Σχεσεις

Μίλα μου «βρόμικα» Reloaded 755

Γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν; Οι ζωές τους παραείναι βαρετές; Είναι χειριστικοί τύποι; Θεωρούν ότι όλοι πρέπει να ακολουθούμε τη δήθεν «κανονικότητά» τους;

Μίλα μου βρώμικα reloaded 755: Η Τζένη Μελιτά απαντά στις δικές σας sexy απορίες

Γεια σου, Τζενάρα μου. Είμαι 24 χρονών και έχω εδώ και 1,5 χρόνο σχέση με κάποιον κατά 18 χρόνια μεγαλύτερό μου. Είναι ερωτευμένος, όπως και εγώ μαζί του, με προσέχει πολύ, με αγαπάει. Το βλέπω. Σε όλα είμαστε απίστευτα καλά. Και στο ερωτικό κομμάτι! Πέρα από τις φάσεις, που μαλώνουμε και γίνεται τελείως διαφορετικός – βρίζει και δεν μου μιλάει. Τους πρώτους μήνες ειδικά, μετά από κάθε διαφωνία, έκανε 3 μέρες να μου μιλήσει. Πλέον, δεν αντέχει να μη μου μιλάει, αλλά γίνεται απόμακρος σε διαφωνίες μας. Τον λατρεύω, αλλά κάτι μέσα μου (ίσως το γεγονός ότι πριν από εμένα είχε μια μικρή σχέση, η οποία όμως τον είχε «τρελάνει» και ακόμη κοιτάει το προφίλ της και ας λέει πως δεν νιώθει τίποτα) δεν με αφήνει να το χαρώ εξ ολοκλήρου. Τι κάνω; Πελαγώνωωωωω...

«...ακόμη κοιτάει το προφίλ της κι ας λέει πως δεν νιώθει τίποτα». Το καλύτερο μου το άφησες για το τέλος, μπιζουδάκι μου! Τόσο τέλος, που διαισθάνομαι ότι ήθελες να μου το περάσεις κάπως στη ζούλα. Και να σου πω την αλήθεια, για μένα ποιος χέσ#$%@, εσύ είναι το θέμα να μην τρώγεσαι με άσχετα, ενώ άλλα είναι εκείνα που στην πραγματικότητα σε τρώνε. Πώς ακριβώς θα «χαρείς εξ ολοκλήρου» τη σχέση σας, όταν αισθάνεσαι ζήλια και άρα ανασφάλεια και αβεβαιότητα; Εάν δεν λυθεί αυτό το θέμα –είτε μέσα σου, είτε με κουβέντα μαζί του–, «εξ ολοκλήρου» δεν παίζει. «Μετρίως», μπορεί.

Τζενάκι μου, καλησπέρα! Είμαι 30 ετών και είμαι σε σχέση εδώ και 8 χρόνια με το αγόρι μου! Από την πρώτη στιγμή δέσαμε απόλυτα, ήδη από τους πρώτους μήνες συγκατοικήσαμε και η σχέση μας κυλάει μέχρι και σήμερα υπέροχα χωρίς καμία προσπάθεια! Το πρόβλημα είναι πως από τη στιγμή που πάτησα τα 30 νιώθω πίεση από τον περίγυρό μου (ευτυχώς όχι τους γονείς μου, αλλά γιαγιάδες, παππούδες, παρέες κ.λπ.) για το πότε θα παντρευτούμε. Έχουμε και οι 2 τις δουλειές μας, οπότε στα μάτια όλων σχεδόν πληρούμε όλες τις προϋποθέσεις για να κάνουμε το επόμενο βήμα (ηλικία, διάρκεια και ποιότητα σχέσης, οικονομικά κ.λπ.), όμως εγώ και μόνο στην ιδέα φρικάρω. Όχι τόσο του γάμου, όσο του παιδιού. Έχω βαρεθεί να ακούω «άντε τι περιμένετε; Πάρτε το απόφαση. Περνούν τα χρόνια. Πότε θα παντρευτείτε; Πότε θα κάνετε παιδιά;». Πάντα η κουβέντα καταλήγει σε βλέμματα είτε αποδοκιμασίας για την «ανωριμότητά» μου, είτε σε μπηχτές ότι αφού δεν νιώθω έτοιμη, μάλλον η σχέση μου δεν μου δημιουργεί αυτή την επιθυμία. Πραγματικά, άκουγα μικρότερη για αυτήν την κοινωνική πίεση, αλλά τώρα που το βιώνω έχω σοκαριστεί. Ακόμα και από άτομα που ξέρω πως δεν έχουν κακή πρόθεση είναι τόσο ενοχλητικό! Από τη στιγμή που εμείς είμαστε οκ και τα βρίσκουμε και σε αυτό το θέμα, γιατί ασχολούνται τρίτοι τόσο πολύ;

Γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν; Οι ζωές τους παραείναι βαρετές; Είναι χειριστικοί τύποι; Δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα; Ζουν ακόμα στο 1950; Δεν έχουν τακτ; Δεν έχουν τρόπους; Θεωρούν ότι όλοι πρέπει να ακολουθούμε τη δήθεν «κανονικότητά» τους; Θα μπορούσα να συνεχίσω επ’ άπειρον, αλλά δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνουμε να βρούμε τι κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του.Την έχω βιώσει έντονα κι εγώ αυτή την κοινωνική πίεση και ξέρω πόσο βαθιά εκνευριστική μπορεί να γίνει. Όμως, άκου αυτό: θα σταματήσει μόνο και όταν εσύ η ίδια χτυπήσεις το χέρι αποφασιστικά στο τραπέζι (μεταφορικά μιλάω πάντα, κοίτα μην σακατευτείς) και ζητήσεις να σταματήσει.

Υ.Γ. Μόνο γιαγιάδες και παππούδες θα έπρεπε να έχουν free pass στη φάση «πότε θα παντρευτείς;» κι αυτό γιατί είναι μιας εντελώς άλλης γενιάς και επειδή είναι σούπερ ντούπερ γλυκούληδες.

Τζένη μου, γεια. Είμαι 23 χρονών και είχα σχέση 1 χρόνο με ένα αγόρι, που τελικά –όπως μου εξομολογήθηκε–, είναι γκέι. Εμένα φαίνεται πως μου στοίχησε πολύ όλο αυτό, γιατί έκτοτε δεν έχω μπορέσει να βρω κάτι όμορφο ερωτικής φύσεως. Τώρα προσπαθώ με ένα παιδί, αλλά δεν βρίσκω ενδιαφέρον και δεν ξέρω αν οφείλεται στην απογοήτευσή μου.

Πιθανότατα να έχεις απογοητευτεί, με παρόμοιο τρόπο που θα είχες απογοητευτεί, αν ήταν straight και σε χώριζε γιατί ήθελε να μείνει μόνος του ή να πάει να σπουδάσει στο εξωτερικό. Πιθανότατα να φτιάχνεις άκυρα σενάρια στο μυαλό σου για σένα, τι δεν έκανες καλά. Καμία σχέση. Πιθανότητα να μη σε έλκει και τόσο η τωρινή σου φάση, όταν χρησιμοποιείς τις λέξεις «προσπαθώ» και «δεν βρίσκω ενδιαφέρον». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αργά ή γρήγορα θα σκάσει το δέκα το καλό και τότε θα ξεχάσεις και απογοήτευση και αρνητικές σκέψεις και μίλα μου βρώμικα. Και δεν με πειράζει και καθόλου. Για το τελευταίο.