Μίλα μου βρόμικα: Πώς να φτιάξω τη διάθεσή μου;

Τζένη, καλησπέρα! Ο λόγος που σου στέλνω είναι γιατί, κάθε φορά που βλέπω τα stories σου, χαμογελάω και νιώθω ότι έχεις συνέπεια προς την αισιοδοξία. Εγώ το ακριβώς αντίθετο, ενώ το προσπαθώ πολύ συχνά, πέφτω ψυχολογικά. Πριν από λίγες μέρες με χώρισε ο φίλος μου και ενώ μετά από όσα έχει κάνει θα έπρεπε να τον σιχαίνομαι, πιστεύω ότι θα ξαναείμαστε μαζί κάποια στιγμή. Θα ήθελα να μου δώσεις μια συμβουλή για το πώς να φτιάξω τη διάθεσή μου, να βάζω όριο στους άλλους και να προστατεύω τον εαυτό μου. 

Τώρα αυτό με την αισιοδοξία, στο λέω, στο ξεκαθαρίζω, δεν ισχύει. Μπορεί να είμαι κεφάτη, αλλά δε με λες και τον πιο αισιόδοξο άνθρωπο στον πλανήτη. Ρώτα τον Σπάιρους, αν δε με πιστεύεις. Στο θέμα μας όμως, χαίρομαι με όσα γράφεις, γιατί, παρόλο που είσαι θολωμένη από τον χωρισμό, ξέρεις πολύ καλά τι είναι καλό για σένα και άρα τι χρειάζεσαι στη ζωή σου. Καλό για σένα είναι «να βάζεις όρια στους άλλους» και καλό για σένα είναι να «προστατεύεις τον εαυτό σου». Τα είπες άριστα και σου βγάζω το καπέλο. Αυτό χρειαζόμαστε όλοι στη ζωή μας. Οι χωρισμοί είναι χωρισμοί. Και θα πέσει η διάθεσή μας και θα κλάψουμε και θα τον θέλουμε πίσω τον –δεν ξέρω πώς τον λένε–, μα θα το ξεπεράσουμε. Δώσε όμως μια υπόσχεση στον εαυτό σου, πως κάθε μέρα θα είσαι δίπλα του και θα του κρατάς το χέρι, για να περάσετε μαζί και λύπες και χαρές. Ακούγεται απλό. Δεν είναι. Θέλει κάθε μέρα αποδοχή και αγάπη.