Μίλα μου βρόμικα: Ζηλεύω πολύ, ενώ δεν μου δίνει δικαιώματα

Λοιπόν μανεκέννννν, είμαι 18 και έχω σχέση με ένα παιδί, που είναι 22. Είμαστε μαζί 1μιση χρόνο περίπου, όπως καταλαβαίνεις, ήταν ο πρώτος μου και έχω δεθεί αρκετά συναισθηματικά. Όλα είναι τέλεια, περνάμε πολύ ωραία, υπάρχει κατανόηση, εμπιστοσύνη, όλα. Απλά εγώ μερικές φορές είμαι πολύ κτητική, μάλλον παραπάνω από το κανονικό. Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να ζηλεύει και να κάνει σενάρια επιστημονικής φαντασίας, χωρίς να μου έχει δώσει ποτέ δικαίωμα. Μια μικρή βοήθεια να το ελαττώσω λίγο αυτό;  

Πρώτον και κύριον, κανείς δεν ξεκίνησε με PhD στις σχέσεις. Όλοι κάναμε και κάνουμε τα λάθη μας (μεγάλα ή μικρά), που για την ακρίβεια δεν θα τα ονομάσω «λάθη», αλλά έλλειψη γνώσης στην παρούσα φάση. Θέλω να αναρωτηθείς το εξής, που μπορεί να σε ξεμπλοκάρει. Για σκέψου, αν δε θέλει να είναι μαζί σου, νέοι είστε, παιδιά-σκυλιά δεν έχετε, μπορεί να επιλέξει ανά πάσα στιγμή να φύγει, αλλά δεν το κάνει. Γιατί; Μήπως κρύβεται κάποιο υποχθόνιο σχέδιο από πίσω; Δεν νομίζω. Νομίζω πως επιλέγει να είναι μαζί σου γιατί σε θέλει πραγματικά, όπως κι εσύ επιλέγεις να είσαι μαζί του γιατί τον θέλεις. Στρέψε, λοιπόν, την προσοχή σου σε σένα, στην αγάπη προς τον εαυτό σου, στην πίστη σε σένα, στην αυτοπεποίθησή σου. Εκεί βρίσκεται το κλειδί.