Μίλα μου βρόμικα: Μένουμε μαζί αλλά έχουμε παγώσει μεταξύ μας

Μεγάλη ιστορία, σύντομη περιγραφή. Ξεκινήσαμε να μιλάμε τον περασμένο Φεβρουάριο (άνω των 27 και οι δύο). Εγώ έμενα σε μια ευρωπαϊκή πόλη κι εκείνος σε άλλη. Δεν γνωριζόμασταν πριν. Γύρισα στη χώρα μου κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, από όπου έψαχνα δουλειά για να φύγω ξανά. Καθημερινή επικοινωνία σε συνεχή μορφή έως τον Αύγουστο, όπου καταφέραμε να βρεθούμε. Η χημεία που περιμέναμε υπήρχε πράγματι, όπως κι η απόσταση μεταξύ μας. Για τους επόμενους δύο μήνες ήμασταν παγωμένοι, παρόλο που θέλαμε την επικοινωνία, γιατί η απόσταση μας προβλημάτιζε. Εντέλει, βρήκα δουλειά στη χώρα που μένει. Προθυμοποιήθηκε να με φιλοξενήσει, να μου παρέχει όλες τις ανέσεις κ.λπ. Όμως, λίγο μια ατυχία με τη δουλειά που επρόκειτο να ξεκινήσω, λίγο η καραντίνα, λίγο η πίεση που ξαφνικά μένουμε μαζί τρεις μήνες τώρα, ενώ παράλληλα γνωριζόμαστε, είχαν ως αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνές ρήξεις. Οδηγηθήκαμε στο να παγώσουμε το μεταξύ μας, πιο συγκεκριμένα ήταν δική του απόφαση που με βρίσκει σύμφωνη, αν και με στεναχωρεί. Συνεχίζει να με φιλοξενεί, να είναι μαζί μου γλυκός, περιποιητικός, να μου παίρνει δώρα. Εγώ από την άλλη, είμαι πιο παγωμένη και συγκρατημένη, καθώς δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τα νέα δεδομένα. Είναι δύσκολο να αλλάξω στέγη, χωρίς δουλειά, αν και είναι πρόθυμος να πληρώνει τα ενοίκια, αφού πιέζομαι εδώ μαζί του. Δεν έχω ακριβώς ερώτηση… Δείχνει χαλαρός και άνετος και όλη αυτή η ευκολία με το να είναι διαχυτικός μαζί μου, με προβληματίζει. Από την άλλη η στάση και το ενδιαφέρον του έρχονται σε αντίθεση. Ποια η άποψή σου, σοφό Μανεκέν;

Πω πω, φίλη ξενιτεμένη, μπέρδεμα! Τη μέρα που θα σου γνωρίσει την καινούργια του σχέση, να δω τι θα κάνεις και θα μαγειρέψει και για τους τρεις. Αυτά στην παραδοσιακή Ελλαδίτσα δεν θα γίνονταν ποτέ. Σου προτείνω να ψάξεις για δουλειά το συντομότερο δυνατό. Από εκεί θα έρθει η λύση.