Μίλα μου βρόμικα: Διαγνώστηκα με διάχυτη αγχώδη διαταραχή

Αγαπημένη Τζένη, σε παρακολουθώ αρκετό καιρό και πραγματικά μου αρέσουν οι συμβουλές που δίνεις και το πώς «αγκαλιάζεις» προβλήματα και προβληματισμούς των άλλων. Θα ήθελα να σου παραθέσω και εγώ ένα δικό μου προβληματισμό. Αρχικά, θα ήθελα να σου αναφέρω, γιατί νομίζω ότι έχει σημασία για όλη την ιστορία που θα σου περιγράψω, ότι το 2019 είχα πάθει συνεχόμενες κρίσεις πανικού και διαγνώστηκα με διάχυτη αγχώδη διαταραχή. Ξεκίνησα θεραπεία, όταν κατάλαβα επιτέλους τι μου συνέβαινε. Τη σταμάτησα πριν την πρώτη καραντίνα και πάνω που λες ότι πατάς στα πόδια σου, τσουπ και lockdown. Τότε βρισκόμουν σε σχέση με έναν άνθρωπο, που ήμασταν μαζί περίπου δέκα μήνες. Μπορώ να πω ότι αν και δεν ήξερε τι ήταν αυτό που είχα και πώς να το αντιμετωπίσει, προσπάθησε. Ήταν δίπλα μου, αλλά δυστυχώς και λόγω απόστασης (μένει στη Γερμανία), όχι όσο είχα ανάγκη κάποια διαστήματα. Δεν τον κατηγορώ, βέβαια, γι’ αυτό. Μετά από πολλές κουβέντες, τσακωμούς και διαφωνίες, παραδέχτηκε ότι και εκείνος πάθαινε κρίσεις πανικού και απλά κάπως τις έβαζε κάτω από το χαλί, σαν να μην ήταν τίποτα. Νόμιζε ότι πήγαινε μπροστά και όλα καλά.

Ίσως, δεν μου ήρθε όλο το μήνυμα σου, αλλά το έβαλα στη στήλη μου, γιατί ήθελα να πω μέσα από αυτό, πόσο βοηθητικό πιστεύω ότι είναι για τις σχέσεις να ανοίγουμε τα χαρτιά μας. Να δώσουμε στον άλλον την ευκαιρία να μας γνωρίσει στο 100%. Πώς να σταθεί αληθινά δίπλα σου ένας άνθρωπος, αν δεν ξέρει τι περνάς, είτε είναι φίλος, είτε συγγενής, είτε σύντροφος; Πώς να νιώσεις κι εσύ ο εαυτός σου, αν αισθάνεσαι ότι πάντα κάτι κρύβεις; Οι ειλικρινείς και βαθιές κουβέντες είναι που φέρνουν τους ανθρώπους αληθινά κοντά και σε κάνουν να νιώθεις “οικογένεια”, ασφάλεια. Τι ωραία λέξη. Τι σπουδαίο συναίσθημα. Δεν λέω ότι μπορεί να εμβαθύνεις και από το πρώτο ραντεβού, αλλά όταν νιώσεις έτοιμος, μη διστάσεις. Το μοίρασμα είναι απελευθερωτικό! Κι εγώ, λοιπόν, σε ευχαριστώ, που μοιράστηκες την ιστορία σου/σας.