Μίλα μου βρόμικα: Θέλει να είναι με τους φίλους του, όχι μαζί μου

Εγώ 20, αυτός 23. Πιπινάκια! Τους τελευταίους 5 μήνες αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε. Το θέμα είναι ότι τώρα τελευταία θέλει να είναι συνέχεια με τους φίλους του. Δεν με ενοχλεί που είναι με τους φίλους του, αλλά ότι δεν θέλει να περνάει τον χρόνο του μαζί μου. Μένω πολλές ώρες σπίτι μόνη μου γεγονός που με στεναχωρεί πάρα πολύ. Παρόλο που το έχω συζητήσει, δεν μπορεί να καταλάβει τι με ενοχλεί σε όλο αυτό. Και όταν κάποιος δεν μπορεί να καταλάβει, δεν μπορεί και να διορθώσει αυτό που σε ενοχλεί. Και εμένα η απορία μου είναι τι να κάνω; Δεν είμαι πλέον χαρούμενη, δεν χαμογελάω πια. Τον αγαπάω πάρα πολύ όμως, αυτό είναι το πρόβλημα. Γι’ αυτό δεν μπορώ να φύγω. Νιώθω πιο αδύναμη από ποτέ. Να αποσυρθώ διακριτικά; Να επιμείνω με τη συζήτηση, μπας και καταλάβει; Να περιμένω; Μου αξίζει να είμαι δυστυχισμένη μήπως;

Αν έχεις φτάσει στο σημείο να πιστεύεις ότι σου αξίζει να είσαι δυστυχισμένη, τότε σίγουρα δεν είμαστε στο σωστό δρόμο. Γιατί, καλό μου «πιπινάκι», να σου αξίζει να είσαι δυστυχισμένη και αδύναμη; Ποιος το αποφάσισε και σε καταδίκασε σε τούτη τη μιζέρια; Μόνη σου, φίλη μου, είναι η απάντηση, αλλά δεν θα το αφήσουμε έτσι. Παρακαλείται το έτερο «πιπινάκι» να στρογγυλοκαθίσει κάτω για να σε ακούσει και να τον ακούσεις κι εσύ (το τονίζω!). Ακούω σημαίνει κατανοώ, όχι μαλώνω. Αν έχει βαρεθεί και θέλει να αράζει με τους φίλους του, κάποτε θα έπρεπε να το μάθουμε, να κλάψουμε, αλλά και να προχωρήσουμε. Αν, όμως, ακόμα σε αγαπάει όπως κι εσύ, βρείτε τρόπους να δοκιμάσετε νέα και ενδιαφέροντα πράγματα παρέα για να φύγει η μονοτονία. Άλλη λύση δεν βλέπω, εκτός αν τον κλειδώσεις μέσα. Δεν τη συνιστώ.