To Call or not to Call?

Σκέψου το. H επικοινωνία σήμερα δεν γίνεται με το στόμα. Γίνεται με το χέρι. Γράφω. Γράφεις. Γράφει μηνύματα. Sms και mail. Για επαγγελματικούς και προσωπικούς λόγους. Κρατάς μία διακριτική απόσταση από τον άλλον και του ζητάς ξεκάθαρα αλλά και με λόγια που μένουν, αυτό που θες. Στη δουλειά βολεύει πολύ – δε χρειάζεται να κρατάς σημειώσεις. Άσε που γίνεσαι και πιο διεκδικητικός. Στα προσωπικά συμβαίνει το ίδιο. Όταν γράφεις μπροστά από μια μικρή ή μεγάλη οθόνη είσαι πιο απελευθερωμένος. Λες πράγματα που δεν θα έλεγες αν έπρεπε να κοιτάς τον άλλον στα μάτια ή αν άκουγες τη φωνή του στην άλλη γραμμή. Αυτό είναι καλό. Οτιδήποτε χαμηλώνει τα όρια και τους φραγμούς στο φλερτ έχει θετικό πρόσημο.

Κοίτα να δεις, όμως, τι γίνεται. Συνηθίζεις να χτυπάς λέξεις κι επιθυμίες στο πληκτρολόγιο μέχρι που βρίσκεις στην απόσταση που καλλιεργεί η γραφή το δικό σου comfort zone. Μετά η ιδέα να βγείς από το επικοινωνιακό σου cocooning μοιάζει να μην έχει νόημα. Δεν θέλεις να χάνεις χρόνο. Oύτε τον ρυθμό που έχει πάρει ο ειρμός των σκέψεών σου όταν μετουσιώνεται σε γραπτό λόγο. Άλλωστε, όταν κάνεις texting απολαμβάνεις έναν σχεδόν ηδονικό έλεγχο στο πάρε δώσε που έχει η επικοινωνία σου με τον άλλον.

Εκτός κι αν είσαι ερωτευμένος. Τότε θες να μιλήσεις στο τηλέφωνο. Η φωνή προσφέρει μεγαλύτερη ανατριχίλα από τον απόηχο που έχουν τα γράμματα. Σήμερα που όλοι συνδέονται κι επικοινωνούν πιο άνετα, εύκολα και δημοκρατικά από ποτέ στα social media, σήμερα είναι που συνειδητοποιείς πόσο μπορεί να σε αναστατώσει ένα τηλεφώνημα. Γιατί η φωνή είναι ζωντανή και σε διαπερνά, δεν μένει ακίνητη μπροστά σου όπως οι λέξεις που περιμένουν να τις σκανάρει το βλέμμα. Κι όταν όλοι είναι κουλ κι ελέγχουν το συναίσθημα, εκείνος που κάνει τη διαφορά είναι αυτός που θέλει να σε νιώσει και να σε διεκδικήσει. Γιατί μόνο όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος βιάζεσαι κι ανυπομονείς να βιώσεις αυτόν που θες.