Μίλα μου βρόμικα: Το αγόρι μου θα πάει στρατό

Καλησπέρα, αγαπητή Τζένη! Τα έχω 1,5 χρόνο με το αγόρι μου. Υπάρχει τέλεια χημεία μεταξύ μας, αγαπιόμαστε πραγματικά και φαίνεται. Φεβρουάριο θα πάει στρατό και τρομάζω πως δεν θα αντέξει την απόσταση και θα με χωρίσει. Δεν ξέρω εάν μπορώ να αντέξω ψυχολογικά. Έχω περάσει ήδη έναν πολύ δύσκολο χωρισμό. Παράλληλα, το «άγχος», που νιώθω κάθε φορά, που χρειάζεται να πω στους γονείς μου ότι θέλω να πάω κάπου με το αγόρι μου, δυστυχώς με φέρνει στη δύσκολη θέση να βάζω σε δεύτερη μοίρα «τα θέλω μου» για να μη στενοχωρήσω τον μπαμπά μου. Σε παρακαλώ, δώσε μου μια συμβουλή.

Πολύ άγχος (και χωρίς εισαγωγικά) διακρίνω, φίλη μου, αναφορικά με τη σχέση σου. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Σου πήραν, μήπως, κάποια χρονοκάψουλα δώρο τα Χριστούγεννα, μπήκες μέσα και είδες το δυσοίωνο μέλλον να χαράζεται εμπρός σου, όπου αυτός σε χωρίζει κι εσύ για μια ζωή ζεις στη δυστυχία και στη μιζέρια; Καταλαβαίνω ότι σε ανησυχεί, που φεύγει μακριά σου, αλλά ας μην προδικάζουμε τις εξελίξεις. Δεν είμαστε μάντισσες. Όπως σας βγει. Και αυτό αφορά και στους δυο σας. Στο δεύτερο θέμα, που σε απασχολεί, αυτό με τον πατέρα σου, ομολογώ ότι θα χρειαζόμουν να μου έχεις γράψει την ηλικία σου, για να απαντήσω. Διότι αλλιώς θα σου απαντούσα αν ήσουν 17 χρονών κι αλλιώς αν είσαι 35. Μέχρι νεωτέρας, νίπτω τα χείρας μου.