Μίλα μου βρόμικα: Ήμουν ήρεμη... Τώρα νομίζω πως απλά αναπνέω

Αγαπητή Τζένη, είμαι 24 ετών, αρραβωνιασμένη με ένα καλό παιδί, που με αγαπάει, με στηρίζει και είναι δίπλα μου σε όλα! Δεν ζούμε μόνοι μας και αυτό με έχει κάνει να χάσω λίγο τον εαυτό μου. Στη δουλειά μου περνάω δύσκολα, θέλω να φύγω τρέχοντας κάθε φορά που πηγαίνω, και ειλικρινά δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ όλα αυτά που μου συμβαίνουν, γιατί νομίζω ότι πλέον τα κάνω όλα μηχανικά. Ήμουν ήρεμη, χαρούμενη και ευδιάθετη, τώρα νομίζω πως απλά αναπνέω!

Αγαπητή φίλη, STOP! Πάρε μια βαθιά ανάσα. Το χρειάζεσαι. Όταν ο εαυτός σου σού λέει «απλά αναπνέω», είναι απαραίτητη μια στάση για ανασυγκρότηση. Χρειάζεσαι να κάνεις ένα βήμα πίσω, να πάρεις χρόνο για τον εαυτό σου, να σε πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά και έπειτα (χωρίς βιασύνη) να δεις τι μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις την καθημερινότητά σου. Γιατί κάτι πρέπει να βελτιώσεις, κάτι πρέπει να αλλάξεις. Να αλλάξεις χειροπιαστά τη ζωή σου/δουλειά/ σπίτι/ δεν ξέρω τι, ή να αλλάξεις τη ματιά σου στα ήδη υπάρχοντα. Μίλησε. Μοιράσου το βάρος, που κουβαλάς με τις φίλες σου, με το αγόρι σου, με κάποιον συγγενή σου, με κάποιον ειδικό. Μίλησε. Και πάνω απ’ όλα μπόλικο pampering στον εαυτό σου μέχρι απόλυτης χαλάρωσης και μέχρι να βρεις τη δύναμη για να πάρεις τις αποφάσεις σου.