Μίλα μου βρόμικα: Έχουμε πει για συγκατοίκηση, είναι διστακτικός

Αγαπημένο μου, μανεκέν! Ήρθε η ώρα να σου πω κι εγώ τη δική μου ιστορία, που έχει ως εξής: είμαι μια κοπέλα 22 ετών με κάποια σοβαρά θέματα υγείας (σε φάση να είμαι σε αμαξίδιο). Είμαι με ένα παιδί 2 χρόνια. Είμαστε πολύ ερωτευμένοι και οι δύο, νιώθω ασφάλεια μαζί του και γενικά βλέπω ότι είναι εντάξει μαζί μου, δηλαδή δεν νιώθω ότι του φορτώνομαι. (Ναι, έχω και λίγο θεματάκι με την αυτοεκτίμηση! Θα το συζητήσουμε άλλη στιγμή αυτό!) Το αγόρι μου τώρα είναι στρατό. Έχουμε συζητήσει αρκετές φορές το ενδεχόμενο να συγκατοικήσουμε μόλις απολυθεί, ωστόσο τον βλέπω πάρα πολύ διστακτικό, ενώ έχουμε κάνει και διακοπές μαζί και γενικά πολλά πράγματα. Τι πιστεύεις ότι μπορεί να φοβάται; Μπορώ κάπως να τον κάνω να νιώσει άνετα; Εύχομαι να μου απαντήσεις. 

Άκου, λέει, δεν θα σου απαντήσω! Υπάρχουν άπειρα τυπάκια εκεί έξω (συμπεριλαμβανομένης και της υποφαινόμενης κατά το παρελθόν), που μόλις ακούσουν τη λέξη «συγκατοίκηση», τους πιάνει ένα πνίξιμο, μία ασφυξία να το πω, ένα «πωωωω! πότε μεγάλωσα», ένα «θέλω τον χώρο μου» και άλλα τέτοια. Άλλοι το ξεπερνάνε νωρίτερα, άλλοι αργότερα στη ζωή τους και υπάρχουν και οι περιπτώσεις, που ακόμη και 10 και 20 χρόνια να είναι μαζί, δεν γουστάρουν με τίποτα να συγκατοικήσουν (κι από αυτή την περίπτωση έχω στο καρνέ μου). Να σου πω ειλικρινά, εγώ πιστεύω πως το να αποφασίσεις να συγκατοικήσεις αφορά στο ίδιο το άτομο και στο πώς το βιώνει μέσα του εκείνη την περίοδο και όχι απαραιτήτως στη σχέση με το άλλον. Δηλαδή πρέπει εσύ μέσα σου ψυχολογικά να είσαι έτοιμος να κάνεις αυτό το βήμα. Εννοείται παίζει ρόλο και ο άλλος άνθρωπος και το κατά πόσο αρμονική σχέση έχετε, αλλά… Έχω φίλες, που με το που νιώσουν ερωτευμένες σου φτιάχνουν βαλίτσα στο άψε-σβήσε και εγκαθίστανται με συνοπτικές διαδικασίες στο σπίτι του άλλου. Χωρίζουν και μετά βαλίτσα και στον επόμενο. Και έχω και φίλες, που δεν τις ξεκουνάς από το σπιτάκι τους με τίποτα. Υποπτεύομαι ότι στους άντρες λειτουργεί ακόμη πιο δύσκολα η φάση «συγκατοίκηση». Οπότε, ναι, εσύ μπορείς να του εξηγήσεις ότι το να συγκατοικήσετε δεν σημαίνει ότι θα υπογράψετε και κανένα συμβόλαιο εφ’ όρου ζωής, ότι ο καθένας θα έχει τον χώρο και τον χρόνο του (άλλωστε δεν γνωριστήκατε χθες. Είστε 2 ολόκληρα χρόνια μαζί, ξέρει ο ένας πολύ καλά τις ανάγκες και τα χούγια του άλλου) και να του πεις με αγάπη ότι όταν νιώσει έτοιμος, εσύ θα το ήθελες πάρα πολύ!