Μίλα μου βρόμικα: Μία μιλάμε και μία όχι, δεν ξέρω τι να σκεφτώ

Τζένη, έχω πρόβλημα. Ξέρω ένα παιδί από πολύ μικρή ηλικία, λόγω της οικογένειάς μου. Τώρα, είμαι 18 χρονών κι αυτός 24. Άρχισε να μου σχολιάζει τα stories με φατσούλες και μετά ξεκινήσαμε να μιλάμε. Είπαμε να βγούμε πριν την καραντίνα, περίμενα κι εγώ να μου στείλει μήνυμα, αλλά το μήνυμα δεν ήρθε ποτέ. Μετά από 3 εβδομάδες περίπου, μέσα στην καραντίνα πια, τον συνάντησα τυχαία και δεν είπαμε κάτι. Ξεκίνησε πάλι να μου στέλνει και μετά από 1 εβδομάδα, που μιλούσαμε, μου λέει «θα τα ξαναπούμε σύντομα, φιλιά». Μετά από αυτό δεν ξαναμιλήσαμε. Και τώρα πάλι σχολιάζει τα stories μου. Ρε Τζένη, δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι να κάνω...

Αχ, μικρή μου 18άρα! Πολύ ορθώς δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και τι να κάνεις. Αν δεν υπήρχαν και αυτά τα «δράματα» στα 18, τι θα είχατε να σχολιάζετε με τις κολλητές σου στα τηλέφωνα μέχρι το πρωί. Να σου πω την αλήθεια, 3 φορές το διάβασα το θέμα σου, έβαλα κάτω τις ημερομηνίες (μόνο σχεδιάγραμμα, που δεν έκανα) και –απ’ ό,τι κατάλαβα- αυτός μια στέλνει - μια δεν στέλνει, μια εμφανίζεται - μια εξαφανίζεται, μια έτσι - μια γιουβέτσι, μια θέλει - μια δεν θέλει. Ως άλλη Πυθία, λοιπόν, θα απαντήσω το εξής: ή θα τα φτιάξετε ή δεν θα τα φτιάξετε.