Μίλα μου βρόμικα: Είναι κάποιες φάσεις που μας τρώει η ρουτίνα

Το δικό μου πρόβλημα είναι ότι είμαι 25 χρόνων και έχω σχέση εδώ και 4 χρόνια με ένα παιδί. Τον αγαπάω και με αγαπάει πάρα πολύ και σκεφτόμαστε τη ζωή μας στο μέλλον μαζί. Λέμε να προχωρήσουμε σε 1-2 χρόνια. Απλά θεωρώ ότι είναι κάποιες φάσεις που μας τρώει η ρουτίνα, που δεν έχουμε διάθεση για τίποτα καινούργιο και απλά καθόμαστε σπίτι χωρίς κανένα νόημα. Επίσης, στην παρούσα φάση ψάχνω να βρω δουλειά πάνω στο επάγγελμά μου και νιώθω τρομερή πίεση και σε αυτό το κομμάτι και δεν μπορώ να προσπαθώ για τίποτα. Και τέλος, ο σύντροφός μου αντιμετώπισε πρόσφατα ένα θέμα υγείας, ευτυχώς όλα καλά τώρα, που τον έριξε αρκετά ψυχολογικά και αυτόν. Ήμουν στο πλευρό του στα πάντα, αλλά τώρα που είμαι και εγώ κάπως χαλιά, νομίζω δεν τον βοηθάω, όπως θα έπρεπε.

Ας πάρουμε τα πράγματα ένα προς ένα. Λες «απλά καθόμαστε σπίτι χωρίς κανένα νόημα». Και απαντώ. Όλοι καθόμαστε σπίτι, κοιτάζοντας το ταβάνι χωρίς κανένα νόημα. Την πανδημία μου μέσα. Αλλά δεν φαντάζομαι να είσαι από αυτές, που πιστεύουν ακόμη στα παραμύθια και στα χολιγουντιανά love stories; Εκεί που ο έρωτας κρατάει μια ζωή και κανείς ποτέ δεν κυκλοφόρησε με πιτζάμα και παντόφλα στο σπίτι μετά το «Ζήσανε αυτοί καλά»; Η σχέση θέλει καθημερινή δουλειά. Επόμενο θέμα. Η δουλειά σου. Μία από τις πιο δύσκολες περιόδους της ζωής μου ήταν όταν είχα μείνει άνεργη περί τους 5 μήνες. Τρομερά ups and downs. Κυρίως downs. Και απογοήτευση και κριτική στον εαυτό μου και κριτική στην κοινωνία. Όμως, κάνε υπομονή. Είναι κάτι, που συμβαίνει. Δεν είναι ωραίο, αλλά συμβαίνει. Πάρε το χρόνο σου κι όταν δυναμώσεις, βγες ξανά δυναμικά εκεί έξω και κάπου θα «τρουπώσεις». Όσο για το τελευταίο σκέλος του κειμένου σου, θέλω να σου πω το εξής. Για να μπορείς να δώσεις, πρέπει πρώτα η «τσέπη σου να είναι γεμάτη». Από άδεια τσέπη, τι να δώσεις; Χρειάζεσαι να σε φροντίσεις πολύ, για να μπορέσεις και πάλι να στηρίζεις όσους αγαπάς.