Μίλα μου βρόμικα: Θέλω να φύγω για σπουδές αλλά δε θέλω να χωρίσω

Γεια σου, Τζενάρα μου! Λοιπόν, μπαίνω κατευθείαν στο ψητό. Έχω σχέση εδώ και 4 χρόνια με το αγόρι μου από μικρή ηλικία, πλέον είμαι 21! Τα πάμε πολύ καλά και συζητάμε για μετά το καλοκαίρι να συγκατοικήσουμε. Μέχρι εκεί όλα καλά. Σκέφτομαι σοβαρά και μετά από συζήτηση με τους δικούς μου –φυσικά– να φύγω για σπουδές στη Βουλγαρία του χρόνου, αν όλα βέβαια πάνε καλά και οι συνθήκες είναι ευνοϊκές! Αρκετά, όμως, είναι αυτά που με κρατάνε πίσω. Το σημαντικότερο είναι το αγόρι μου, αφού μετά από πολύωρες συζητήσεις περί αυτού του θέματος, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι θα χωρίσουμε αν πάρω αυτή την απόφαση, με δικαιολογία ότι δεν μπορεί την απόσταση και τα σχετικά. Νομίζω είναι προφανές ότι δεν θέλω να χωρίσουμε, αλλά με στενοχωρεί που δεν με στηρίζει σε ένα τέτοιο ξεκίνημα. Περιμένω απάντηση με αγωνία. Φιλάκια πολλά!!! 

«Δεν μπορώ, κυρία μου, να σε περιμένω σαν την Πηνελόπη, πότε και αν θα γυρίσεις από τη Βουλγαρία», τον φαντάζομαι να σου λέει. Ε; Κοντά έπεσα; Ναι, οι σχέσεις από απόσταση είναι πανδύσκολες. Δεν ξέρω, ειλικρινά, πώς τα καταφέρνουν μερικοί. (Τα καταφέρνουν οι άτιμοι!) Και ναι, ο καθένας μας έχει κάθε δικαίωμα να μην τις γουστάρει, να μην γουστάρει το «μακριά», να μην αντέχει τη μοναξιά. Πόσο μάλλον, όταν το δηλώνει ευθαρσώς εκ των προτέρων. 
Από την άλλη, όμως, δικαίωμα, μη σου πω και υποχρέωση προς στον εαυτό του, έχει κι ο καθένας μας να σπουδάσει πάνω στο αντικείμενο και στη χώρα της επιλογής του. 
Θέλουμε να μας στηρίζουν οι άνθρωποί μας, αλλά –δυστυχώς– δεν είναι πάντα εύκολο για εκείνους. Εγώ λέω, λοιπόν, να μάθουμε να στηρίζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας (όχι ότι είναι εύκολο), για να δούμε, να διερευνήσουμε, να αποφασίσουμε ποια είναι τα αληθινά μας «θέλω».