Μίλα μου βρόμικα: Ταιριάζουμε σε όλα, αλλά είμαι 22 και αυτός 42

Είμαι με 20 χρόνια μεγαλύτερο! 2 χρόνια μαζί. Ο καλύτερος σύντροφος, που θα μπορούσα να βρω. Ταιριάζουμε σε όλα, αλλά είμαι 22 και αυτός 42. Τον αγαπάω τόσο πολύ. Αυτός με έχει βασίλισσα. Λιώνει. Αλλά δεν θέλω να έρθει η στιγμή που θα είναι ο χαμένος της υπόθεσης, εάν εγώ φύγω έξω ή μου γυρίσει το μάτι με αποτέλεσμα να μείνει 50 π.χ. χρονών μόνος του χωρίς οικογένεια.

Δίλημμα: Τι είναι καλύτερο; Να χωρίσεις εσύ τον φίλο σου στα 50 του και να μείνει μόνος και έρμος χωρίς οικογένεια, ή να χωρίσει, για παράδειγμα, ένα παντρεμένο ζευγάρι μετά από 10 χρόνια σχέσης;
Απάντηση: Τίποτα από τα δύο. Κάθε χωρισμός εκείνη τη στιγμή πονάει. Είναι απαίσιος. Για την ακρίβεια, ο ένας θα πονάει και ο άλλος θα νιώθει τύψεις. Ε, τι θα κάνουμε όμως; Δεν θα κάνουμε όμορφους δεσμούς για να μην πονέσουμε σε μελλοντικό χρόνο; Μα, πότε είναι η ζωή; Μεθαύριο ή στο εδώ και τώρα;