόσοι τέτοιοι μέσα στη ζέστη. Ας μην έχει ερκοντίσιον, έναν ανεμιστήρα έχει; Άμα δεν έχει, να σου πω προτιμάω κάμπινγκ, ρε φίλε, τεντ μου, λόγω λεφτά. Να δανειστώ το στρωματάκι της μάνας, έχει ένα που γίνεται ρολό, που κάνει και καλά γιόγκα στη χάση και στη φέξη η μάνα, ούτε που θα της λείψει. Θα περάσουμε σούπερ, ρε φίλε!

Στα 30-35

Ενοικιαζόμενο οπωσδήποτε με κουζινέτο, να ζεσταίνουμε το γάλα του μωρού, και να έχουνε κρεβατάκι μπεμπέ… δεν έχουνε; Θα κουβαλήσουμε το δικό μας, τι πάει να πει «πού θα το βάλουμε;», όπου θα βάλουμε τη φουσκωτή πισινούλα, τα κουβαδάκια και φτυαράκια, το σωσίβιο, το καθισματάκι-ριλάξ, το μηχάνημα που ζεσταίνει το γάλα πιο γρήγορα, το σετ με τα μπιμπερό, το καροτσάκι – τι άλλο, ξεχνάω τίποτα; Φυσικά να έχει ερκοντίσιον, πώς θα κοιμηθεί το μωρό με τη ζέστη. Όσο γίνεται πιο κοντά στην πισίνα – δύσκολα θα τραβηχτώ στη θάλασσα με τόσο συμπράγκαλο αλλά αν έχει πισίνα, ΚΑΙ ρηχή-παιδική, ΚΑΙ ναυαγοσώστη στην πισίνα, είμαι μέσα. Κέντρο υγείας έχει κοντά; Παιδίατρο; Φαρμακείο; Αποκλείουμε ΟΛΑ τα απομονωμένα νησάκια, ξέχασέ τα αυτά Μπάμπη, μωρό έχουμε!

Στα 40-45

Θα πάμε και φέτος εκεί που πήγαμε πέρυσι, που πέρασε ωραία ο μικρός, γιατί αν πάμε αλλού θα μας ζαλίσει τον έρωτα, «μαμά, βαριέμαι, πού με φέρατε» και «μπαμπά δεν έχει τίποτα να κάνω εδώ, το γουαϊφάι είναι χάλια, να φύγουμε» και τέτοια – θέλεις; Δεν θέλεις. Άρα, στα ίδια. Είναι κι άλλα βλαμμένα της ηλικίας του, θα κάθονται να κοιτάνε τα κινητά τους το ένα δίπλα στο άλλο, αυτά κάνεις στην προ-εφηβεία. Η θάλασσα βέβαια εκεί δεν είναι να την πιεις στο ποτήρι, ούτε στο μπρίκι, το ταβερνάκι είναι σιχαμενουάρ, αλλά τι να κάνουμε; Δεν με νοιάζει αν έχει κουζινέτο, σιγά μη σας μαγειρέψω κιόλας, να τρώτε σκατολοΐδια όπως και στο σπίτι, ένα κρύο καφέ να έχει για να τον παίρνουμε στην παραλία, ΤΟΝ ΚΑΦΕ λέω, κι είμαστε εντάξει. Όσο είναι απασχολημένος ο μικρός, θα κοιμηθούμε τουλάχιστον σαν άνθρωποι κανένα μεσημέρι…

Στα 50-55

Ώχου, πού να τρέχω σόλο αρκούδα, άμα μαζευτούμε τρεις-τέσσερις ευχαρίστως να πάμε κάπου κοντά – δεν αντέχω οκτακόσιες ώρες σε πλοίο, ούτε σε αυτοκίνητο ούτε σε αεροπλάνο, ε δεν πας και στην Αυστραλία καλοκαιριάτικα. Να έχει, ναι, ερκοντίσιον, πισίνα, αμμουδιά, τα πάντα όλα, και αξιοπρεπές φαγητό αν όχι εκεί-εκεί, τότε τριγύρω, μην ξενιτευόμαστε για μια μαρίδα. Τα παιδιά θα πάνε αλλού, δεν μου δίνουν λογαριασμό, το μούτρο πρώην έχει βρει άλλο ταίρι, το μαλακισμένο, εμείς πάμε όπου θέλετε, ΑΜΑ μαζευτούμε τελικά, αρκεί να είναι με ερκοντίσιον, και λίγες μέρες, να μη τελειώσουν τα χάπια μου στην ερημιά και πάθω ταράκουλο, πού να βρεις ψυχ να στα γράψει όταν είσαι σε βραχονησίδες; Γι’ αυτό αποκλείονται οι βραχονησίδες, έχω γίνει σαφής. 

Στα 60-65

Άμα δεν ήτανε τα εγγόνια, πουθενά δεν θα πήγαινα – αλλά επιμένουν, και πηγαίνω σα μούργος μαζί τους εκεί που έχουνε συνηθίσει, μη τους χαλάσω το σερί. Εξαφανίζονται αυτά όλη μέρα κι έχω την ησυχία μου, ξαπλώνω στην παραλία, διαβάζω κανένα βιβλίο. Μόλις τους τελειώσουν τα λεφτά εμφανίζονται με το χέρι απλωμένο. Ελάτε κι εσείς για παρέα, βέβαια, και που δεν έχετε εγγόνια, δεν είναι υποχρεωτικό αξεσουάρ τα εγγόνια – είναι ήσυχο μέρος, μόνο τα βράδια βαράνε ντάμπα-ντούμπα οι καφετέριες από δίπλα, αλλά έχω αϋπνίες, όπως κι εσείς άλλωστε, ποιος κοιμάται στην ηλικία μας. Η θάλασσα δεν έχει βότσαλα, μπαίνεις ως μέσα, δεν χρειάζεσαι παπουτσάκια, δεν έχει αχινούς, ούτε κατασκηνωτές, για όνομα, σιγά μην έχει κροκόδειλους! Πολιτισμένο μέρος είναι, σου λέω!   

Στα 70-75

Πάμε λίγες μέρες στο εξοχικό της/του Χ, που είναι πάνω στη θάλασσα, έχει τρεις τουαλέτες, πράγμα πολύ εξυπηρετικό. Είναι κάτω από δύο ώρες με αμάξι, με πούλμαν, ε, όσο να ’ναι φτάνει το τρίωρο η διαδρομή, αλλά είναι πολύ αναπαυτικά τα πούλμαν σήμερα, δροσερά, καμία σχέση με αυτά που θυμάσαι από τα νιάτα μας, τα Ζάσταβα, που όλο λέγαμε «θα μείνει στην ανηφόρα η γκουμούτσα, δεν θα μείνει». Μια χαρά είναι το σπίτι, πλάι στο Ασκληπιείο Βούλας, η θάλασσα είναι από κάτω, τι να κουβαλάμε, παιδί μου, ένα μαγιό και μια σαγιονάρα, σιγά μη πάρουμε την οικοσκευή, τρεις φιλενάδες/φίλοι! 

Στα 80-85

Στο ίδιο μέρος θα πάμε διακοπές οπωσδήποτε, τι λες, να το αφήσω για του χρόνου; Σόρι, αγάπη μου, δεν το ρισκάρω! Είναι μια χαρά το ξενοδοχείο, όχι Αιδηψός αλλά ΣΑΝ, μας ξέρουν τα γκαρσόνια, ΚΙ ΑΝ έχουμε αφήσει πουρμπουάρ εκεί, με τρία ευρώ μάς πάνε μέχρι τη θάλασσα αλαμπρατσέτα μη τυχόν και πέσουμε, τα βράδια στήνουμε μπιρίμπες στο σαλόνι, τα κοκτέιλ είναι τέλεια, προτιμάω το πουλ-μπαρ από το σαλόνι. Μας κάνει καλές τιμές, βέβαια φταίει και που πηγαίνουμε εκτός σεζόν για να μας κάνει τις καλές τιμές, αλλά γεροί να είμαστε, περνάμε σούπερ. -Τι λες, παιδάκι μου; Το στρωματάκι της γιόγκας; Ποιο, αυτό που κάνει η μάνα σου…; Ναι έχει καιρό να κάνει γιόγκα, πάρ’ το, δεν βαριέσαι.Το βάζεις κάτω από το αντίσκηνο; Από το «τεντ», μάλιστα, βάζεις από κάτω το στρωματάκι, σωστά; Να το φέρεις πίσω όμως, τελευταία φορά που πήγα με αντίσκηνο, με τεντ, το παράτησα το παλιο-στρωματάκι σε κάποια ερημιά, δεν θυμάμαι πού, έφερα μόνο το τεντ πίσω, και με σταύρωσε η γιαγιά σου, μη νομίζεις, δεν είναι εύκολο να βρεις στρωματάκι να σε βολέψει, πιο εύκολα βρίσκεις ξενοδοχείο σήμερα παρά στρωματάκι της γιόγκας...