Σιωπή, για λίγο σιωπή

Going dark, αυτό είναι το σύνθημα που δίνεται από τις πολυεθνικές στα τμήματα marketing όταν ξεσπά μια κρίση. Σωπαίνουν για να αφουγκραστούν την αγορά, την κοινωνία, το community. Να αξιολογήσουν και να επανορθώσουν. Να επανορθώσουν γρήγορα. Με αφορμή τις προσωπικές εκμυστηρεύσεις της Σοφίας Μπεκατώρου κι έπειτα της Ζέτας Δούκα και της Τζένης Μπότση, παρακολουθώ, όπως όλοι, τον ψίθυρο που γίνεται φωνή, που από κει που σερνόταν, στάθηκε όρθια, κοίταξε τον θύτη στα μάτια και του είπε: δεν σε φοβάμαι. Σε φοβάμαι λιγότερο. Δεν είμαι μόνη. Όμως εδώ μιλάμε για ψυχές, για αμιχές που δεν επουλώνονται. Δεν είναι θέμα marketing η ανθρώπινη συμπεριφορά. Όχι, είναι θέμα ήθους: σώπα κι άκου. Η Αγγελική, η Ευδοκία, η Άριελ, η Τζένη, η Λουκία μίλησαν μετά από χρόνια. Άκου και μην μιλάς. Μην ρωτάς γιατί τώρα.

Πες «μπράβο που γίνεται τώρα». Επιτέλους γίνεται. Ο τόπος που δίνουμε στην οργή είναι μέσα μας. Εκεί κατοικεί η οργή, ο θυμός, η απαξίωση και η υποτίμηση. Ο εξευτελισμός, η τρομοκρατία, τα χαστούκια, τα τασάκια, οι χυδαιότητες. Είναι πολλά τα ποδάρια της βίας, τα ζούμε όλοι στη δουλειά: Προσωπικά συνάντησα ανεπαρκείς αρχισυντάκτες και διευθυντές που απαξίωναν συστηματικά τη δουλειά μου αλλά και συνεργάτες της εταιρείας μας που απολάμβαναν να είναι κακοποιητικοί διά ζώσης, με μηνύματα και e-mail. Δίνεις τόπο στην οργή για πλείστους λόγους. Για να μην χάσεις τη δουλειά σου, για να μην ανατρέψεις ισορροπίες, γιατί δεν είσαι όσο δυνατός νομίζεις. Ήρθε η ώρα γυρίσει ο τροχός. Να μην φοβόμαστε μην χάσουμε τη δουλειά μας, να φοβούνται εκείνοι τη μήνη της κοινής γνώμης.

Δεν είναι μόνο στο θέατρο, δεν είναι μόνο οι εκδότες που κυνηγάνε γυναίκες γύρω από τα μεγάλα γραφεία, δεν είναι μόνο μάγειρες που μειώνουν τους εκπαιδευόμενους, οι αξιωματικοί, οι προϊστάμενοι, οι διευθυντές σχολείων. Η κακοποίηση είναι παντού και δεν είναι θέμα κόμματος, εθνικού ή ελεύθερου θέατρου, ημετέρων ή άλλων. Δεν είναι μόνο οι άνδρες που κακοποιούν, αν και η τοξική πατριαρχία συγχωρείται ελαφρά την καρδία και μάλιστα από γυναίκες. Δεν είναι μόνο σωματική η βία, είναι λεκτική, είναι ψυχολογική, μπορεί να είναι υπονοούμενη. Να σε τσακίζει, να σε κάνει να αμφιβάλεις για σένα σε μια κοινωνία που σου επιβάλει να το ξανασκεφτείς: μήπως δεν ήταν έτσι και απλώς το φαντάστηκα; Αυτός ο χρόνος της καραντίνας και της ενδοσκόπησης έκανε τη Σοφία, την Τζένη και τη Ζέτα να μην το ξανασκεφτούν πια: να έχουν το δικαίωμα να ξέρουν με σιγουριά τι τους συνέβη. Τις ευχαριστούμε για το θάρρος. Ας αναλογιστούμε όλοι, στο ξεκίνημα της νέας εποχής, τι συμπεριφορές υφιστάμεθα, προκαλούμε, ανεχόμαστε δίπλα μας.

Αν είσαι φίλος, σύντροφος, συνεργάτης, υποστηρικτής εκείνου που κατηγορείται, πήγαινε δίπλα του και υποστήριξέ τον, αν θες. Μην προσπαθείς να τον αθωώσεις, να υποβιβάσεις τα συμβάντα, να κατηγορήσεις την άλλη πλευρά. Μην βγαίνεις στα κανάλια, μην ποστάρεις, μην θορυβείς, μην καταχράσαι τον χρόνο της ραδιοφωνικής σου εκπομπής για να κρατήσεις ίσες αποστάσεις. Σώπα για λίγο, θέλει κι ο θύτης να σκεφτεί, να μαζέψει κουράγιο να απολογηθεί. Να αναλάβει τις ευθύνες του. Να γυρίσει στο τότε, στο όποτε της κάθε κοπέλας που της διέρρηξε αξιοπρέπεια και εμπιστοσύνη και να της πει: «αξίζεις, πάντα άξιζες, συγνώμη».