Μίλα μου βρόμικα: Η καραντίνα μας έχει κοστίσει πολύ

Τζένη, γεια! Χρειάζομαι μια αμερόληπτη συμβουλή. Είμαι με ένα παιδί ενάμιση χρόνο, μιλάμε για καταπληκτική σύνδεση, χιούμορ και επικοινωνία, αλλά πολύ διαφορετικά γούστα και αντιλήψεις για τη ζωή, που με κάνουν να βλέπω ένα τέλος. Το θέμα είναι ότι επειδή είμαστε μικροί, αν και ενήλικοι, μένουμε με τους γονείς μας, δεν οδηγάμε και είμαστε και σχετικά μακριά. Η όλη φάση με τον covid μας έχει κοστίσει πολύ σε εμπειρίες και πράγματα, που θα κάναμε (το λες και σχέση εξ αποστάσεως). Εγώ, λοιπόν, νιώθω ότι λόγω των συνθηκών που προανέφερα, και μετά την καραντίνα, δεν θα μπορώ να δώσω και να πάρω όσα θα ήθελα από αυτό που έχουμε, κι ότι εφόσον δεν προβλέπεται να υπάρχει μεγάλη εξέλιξη και βελτίωση στο περιβάλλον μας, δεν θα μου είναι καθόλου εύκολο να έχω μια όμορφη σχέση. Το λήγεις κι ας σου λείψει πολύ ή μένεις να τον χορτάσεις για όσο κρατήσει;

Φίλη μου, αν και μικρή σε βρίσκω εξαιρετικά ορθολογίστρια. Νιώθω ότι τα έχεις προδικάσει όλα μέσα σου, τα έχεις βάλει στα κουτάκια τους και γεια σας και αντίο. Με θυμάμαι και μένα, μικρή και χαριτωμένη, όταν ακόμα έμενα με τους δικούς μου στο Μαρούσι κι είχα το πρώτο μου αγόρι στα Πατήσια. Άντε τώρα να συναντηθούμε χωρίς αυτοκίνητα και χωρίς χαρτζιλίκι. Αλλά κάπως ήταν μέσα στο παιχνίδι. Κάπως βρίσκαμε την όρεξη, την ενέργεια και το πάθος μέσα σε όλη την ταλαιπωρία. Εδώ, βέβαια, δεν σας φτάνουν όλα, έχουμε και την πανδημία. Θέλω να ρωτήσεις τον εαυτό σου τι νιώθει γι’ αυτό το αγόρι. Υπάρχουν συναισθήματα; Σε κάνει να νιώθεις όμορφα; Αν η απάντηση είναι καταφατική, θα βρεθεί κι η υπομονή για τις δυσκολίες.