Μίλα μου βρόμικα: Δεν δέχομαι να χωρίσω για τα λεφτά

Αγαπημένο μανεκέν της καρδιάς μας, είμαι 29 σε σχέση με συνομήλικό μου 2 χρόνια. Μένει ο καθένας με τους γονείς του. Οικονομικά δεν τον παίρνει να πηγαίνουμε εκδρομές και τέτοια. Προτείνω με δικά μου έξοδα και δεν δέχεται. Έχουμε κοιμηθεί μαζί δύο φορές συνολικά. Τον αγαπώ, αλλά θέλω να ξαπλώσω σε ένα στρώμα, βρε αδερφέ. Φτάνει μόνο ο έρωτας τελικά; Γιατί δεν δέχομαι να χωρίσω για τα λεφτά. Έλεγα να τον περιμένω να ψάξουμε μαζί σπίτι, αλλά ψάχνω ήδη μόνη μου, γιατί δεν βλέπω πρόθεση.

Αυτό το μήνυμα κάπως είχε θαφτεί εδώ και καιρό μέσα στα emails μου και δεν το απάντησα ποτέ. Εξ ου και οι εκδρομές και τα συναφή. Αχ! Οι εκδρομές και τα συναφή! Τι μου θύμισες! Λοιπόν, έστω και κάπως μπαγιάτικα, ήρθε η ώρα να σου απαντήσω. (Αν είστε ακόμη μαζί, δηλαδή.) Κάποιες φορές, δεν αρκεί μοναχά η πρόθεση. Πρέπει να υπάρχει και η δυνατότητα. Και απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ο φίλος μας δυσκολεύεται αυτή την περίοδο. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι είναι για κανέναν θεμιτό σε μία σχέση (είτε είναι άντρας, είτε είναι γυναίκα) να δέχεται οικονομική βοήθεια επ’ αόριστον. Δεν λέω, να βοηθήσεις να πάτε μια εκδρομή, αλλά δεν είναι και για συνέχεια. Δεν αισθάνεται άνετα και –προσωπικά μιλώντας– πολύ καλά κάνει και δεν δέχεται. Βρες εσύ το σπιτάκι σου και κινηθείτε με δραστηριότητες που εξυπηρετούν και τους δυο σας. Μετακίνηση 6 μέχρι το πάρκο και πίσω.